Tętnica biodrowa wewnętrzna

Tętnica biodrowa wewnętrzna

Tętnica biodrowa wewnętrzna (łac. arteria iliaca interna) – parzyste naczynie tętnicze zaopatrujące ściany i narządy miednicy, części płciowe zewnętrzne, okolicę kroczową i tylno-przyśrodkowy fragment uda. Jest jedną z dwóch gałęzi, na jakie tętnica biodrowa wspólna dzieli się przed stawem krzyżowo-biodrowym, na wysokości dolnego brzegu V kręgu lędźwiowego. Ku tyłowi towarzyszy jej żyła biodrowa wewnętrzna. Jej długość wynosi około 5 cm^[1].

Gałęzie

Tętnica biodrowa wewnętrzna dzieli się na dwa pnie: przedni i tylny. Pień tylny kończy się w górnej części otworu kulszowego większego, odchodzą od niego wyłącznie gałęzie ścienne^[1]:

• tętnica biodrowo-lędźwiowa;
• tętnica krzyżowa boczna górna;
• tętnica krzyżowa boczna dolna oraz
• tętnica pośladkowa górna.

Pień przedni oddaje zarówno gałęzie ścienne jak i szereg gałęzi trzewnych. Biegnie do przodu od mięśnia gruszkowatego i splotu krzyżowego, oddając gałęzie końcowe w dolnej części otworu kulszowego większego^[1].

Gałęzie ścienne:

• tętnica zasłonowa,
• tętnica pośladkowa dolna,

Gałęzie trzewne:

• tętnica pępkowa,
• tętnica pęcherzowa dolna,
• tętnica nasieniowodu (wyłącznie u mężczyzny; czasem odchodzi z jednej z powyższych gałęzi trzewnych),
• tętnica maciczna (u kobiet),
• tętnica pochwowa (u kobiet, czasem odchodzi z tętnicy macicznej^[2]),
• tętnica odbytnicza środkowa,
• tętnica sromowa wewnętrzna.

Przypisy

Bibliografia

• Bogusław Kazimierz Gołąb, Władysław Zygmunt Traczyk, Michał Karasek: Anatomia i fizjologia człowieka : podręcznik dla studentów farmacji. Warszawa: Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, 1986, s. 162. ISBN 83-200-1075-6.