Szrapnel
Schemat działania szrapnela
Szrapnel – pocisk artyleryjski używany do rażenia ludzi, niewłaściwie nazywany odłamkiem[1]. Nazwa pochodzi od nazwiska wynalazcy, angielskiego generała-majora Henry'ego Shrapnela. Pocisk zawiera lotki (np. w postaci ołowianych kulek lub strzałek), wyrzucane z pocisku za pomocą ładunku prochowego, przy wykorzystaniu zapalnika czasowego. Po wyrzuceniu z korpusu lotki rozlatują się stożkowo na odległość 150–200 m.
Wynaleziony został w 1803, po raz pierwszy użyto go w 1804 podczas walk w Surinamie. Był w użyciu do czasów I wojny światowej, później został zastąpiony pociskami odłamkowymi o działaniu rozpryskowym.
Zobacz też
- kartacz
- bomba kasetowa
- pocisk kasetowy
Przypisy
- ↑ szrapnel, [w:] Encyklopedia PWN [online] [dostęp 2019-03-08].
Bibliografia
- Marcin Kamler (red.): PWN Leksykon: Wojsko, wojna, broń. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2001. ISBN 83-01-13506-9.
- Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo WiS, 1994, s. 221. ISBN 83-86028-01-7.
Media użyte na tej stronie
Shrapnel Burst Diagram English.jpg
Diagram showing bursting of shrapnel shell.
Action :
- Time fuze activates, and sends a flash down the central tube.
- Gunpowder burster charge in the base ignites, exerts pressure on the steel disc (diaphragm).
- The pressure blows the fuze and its socket off the top of the shell.
- The steel disk, central tube and balls are blown forward out of the shell body.
- Fuze, shell body, disc and tube drop to the ground.
- Bullets continue in expanding cone towards the target.