Szorstkozarodniczka rombowokryształkowa
 Teleomorfa i anamorfa szorstkozarodniczki rombowokryształkowej | |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek | szorstkozarodniczka rombowokryształkowa |
| Nazwa systematyczna | |
| Trechispora stevensonii (Berk. & Broome) K.H. Larss. Symb. bot. upsal. 30(no. 3): 115 (1995) | |
Szorstkozarodniczka rombowokryształkowa (Trechispora stevensonii (Berk. & Broome) K.H. Larss.) – gatunek grzybów z monotypowego rzędu Trechisporales[1].
Systematyka i nazewnictwo
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Trechispora, Incertae sedis, Trechisporales, Incertae sedis, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy opisali go w 1875 r. Miles Joseph Berkeley i Christopher Edmund Broome nadając mu nazwę Hydnum stevensonii. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w 1995 r. Karl-Henrik Larsson[1].
- Hydnum stevensonii Berk. & Broome 1875
- Odontia stevensonii (Berk. & Broome) Rea 1922[2].
Nazwę polską zaproponował Władysław Wojewoda 2003 r.[3]
Morfologia
Rozpostarty (resupinowaty) o średnicy kilku cm, cienki, kruchy, łatwo dający się oddzielić od podłoża. Brzeg jest biały, mączystoziarnisty lub włóknisty. Hymenium u teleomorfy jest ząbkowane lub kolczaste z izolowanymi kolcami o wysokości do 7 mm, początkowo białe, później czasami ochrowe. Anamorfa tworząca konidia tworzy kosmate, białe lub białawe poduszeczki lub małe kępki. Często występuje jednocześnie z teleomorfą[4].
- Cechy mikroskopowe
Zarodniki stadium płciowego (bazydiospory) o wymiarach 3–4,5 × 2,5–3,5 µm, owalne, pokryte odległymi kolcami. Konidia powstają przez odrywanie końcowych komórek strzępek. Mają nieregularny (wielokątny) kształt i są w przybliżeniu tej samej wielkości co bazydiospory lub nieco większe[4].
- Gatunki podobne
Szorstkozarodniczka śnieżysta (Trechispora nivea) i szorstkozarodniczka mączysta (Trechispora farinacea). Nie tworzą stadium bezpłciowego i konidiów[4].
Występowanie
Stwierdzono występowanie Trechispora stevensonii w Ameryce Północnej, Europie, Azji, Afryce, na Antarktydzie i Nowej Zelandii. Najwięcej jego stanowisk podano w Europie[5]. W Polsce W. Wojewoda w 2003 r. przytacza tylko jedno stanowisko podane przez K.H. Larssona w Białymstoku w 1995 r. Według W. Wojewody rozprzestrzenienie tego gatunku i stopień jego zagrożenia w Polsce nie są znane[3]. Bardziej aktualne stanowiska podaje internetowy atlas grzybów. Zaliczony w nim jest do gatunków zagrożonych i wartych objęcia ochroną[6].
Nadrzewny grzyb saprotroficzny[3]. Rośnie dość obficie na drewnie liściastym i iglastym. Preferuje wilgotne miejsca[4].
Przypisy
- ↑ a b c Index Fungorum [dostęp 2022-11-22].
- ↑ Species Fungorum [dostęp 2022-04-09].
- ↑ a b c Władysław Wojewoda, Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003, ISBN 83-89648-09-1.
- ↑ a b c d Karel Tejkal, Trechispora stevensonii (Berk. & Broome) K.H. Larss. 1995 [dostęp 2022-04-10].
- ↑ Miejsca występowania Trechispora stevensonii na świecie (mapa) [dostęp 2022-04-09].
- ↑ Aktualne stanowiska Trechispora stevensonii w Polsce [dostęp 2022-04-09].
Media użyte na tej stronie
Autor: Eugene Popov, Licencja: CC BY 4.0
Trechispora stevensonii