TKh14

TKh14

Lokomotywa „SIEMIENSKI”
Producent	Floridsdorf
Lata budowy	1891-1904[1]
Układ osi	C n2t (0-3-0)
Wymiary
Masa służbowa	32,7 t[2]
Długość	7910 mm[2]
Wysokość	4550 mm[2]
Rozstaw osi skrajnych	2630 mm[2]
Średnica kół napędnych	1086 mm[2]
Napęd
Trakcja	parowa
Ciśnienie w kotle	12 at[2]
Powierzchnia ogrzewalna kotła	72,5 m²[2]
Powierzchnia rusztu	1,25 m²[2]
Średnica cylindra	380 mm[2]
Skok tłoka	520 mm[2]
Pojemność skrzyni węglowej	2,6 t[2]
Pojemność skrzyni wodnej	4 m³
Parametry eksploatacyjne
Maksymalna siła pociągowa	5400 kg[2]
Prędkość konstrukcyjna	40 km/h[2]
Portal Transport szynowy

TKh14 – polskie oznaczenie na PKP parowozu tendrzaka austriackiej serii kkStB 394, produkowanego w latach 1891–1904, o układzie osi C. Koleje austro-węgierskie miały ich tylko 7 sztuk, z tego po 1918 roku 3 znalazły się na PKP.

Historia

Austriackie Cesarsko-Królewskie Koleje Państwowe przejęły w latach 1895–1904 ogółem siedem małych tendrzaków o układzie osi C, wyprodukowanych przez Lokomotivfabrik Floridsdorf i zaliczonych na kkStB jako seria 394.

Dwie lokomotywy, o nazwach własnych „POTOCKI” i „SIEMIENSKI” zbudowano dla obsługi linii lokalnej Lwów – Jaworów w 1895 roku, a w 1904 roku zbudowano trzecią lokomotywę „ADAM GOŁUCHOWSKI”. Otrzymały one na kkStB numery 9441 – 9443, a od 1905 roku: 394.41 – 394.43^[1].

Dodatkowo, w 1904 roku kolej kkStB przejęła Koleje Styryjskie (StLB, Steiermärkische Landesbahnen), a wraz z nimi cztery lokomotywy tego samego typu zbudowane w 1891 roku dla obsługi linii Cilli – Wöllan (Celje – Velenje w obecnej Słowenii). Nosiły one tam numery 1-4 i nazwy „AUSTRIA”, „STYRIA”, „GUNDACKER” i „THERESE”, a na kkStB otrzymały numery 394.44 – 394.47^[1].

Służba po I wojnie światowej

Po I wojnie światowej trzy lokomotywy serii 394 z linii Lwów – Jaworów trafiły na Polskie Koleje Państwowe, gdzie otrzymały oznaczenie serii TKh14 (numery TKh14-1 do TKh14-3)^[1]. Wycofano je ze służby do 1937 roku^[1].

Z pozostałych lokomotyw, dwie otrzymały po wojnie koleje włoskie FS, gdzie oznaczono je numerami 826.001 i 002. Zostały one wycofane do 1924 roku^[1].

Ostatnie dwie lokomotywy otrzymały koleje jugosłowiańskie, gdzie weszły do służby pod numerami JDŽ 151-020 i 151-021. Druga z tych lokomotyw została podczas II wojny światowej przejęta przez Koleje Niemieckie pod numerem DRB 98 7051. Ostatecznie obie trafiły na Kolej Jesenice w Słowenii, pod numerami N-III i N-IV^[1].

Przypisy

Bibliografia

• Jan Piwowoński, Parowozy kolei polskich, Warszawa: WKiŁ, 1978
• Josef Pospichal, Lokstatistik