T.Love

T.Love

Zespół w trakcie nagrywania teledysku do utworu „Poeci umierają” (2012)
Rok założenia	1982
Pochodzenie	Częstochowa
Gatunek	rock[1], rock alternatywny[2]
Aktywność	1982–2017, od 2022
Wydawnictwo	Polton, Baron Records, S.P. Records, EMI Music Poland, Pomaton
Powiązania	Kobranocka, Atrakcyjny Kazimierz, Szwagierkolaska, Incrowd, Blast Muzungu, Sztywny Pal Azji, Chłopcy z Placu Broni, Daab, Tilt, Oddział Zamknięty, De Mono, Azyl P., Elektryczne Gitary, Closterkeller, Neuma, Bimber Polland
Strona internetowa

T.Love – polski zespół muzyczny założony w 1982 w Częstochowie. W początkach kariery, w latach 80. XX wieku, pozostający pod wpływem punk rocka, a z upływem czasu korzystający również ze stylistyki reggae, rock and rolla, glam rocka, pop rocka. Większość albumów grupy uzyskało status złotych płyt, a składankowy Love, Love, Love – The Very BesT.Love – w roku 2012 status platynowej płyty. W trakcie dotychczasowej kariery zespół zagrał koncerty prawie w całej Europie, a także wielokrotnie w Stanach Zjednoczonych. W drugiej połowie 2017 roku zawiesił działalność^[3]. W 2022 zespół wznowił działalność.

Historia

Zespół został założony w styczniu 1982^[4] jako Teenage Love Alternative, tworzyli go: Zygmunt Staszczyk (śpiew, początkowo także gitara basowa), Janusz Knorowski (gitara elektryczna), Dariusz Zając (instrumenty klawiszowe) i Jacek Wudecki (perkusja), uczniowie IV LO w Częstochowie. Pierwszy publiczny koncert zagrali 30 kwietnia 1982 w lokalnym domu kultury Stradom^[4].

W 1983 wystąpili podczas malborskiego festiwalu „Malrock”, na którym zaprezentowali się na dużej scenie obok zespołów zawodowych, ponadto zagrali na warszawskich festiwalach Kicka Wiosna^[5] i Róbrege^[6]. W tym samym roku do zespołu dołączyli: gitarzysta Wojciech Wierus, zastąpiony pół roku później przez Andrzeja Zeńczewskiego^[7], a także Jacek Śliwczyński, który przejął rolę basisty od Muńka^[8]. W 1984 zagrali na Festiwalu Artystycznym Młodzieży Akademickiej^[7] oraz na Festiwalu w Jarocinie, a zarejestrowany wówczas materiał wydali własnym sumptem – pod szyldem Tilele Records – na swojej pierwszej kasecie pt. Nasz Bubelon, której kopie rozprowadzali w trakcie swych kolejnych koncertów^[9]. W 1985 nagrali utwór „Zabijanka” na potrzeby składanki Tonpressu pt. Jeszcze młodsza generacja, a dodatkowo w trakcie pięciogodzinnej sesji nagrali materiał na kasetę pt. Chamy idą^[9].

Mieli wystąpić w Poznaniu podczas Festiwalu Rock Arena, jednak Staszczyk i Wudecki zostali zatrzymani przez Milicję Obywatelską za posiadanie zbyt dużych ilości alkoholu i do koncertu nie doszło.

W 1986 wylansowali swój pierwszy przebój, utwór „My marzyciele”, z którym dotarli do szóstego miejsca Listy przebojów Programu Trzeciego, niedługo po tym Staszczyk zmienił nazwę zespołu na T.Love^[10]. W 1987 zagrali cztery koncerty na Węgrzech^[10], po czym rozpoczęli nagrania albumu pt. Miejscowi – live, który ukazał się w 1988. Niedługo przed rozpoczęciem nagrań z zespołu odszedł Jacek Wudecki, a nowym perkusistą został Piotr Wysocki^[10], ponadto na saksofonie Toma Pierzchalskiego zastąpił Waldemar Zaborowski^[11].

