Szkoła dżafarycka
Szkoła dżafarycka, Jurysprudencja dżafarycka, Dżafarycki fikh (arab. الجعفريون) – szkoła prawa islamskiego, której zasad przestrzegają szyici: wszyscy imamici, część ismailitów i niektórzy zajdyci. Nazwa szkoły wywodzi się od Dżafara as-Sadika, szóstego imama szyickiego który skodyfikował jej prawa i zasady.
Szkoła różni się od czterech sunnickich mazhabów w sprawach polegania na idżtihadzie, dziedziczenia, podatków religijnych, handlu i w innych dziedzinach życia codziennego. Pod względem gałęzi prawa imamici dzielą się na usulitów i achbarytów.
Gałęzie
Usulizm
Szkoła metody interpretacji i tworzenia prawa islamskiego w której kładzie się nacisk na idżtihad; "możliwość uczonego (mudżtahida) do samodzielnego formułowania opinii, posługiwania się indywidualnym rozumowaniem"[1]. Usulici podkreślają rolę jaką pełnią mudżtahidzi (uczeni wysokiej rangi) w interpretowaniu świętych ksiąg (Koranu, hadisów), tekstów i praw, co czyni ich pomostem pomiędzy brakującymi imamami a istniejącą w danym momencie społecznością. Przykładem mudżtahidów są wielcy ajatollahowie jak Ruhollah Chomejni czy Ali as-Sistani. Od końca osiemnastego wieku, jest to największa gałąź szkoły dżafaryckiej.
Achbaryzm
Szkoła, w której kompletnie odrzuca się idżtihad i rolę mudżtahidów na rzecz osobistej interpretacji i rozumowania w zakresie prawa oraz opiera się jedynie na hadisach i Koranie. Achbaryzm skrystalizował się jako odrębny ruch z pism Muhammada Amin al-Astarabadiego i zyskał największą popularność pod koniec okresu safawidzkiego. Krótko po tym ruch został zmiażdżony przez usulickich uczonych, z Muhammadem Baqir Behbahanim na czele[2]. Ostatecznym osłabieniem ruchu była rewolucja islamska w Iranie, która w oczach wielu achbarystów udowodniła wyższość szkoły usulickiej[3]. W dzisiejszych czasach achbaryci stanowią znikomą mniejszość pośród szyitów[4], rezydując jedynie w odległych regionach Indii i Pakistanu.
Przypisy
- ↑ Katarzyna Pachniak, Podstawowe pojęcia średniowiecznej muzułmańskiej teorii politycznej [w:] Islam a terroryzm, praca pod red. Anny Parzymies, Wydawnictwo Akademickie DIALOG, Warszawa 2003, s. 70.
- ↑ Momen, Moojan (1985), An introduction to Shi’i Islam : the history and doctrines of Twelver Shi’ism (Athna Ashri "اثناء عشری"), Oxford: G. Ronald, s. 222, ISBN 0-85398-201-5
- ↑ Seyyed Vali Reza Nasr, The Shia revival : how conflicts within Islam will shape the future, wyd. 1st ed, New York: Norton, 2006, s. 69, ISBN 978-0-393-06211-3, OCLC 66463741.
- ↑ Momen, Moojan (1985), An introduction to Shi’i Islam : the history and doctrines of Twelver Shi’ism, Oxford: G. Ronald, s. 127, ISBN 0-85398-201-5
Media użyte na tej stronie
Autor: Autor nie został podany w rozpoznawalny automatycznie sposób. Założono, że to DarkPhoenix (w oparciu o szablon praw autorskich)., Licencja: CC-BY-SA-3.0
This image was originally created by User:Cunado19. The minarets are based on a mosque in Aswan, Egypt, as seen in this image. The original file, Image:Mosque02.png, was converted to the current vector version by User:DarkPhoenix.
