Szkoła mannheimska
Szkoła mannheimska (niem. Mannheimer Schule) – grupa kompozytorów działająca w Mannheim, tworzących na potrzeby orkiestry książęcej na dworze elektora Palatynatu Reńskiego, a następnie w Monachium, w okresie od ok. 1740 do 1800 r.
Pierwszym wybitnym twórcą w tej grupie był skrzypek, dyrygent i kompozytor Johann Stamitz. Należeli do niej m.in. Franz Xaver Richter, Carl Stamitz, Franz Ignaz Beck, Christian Cannabich, Ignaz Holzbauer.
Główną zasługą tych kompozytorów było stworzenie nowego typu orkiestry złożonej z kwintetu smyczkowego i podwójnej obsady instrumentów dętych (flety, oboje, klarnety, rogi).
Formy muzyczne
Twórcy szkoły mannheimskiej uprawiali głównie muzykę symfoniczną, dysponując nowoczesną 90-osobową orkiestrą dworską. W ich twórczości dokonała się krystalizacja faktury homofonicznej, która charakteryzowała się dominacją jednej linii melodycznej w oparciu o podstawę basową i wypełnienie harmoniczne, powstała forma 4–częściowej symfonii.
Do specjalności szkoły mannheimskiej należało obfite stosowanie crescenda i zróżnicowań artykulacyjnych (legato, staccato, tremolo).
Na stylu mannheimskim wzorował się w swoich wczesnych symfoniach Wolfgang Amadeus Mozart.
Bibliografia
- Mannheimska szkoła. Encyklopedia Gutenberga
- Popularna Encyklopedia Powszechna, tom 10, strona 87