W 1989 w sprzedaży pojawił się ich pierwszy oficjalny album pt. Wychowanie, wydany przez Polskie Nagrania^[12]. Jeszcze przed premierą albumu Staszczyk wyjechał do Anglii^[13], tym samym zawieszając działalność zespołu. Do kraju powrócił pod koniec 1989^[14], a z czasem reaktywował zespół w nowym składzie, w którym znaleźli się: gitarzyści Jan Benedek i Krzysztof Szymański, perkusista Jarosław „Sidney” Polak i basista Przemysław Wójcicki^[15]. Niebawem nagrali album pt. Pocisk miłości, wydany w grudniu 1990 na kasecie oraz w 1991 na płycie CD i winylu^[16]. Wydawnictwo promowali m.in. utworem „Warszawa”, który osiągnął sukces komercyjny i stał się radiowym przebojem^[17]. Za teledysk do piosenki otrzymali Grand Prix na Festiwalu Polskich Wideoklipów Yach Film^[18]. Również w 1991 doszło do zmian w składzie zespołu: Krzysztof Szymański został zastąpiony przez Krzysztofa Zawadkę, a następnie przez Jacka Perkowskiego, zaś rolę basisty przejął czasowo Tomasz Grochowalski, by jeszcze w tym samym roku przekazać ją Pawłowi Nazimkowi^[19]. Jesienią 1991 zagrali wspólną trasę koncertową z francuskim zespołem Les VRP^[20].

W 1992 powstał kolejny album studyjny zespołu pt. King. Pod koniec roku nagrali w nowym składzie (dołączyli Andrzej Zeńczewski, Leszek Biolik, Piotr Żyżelewicz) album pt. Dzieci rewolucji 1982–92, zawierający odświeżone aranżacje utworów stworzonych w czasach T.Love Alternative^[20], a także dwie piosenki z albumu Wychowanie i pięć premierowych utworów. W 1993 z zespołu odszedł Jan Benedek^[21], a jego miejsce zajął Maciej Majchrzak^[22]. Wiosną 1994 wydali album koncertowy pt. I Love You, który zawierał dodatkowo trzy nowe piosenki nagrane już bez Benedka. Były to: I love you, nagrane w dwóch wersjach językowych, oraz cover francuskiej grupy Mano Negra „Syn miasta” – w oryginale „Out of Time Man”. Jesienią 1994 premierę miała płyta Prymityw, na której znalazła się m.in. piosenka „Bóg”, długo utrzymująca się na listach przebojów.

W 1995 nakładem S.P. Records ukazał się album T.Love Alternative pt. Częstochowa 1982–1985^[23]. Zmianę stylistyczną przyniosła płyta Al Capone z maja 1996^[24], którą promowali singlem „Jak żądło” i utworem „Klaps”, nagranym z Korą^[25]. Muzyczną kontynuacją okazał się następny album Chłopaki nie płaczą, zaprezentowany w listopadzie 1997^[26]. Utwór tytułowy był pastiszem boys-bandów^[27], królujących w tamtym czasie na listach przebojów. Poza „Chłopaki nie płaczą”, krajowe rozgłośnie często grywały także „Stokrotkę”, oraz „Jest super”, komentujący polską politykę lat 90. Rok później T.Love wydał składankę pt. BesT.Love, na której – oprócz znanych piosenek zespołu – znalazły się dwa premierowe utwory: „Zero” i „Ewa”^[28].

W 1998 zaangażowali się w działalność antyrasistowską, a ich piosenka „Ogolone kobiety” znalazła się na pierwszej składance Muzyka przeciwko rasizmowi^[29], firmowanej przez Stowarzyszenie Nigdy Więcej^[30]. Również w 1998 zespół w starym składzie zagrał na wernisażu fotografii Jacka Śliwczyńskiego w klubie „Pod Jaszczurami”^[23]. W 1999 w studiu Protocol w Londynie zespół nagrał płytę pt. Antyidol, zrealizowaną przez Neila Simonsa^[31]. Album zawierał 11 premierowych utworów, w tym promujące go single „Banalny” i „Piosenka”. Antyidol sprzedał się zdecydowanie słabiej od wcześniejszych płyt zespołu^[31].

