Sznur grzybniowy
Sznur grzybniowy – wiązka równolegle ułożonych strzępek grzyba, wyraźnie różniąca się swoją budową i złożonością od pozostałych strzępek. Strzępki tworzące zewnętrzną warstwę sznura grzybniowego są cienkie i grubościenne. Mają średnicę 2–4 μm, bardzo niewielkie światło komórek, a w ich ścianie komórkowej zazwyczaj znajduje się szczawian wapnia. Strzępki wewnętrzne, tzw. strzępki naczyniowe są szerokie, grubościenne i w środku puste (bez cytoplazmy)[1].
Sznury grzybniowe mają zdolność przewodzenia węglowodanów oraz jonów azotanowych. Prawdopodobnie czynnikiem inicjującym powstawanie sznurów grzybniowych jest dostępność azotu. Zaobserwowano, że powstają one gdy w podłożu występują jony azotanowe, nie pojawiają się one natomiast w podłożu zawierającym jony amonowe[1].
Strukturą bardziej złożoną od sznurów grzybniowych są ryzomorfy[1]. Czasami są one utożsamiane ze sznurami grzybniowymi[2].
Przypisy
- ↑ a b c Selim Kryczyński, Zbigniew Weber (red.), Fitopatologia, t. 1. Podstawy fitopatologii, Poznań: Powszechne Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 2010, ISBN 978-83-09-01063-0.
- ↑ Janusz Błaszkowski, Mariusz Tadych, Tadeusz Madej: Przewodnik do ćwiczeń z fitopatologii. Szczecin: Wyd.AR w Szczecinie, 1999. ISBN 83-87327-23-9.
Media użyte na tej stronie