Sztuczne oddychanie

Ten artykuł należy dopracować: od 2019-02 → zweryfikować treść i dodać przypisy, od 2019-02 → dodać wiarygodne źródła medyczne w postaci przypisów (informacje medyczne muszą być poparte dowodami naukowymi). Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Metoda usta-usta

Sztuczne oddychanie — technika pierwszej pomocy polegająca na dostarczaniu powietrza do płuc osoby, która samodzielnie nie oddycha — stosowana przy resuscytacji krążeniowo-oddechowej. Jeśli nie pojawia się samoistne oddychanie, czynności ratujące należy wykonywać do momentu przekazania pacjenta wykwalifikowanemu personelowi medycznemu lub do wyczerpania własnych możliwości.

Maska twarzowa stanowi skuteczną ochronę podczas sztucznego oddychania

Metody bezpośrednie

Pozwalają na wprowadzenie do 1500 ml powietrza do płuc poszkodowanego przy każdym oddechu. Umożliwiają stałą kontrolę skuteczności wykonywanych działań i są niezbyt męczące dla ratownika.

Wskutek licznych głębokich wdechów u ratownika mogą wystąpić zawroty głowy spowodowane nadmiarem tlenu i brakiem dwutlenku węgla we krwi, czyli hiperwentylacją. Należy wówczas przerwać sztuczne oddychanie, zrobić głęboki wydech i nie oddychać przez 15 sekund. Po ustąpieniu objawów można kontynuować sztuczne oddychanie.

Metoda usta–nos

Jest to najskuteczniejsza metoda wentylacji. Zapewnia lepsze uszczelnienie, zmniejsza ryzyko rozdęcia żołądka i wywołania wymiotów.

Postępowanie: Odchyl głowę pacjenta, jedną rękę kładąc na jego czole, a drugą pod brodą, jednocześnie zamykając mu usta. Nabierz głęboki wdech, obejmij ustami nos i mocno wdmuchnij powietrze. Pod koniec wdechu otwórz usta pacjenta, aby ułatwić ucieczkę powietrza.

Metoda usta–usta

Jest to metoda mniej skuteczna niż omówiona powyżej, jednak wygodniejsza i szybsza (trzeba tylko wszystko robić z wyczuciem).

Postępowanie: Odchyl głowę pacjenta do tyłu, jedną rękę kładąc na jego czole, a drugą chwytając żuchwę. Nabierz głęboki wdech, obejmij szczelnie ustami usta pacjenta (u dzieci usta i nos). Wdmuchuj powietrze tak, jakbyś sam oddychał, trzymając jednocześnie kciukiem i palcem wskazującym zatkany nos pacjenta. Pod koniec wdechu uwolnij usta pacjenta. Słuchaj, czy powietrze ucieka, i obserwuj ruchy klatki piersiowej poszkodowanego. O prawidłowo prowadzonej wentylacji świadczą ruchy klatki piersiowej. Jeśli klatka piersiowa się nie porusza, a rozdęciu ulega okolica brzucha, oznacza to, że powietrze zamiast do płuc dostaje się do żołądka. Grozi to sprowokowaniem wymiotów. Świadczy to o tym, że najprawdopodobniej głowa nie została dostatecznie odgięta do tyłu i opadający język zatyka drogi oddechowe.

Metoda usta–nos–usta

Stosowana jest u niemowląt i małych dzieci. Polega na wdmuchiwaniu powietrza jednocześnie przez usta i nos poszkodowanego.

Metody pośrednie (metody historyczne)

Wykonywane w przypadku uszkodzenia twarzy poszkodowanego. Aktualnie nie są dopuszczone do stosowania.

Metoda Silvestra Broscha

Metodę Silvestra Broscha należy stosować, jeżeli poszkodowany ma uszkodzoną twarz i stwierdza się zatrzymanie krążenia. Metoda ta pozwala wprowadzić jednorazowo ok. 270 ml powietrza.

Wystąpienie wymiotów u porażonego stanowi śmiertelne niebezpieczeństwo, gdyż powoduje zalanie treścią wymiotną dróg oddechowych. Przy zastosowaniu tej metody można wykonywać pośredni masaż serca.

Akcja ratownicza: Porażonego ułożyć na plecach. Pod łopatkami umieścić podkład zrolowany z miękkiego materiału. Głowa zwisa ku tyłowi. Ratownik na jednym kolanie umieszczonym za głową porażonego. Stopa drugiej nogi dotyka barku. Chwyt za dłonie.

Wdech — wyprostowane ręce poszkodowanego unieść ku górze i odprowadzić poza siebie, aż dłonie dotkną podłoża.

Wydech — ręce poszkodowanego należy przenieść na klatkę piersiową i skrzyżować je na mostku. Wycisnąć powietrze i wykonać cztery uciski masażu serca. Tempo oddychania — 13 razy na minutę (co 5 s oddech).

Metoda Holgera Nielsena

Ułożyć poszkodowanego na brzuchu tak, aby jego policzek spoczywał na rękach. Ratownik pochyla się i wyprostowanymi rękoma uciska lekko klatkę piersiową na wysokości łopatek (wydech). Ratownik ujmuje poszkodowanego za ramiona powyżej łokci i przyciąga je ku sobie w górę i do tyłu (wdech).

Zobacz też

• Respirator (medycyna)
• resuscytacja