W 2001 zaprezentowali płytę pt. Model 01, którą promowali singlami: „Nie, nie, nie”, „Jazda” (nagranym z gościnnym udziałem Agi Morawskiej), „Ajrisz”, „Toksyczni czarodzieje” i „Moje pieniądze”. W nagrywaniu płyty gościnnie udział wzięli także m.in. Kazik, Kayah i Fisz^[32]. Również w 2001 zagrali koncert w USA^[33]. W 2002 zarejestrowali, a w 2003 wydali album koncertowy pt. T.Live, będący zapisem ich jubileuszowego występu w klubie Stodoła w Warszawie z okazji 20-lecia działalności muzycznej. Podczas koncertu zagrali muzycy z T.Love Alternative oraz T.Love^[34]. Zespół nagrał też trzy premierowe piosenki: „Europolskę”, „Pozytyw” i „Polish Boyfriend”, będącą pastiszem muzyki dance^[27]. W tym samym roku ukazał się album ze ścieżką dźwiękową do komedii Superprodukcja w reżyserii Juliusza Machulskiego, na którym – oprócz starych utworów T.Love – znalazły się dwie premierowe piosenki zespołu: „Bang, bang” i „Luźny Yanek”. W 2004 rozpoczęli pracę nad albumem I Hate Rock’n’Roll, który nagrali w 2005 i wydali wiosną 2006^[35]. Płyta powstała z udziałem nowego klawiszowca, Michała Mareckiego^[36], a poszczególne utwory – zachowane w rock’n’rollowym stylu^[37] – napisali zaproszeni do współpracy dawni członkowie zespołu^[38]. Pewną popularność zdobyły utwory promujące album, czyli „Gnijący świat” i „Jazz nad Wisłą”, ponadto na płycie znalazły się m.in. dwie piosenki w stylu reggae napisane przez Jana Pęczaka^[38]. W tym czasie odbyli trasę koncertową po Irlandii^[33].

1 stycznia 2007 zespół opuścił gitarzysta i kompozytor Jacek Perkowski^[39]. Od maja do września zespół odbył trasę koncertową, podczas której zagrało czterech kandydatów na miejsce gitarzysty, tj. Łukasz Lach, Krzysztof Rychard, Piotr Czajer i Jan Pęczak, który ostatecznie zajął miejsce Perkowskiego^[40]. 12 listopada 2007 w Hard Rock Cafe w Warszawie odbyła się konferencja prasowa, podczas której zaprezentowano oficjalną biografię zespołu, zatytułowaną Potrzebuję wczoraj, autorstwa Magdy Patryas. Tom ukazał się nakładem wydawnictwa Lampa i Iskra Boża z okazji 25-lecia zespołu. Promowany był jesienną trasą koncertową rozpoczętą dwa dni później, a zakończoną 13 grudnia 2007. W jej trakcie T.Love zagrał 13 koncertów^[41]. W Warszawie, gdzie co roku odbywa się zlot fanów, miało również premierę inne wydawnictwo – książka „Siwy chciał grać w T.Love”, napisana przez Marcina „Siwego” Styczyńskiego, moderatora fanklubu i administratora oficjalnej strony internetowej zespołu. Książka zawierała osobiste opisy koncertów, prywatnych spotkań, wydarzeń i wspomnień z udziałem zespołu.

W kwietniu 2008 odbyli europejską trasę koncertową, obejmującą występy m.in. w Stavanger, Paryżu i Stambule^[33]. Latem wystąpili z jubileuszowym koncertem podczas festiwalu TOPtrendy 2008, na którym zagrali z muzykami z wcześniejszych składów^[42], a także gościnnie ze Stanisławem Soyką i Adamem Nowakiem z zespołu Raz Dwa Trzy. 7 listopada wydana została kompilacja pt. Love, Love Love, The Very BesT.Love, zawierająca ponad 40 utworów z 26 lat istnienia grupy, a także dwie premierowe piosenki: „Love,Love,Love”, do której został nakręcony teledysk w reżyserii Krzysztofa Ostrowskiego, oraz „Prawdziwe życie”; obie zostały zarejestrowane we wrześniu 2008 w studiu Polskiego Radia Studio S-4 pod okiem Leszka Kamińskiego, który był także ich współproducentem. Ostatecznie wydawnictwo otrzymało status platynowej płyty.

