Szymon bar Giora

Szymon bar Giora albo Szymon syn Giorasa (aram. Giora, jak hebr. Ger, znaczy prozelita) – jeden z głównych rewolucjonistów w okresie oblężenia Jerozolimy (70).

Brał udział w wojnie domowej czterech stronnictw żydowskich – zelotów jerozolimskich pod wodzą Eleazara Ben-Szymona, zelotów galilejskich pod wodzą Jana z Gishali, sykariuszy pod wodzą Szymona bar Giora i Idumejczyków pod wodzą Jakuba Bar-Sosa i Szymona Bar-Katla. Dysponował 15 tysiącami wojowników. Przybył do Jerozolimy wiosną 69 roku n. e. na wezwanie przeciwników Jana z Gishali, z którym się wzajemnie zwalczali, jednak wspólnie jednoczyli się w walkach przeciw Rzymianom. Po upadku świątyni schował się w pałacu Heroda, próbował ucieczki tunelem, ostatecznie wzięty do niewoli przez wojska Tytusa, gdy sam Tytus już wyjechał. Darowano mu życie, by mógł pojawić się podczas triumfu Tytusa w Rzymie w 71 r.[1][2] Pod koniec, został ceremonialnie wychłostany i strącony ze Skały Tarpejskiej.

Zobacz też

Przypisy

  1. Kasjusz Dion, Historia rzymska, ks. 66.23.4, UAM, Poznań 2011, przypis 33, s. 120.
  2. Prof. Dr. H. Graetz, Historja Żydów, przełożył St. Szenhak, Judaica, Warszawa 1929, t. 4, s. 3–5.

Bibliografia

  • Geza Vermes, Kto był kim w czasach Jezusa, Warszawa 2006, s. 220–221, ISBN 83-241-2481-0.

Linki zewnętrzne