TKh17

TKh17

Parowóz KFNB nr 46 (pierwszej serii)
Producent	StEG
Lata budowy	1898-1908[1]
Układ osi	C (Cn2t, O-3-0)
Wymiary
Masa pustego parowozu	32,9 / 34,9 t[2]
Masa służbowa	późne / wczesne: 39,6 / 44,6 t[2]
Długość	9395 mm[1]
Rozstaw osi skrajnych	3400 mm[1]
Średnica kół napędnych	1186 mm[2]
Napęd
Trakcja	parowa
Ciśnienie w kotle	13 at[3]
Powierzchnia ogrzewalna kotła	92 / 103 m² (od strony wody)[2]
Powierzchnia rusztu	1,4 / 1,6 m²[2]
Średnica cylindra	430 mm[3]
Skok tłoka	600 mm[3]
Pojemność skrzyni węglowej	2 t[3]
Pojemność skrzyni wodnej	5,6 m³
Parametry eksploatacyjne
Moc znamionowa	260 kW[2] (353 KM)
Maksymalna siła pociągowa	8100 kg[4]
Prędkość konstrukcyjna	40 km/h[3]
Portal Transport szynowy

TKh17 – polskie oznaczenie na PKP austriackiego parowozu manewrowego – tendrzaka serii kkStB 66 (oryginalnie KFNB X), o układzie osi C. Produkowany był w latach 1898–1908. Po 1918 roku 13 z nich znalazło się na PKP, gdzie pracowały na liniach Galicji, w tym również na Kolei Transwersalnej.

Historia

Parowóz został skonstruowany w fabryce StEG na zamówienie austriackiej Kolei Północnej Cesarza Ferdynanda (KFNB) na silny parowóz manewrowy^[1]. W latach 1898–1908 zbudowano tam 37 lokomotyw tej serii, które zostały oznaczone początkowo jako seria KFNB X i otrzymały na kolei numery 35 – 71. Po przejęciu kolei KFNB przez Cesarsko-Królewskie Koleje Państwowe (kkStB) zostały one od 1909 roku oznaczone jako seria 66 kkStB (numery 66.01 do 66.37)^[5].

Parowóz napędzany był silnikiem bliźniaczym, z rozrządem Heusingera, pracował na parę nasyconą. Lokomotywy wykonano w dwóch różniących się seriach. Pierwsze 12 lokomotyw, wyprodukowanych w 1898 roku, było cięższych i mocniejszych, a dalsze 25 lokomotyw miało skrócony kocioł o nieco mniejszej powierzchni i mniejszy ruszt, lecz za to miało nacisk osi na szyny zmniejszony z 14 do 13 ton, co umożliwiało wykorzystanie na gorszych szlakach^[1]. Dziesięć z nich zbudowano w latach 1899–1901, a pozostałe 15 po przerwie, w latach 1906–1908^[5]. Oba typy miały w kotle 124 płomieniówki, lecz różniące się długością^[2].

Służba po I wojnie światowej

Po I wojnie światowej wszystkie lokomotywy tej serii zostały rozdzielone pomiędzy nowo powstałe państwa. Polska otrzymała 13 parowozów (dawne 66.17 do 66.29), z tego 12 wcielono do służby na PKP pod oznaczeniem serii TKh17 (numery TKh17-1 do TKh17-12). Polska posiadała tylko lżejsze lokomotywy drugiej serii^[1][5]. Część została przejęta przez ZSRR lub Niemcy podczas II wojny światowej.

Po II wojnie światowej PKP posiadały w inwentarzu 6 parowozów serii TKh17, lecz tylko cztery należały faktycznie do dawnej serii kkStB 66 (numery 1 – 4^[5]), natomiast dwa były omyłkowo zaliczonymi parowozami przemysłowymi innych typów^[6]. Z drugiej strony, przedwojenny parowóz TKh17-11 był po wojnie omyłkowo zaliczony do zbiorczej serii TKh100, jako TKh100-34^[5]. Parowozy TKh17 były eksploatowane w Polsce przynajmniej do 1955 roku^[6].

Pozostałe 24 lokomotywy, łącznie z dwunastoma pierwszej serii, otrzymała Czechosłowacja, gdzie służyły na kolejach ČSD jako seria 314.3 (numery 314.301 do 314.324)^[5]. Ostatnia lokomotywa 314.303 została wycofana w 1965 roku i zachowana jako pomnik, następnie eksponat w Valašské Meziříčí^[1].

Czeska lokomotywa 314.303 (pierwszej serii)

Przypisy

Bibliografia

• Jindřich Bek, Zdenek Bek, Parní lokomotivy ČSD [1], Praga, 1999, ISBN 80-86116-13-1 (cz.)
• Jan Piwowoński, Parowozy kolei polskich, Warszawa: WKiŁ, 1978
• Josef Pospichal, Lokstatistik

Linki zewnętrzne

• J. Pospichal, kkStB 66 w serwisie Lokstatistik – zestawienie lokomotyw serii 66.