Latem 2010 podczas koncertu T.Love w Pszowie doszło do skandalu z udziałem Staszczyka, który wystąpił przed publicznością, będąc pod wpływem alkoholu^[43]. Po koncercie przeprosił za niedyspozycję, a w ramach rekompensaty zagrał z muzykami następny koncert w Pszowie w innym terminie za darmo^[44]. W tym czasie Staszczyk ponownie wskrzesił T.Love Alternative, czego efektem było wydanie w 2011 przez S.P. Records albumu pt. Częstochowa 1982–2011, zawierającego archiwalne nagrania starego składu i dwa nowe utwory: „Gorączka 2011” oraz „Chrystus Tesco i nic”. Następnie ukazało się na rynku DVD z zapisem z częstochowskiego koncertu w klubie Zero pt. 100 proc. Live.

W 2012 byli jednym z pięciu zespołów występujących podczas imprezy plenerowej z okazji otwarcia Stadionu Narodowego w Warszawie. Od początku roku odbywali próby (łącznie około 80), by przygotować się do zarejestrowania Old is Gold, pierwszego od sześciu lat albumu studyjnego, zawierającego całkowicie premierowy materiał. W międzyczasie obchodzili swoje 30-lecie, które uczcili dwoma dużymi koncertami: pierwszy z nich, fetujący raczej samego Staszczyka, odbył się 6 maja na Placu Biegańskiego w Częstochowie (z gościnnym udziałem m.in. Martyny Jakubowicz, Stanisława Soyki, Adama Nowaka, Marka Piekarczyka, Titusa i Grabaża), drugi odbył się w czerwcu podczas 49. Krajowego Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu. Dwupłytowy album Old is Gold ukazał się na rynku 16 października 2012, po czym zespół ruszył w trasę obejmującą 21 miast, a zwieńczoną koncertem w studiu im. Agnieszki Osieckiej. W jego trakcie zespół otrzymał złotą płytę za sprzedaż ponad 15 tys. egzemplarzy płyty. Po tym występie T.Love ogłosił roczną przerwę od koncertowania^[45], przerwaną tylko raz, dla muzycznego uczczenia 50. urodzin Staszczyka.

Dwadzieścia lat od premiery albumu Prymityw, w październiku 2014 wydali zremasterowaną edycję płyty, wzbogaconą o trzy premierowe utwory: „Italię”, „Pole garncarza” i „Jałtę”, będącą coverem piosenki Jacka Kaczmarskiego^[46], a także nagranie z koncertu zarejestrowanego w 1994 w krakowskim studiu TVP Łęg. Po premierze wydawnictwa, T.Love rozpoczął jego promocję poprzez trasę koncertową, zakończoną występem w warszawskiej Stodole z gościnnym udziałem Katarzyny Nosowskiej i Fisza. W sumie, w ciągu całego roku, zespół zagrał 70 koncertów, w tym m.in. w zakładzie karnym w Opolu Lubelskim, w Areszcie Śledczym przy ul. Rakowieckiej w Warszawie, a także, już po raz drugi, na Festiwalu Woodstock, z gościnnym udziałem Kasi Kowalskiej i Titusa z zespołu Acid Drinkers.

W październiku 2015 odbyła się pożegnalna trasa pierwszego, częstochowskiego składu T.Love Alternative^[47]. 1 października wydali nakładem S.P. Records podwójne wydawnictwo (CD oraz DVD) pt. T.Love Alternative 1982–2015, na którym umieścili zapis z koncertu w Cieszanowie w 2014, jak też dwa premierowe utwory studyjne – „Dzielnica cudów” i „Ultra”^[48], nagrane przez stary skład w lipcu w Tarchostudio, ponadto album DVD zawierał archiwalia filmowe z lat 2003-2015 oraz dwa teledyski. Całość została dedykowana nieżyjącym już muzykom T.Love Alternative: Jackowi „Słoniowi” Wudeckiemu, Rafałowi „Włoczowi” Włoczewskiemu, Henrykowi Wasążnikowi oraz wszystkim innym, którzy w latach 80. brali udział w działalności zespołu.

Jesienią 2016 powstał nowy studyjny album grupy, zatytułowany po prostu T.Love. W październiku 2017 Staszczyk poinformował o zamiarze zawieszenia działalności zespołu, argumentując jednak, że chciałby (...) nagrać jakąś fajną płytę z zespołem, ale żeby to móc zrobić, to musimy od siebie odpocząć^[3]. Przed zawieszeniem grupy w 2017 zagrali 87 koncertów^[43].

W 2020 w wywiadzie Muniek zapowiedział możliwość wznowienia działalności zespołu z okazji 40-lecia^[49][50].

21 stycznia 2022 zespół udostępnił nowy singel „Pochodnia” z gościnnym udziałem Kasi Sienkiewicz (Kwiat Jabłoni), który zapowiadał nowy album. Płyta pt. Hau Hau ukazała się 22 kwietnia 2022, a pierwszy koncert po przerwie T.Love zagrało w Poznaniu 12 maja 2022^[49].

Muzycy

(c) Jakub Kocój, CC BY-SA 3.0

Zygmunt „Muniek” Staszczyk podczas koncertu w Rzeszowie (kwiecień 2006)

Jan Pęczak, Paweł Nazimek oraz Michał Marecki

Skład podany na podstawie strony zespołu^[51]

Obecny skład zespołu

• Muniek Staszczyk – śpiew (1982–2017, od 2022), gitara basowa (1982–1983)
• Jan Benedek – gitara (1990–1994, od 2022)
• Jacek „Perkoz” Perkowski – gitara (1992–2007, od 2022)
• Paweł Nazimek – gitara basowa (1991–2017, od 2022)
• Sidney Polak – perkusja (1990–2017, od 2022)

Muzycy towarzyszący

• Mariusz Nejman – instrumenty klawiszowe (od 2022)^[52]

Byli członkowie zespołu

• Janusz Knorowski – gitara (1982–1985)
• Maciej Bilski – gitara (1982)
• Grzegorz Nowicki – gitara (1982)
• Wojciech Wierus – gitara (1983–1984)
• Andrzej Zeńczewski – gitara (1984–1989)
• Grzegorz Małecki – gitara (1985)
• Rafał Włoczewski – gitara (1986–1989)
• Jarosław Kowalski – gitara (1986)
• Jan Pęczak – gitara (2007–2017)
• Maciej Majchrzak – gitara (1994–2017)
• Krzysztof Szymański – gitara (1990–1991)
• Krzysztof Zawadka – gitara (1991–1992)
• Olaf Deriglasoff – gitara (2004)
• Piotr Czajer – gitara (2007)
• Krzysztof Rychard – gitara (2007)
• Łukasz Lach – gitara (2007)
• Jacek Śliwczyński – gitara basowa (1983–1989)
• Przemysław Wójcicki – gitara basowa (1990)
• Tomasz „Wolfgang” Grochowalski – gitara basowa (1991)
• Jacek Wudecki – perkusja (1982–1987)
• Piotr Wysocki – perkusja (1987–1989)
• Robert Szambelan – perkusja (1989–1990)
• Darek Zając – instrumenty klawiszowe (1982–1989)
• Romuald Kunikowski – instrumenty klawiszowe (1991–1994)
• Michał Marecki – instrumenty klawiszowe (2005–2017)
• Jarosław Woszczyna – saksofon (1982–1983)
• Henryk Wasążnik – saksofon (1983)
• Piotr Malak – saksofon (1984–1985)
• Waldemar Zaborowski – saksofon (1987)
• Tom Pierzchalski – saksofon (1985–1989, gościnnie 2002–2017)

Dyskografia

Przypisy

Bibliografia

• Zygmunt Staszczyk, Rafał Księżyk: King!. Wydawnictwo Literackie, 2019. ISBN 978-83-08-06934-9.

Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona internetowa T.Love
• Strona internetowa oficjalnego fanklubu T.Love. t-love.art.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-10-02)].