Tachikawa Ki-70

Tachikawa Ki-70 – japoński samolot rozpoznawczy z okresu II wojny światowej. Ki-70 został zaprojektowany jako następca Mitsubishi Ki-46, ale jego osiągi okazały się niewystarczające i samolot nie wszedł do produkcji seryjnej, zbudowano tylko trzy prototypy. W czasie wojny znany był także pod amerykańską nazwą Clara.

Tło historyczne

W 1937 Koku Hombu (japońskie ministerstwo ds. lotnictwa) zamówiło w zakładach Mitsubishi nowy samolot foto-rozpoznawczy przystosowany do operacji na dużym pułapie i z dużą prędkością niepozwalającą na przechwycenie go przez ówczesne myśliwce^[1]. Powstały w ten sposób Mitsubishi Ki-46 był uważany za jeden z najbardziej eleganckich samolotów wojskowych z okresu II wojny światowej, a także za jeden z najbardziej udanych samolotów tego typu^[2]. W marcu 1939, dwa lata po zamówieniu Ki-46 i osiem miesięcy przed pierwszym lotem tego samolotu, Koku Hombu zamówiło w zakładach Tachikawa Hikoki projekt nowego samolotu który miał być mieć większy zasięg i być szybszy od budowanego wówczas Ki-46^[3].

Do napędu samolotu wybrano silniki Mitsubishi Ha-104M o mocy startowej 1900 KM które dawały konstrukcji teoretyczną prędkość maksymalną 647 km/h na wysokości 5400 metrów^[3]. Aby zmaksymalizować pole ostrzału dla tylnego strzelca zdecydowano zaprojektować samolot z podwójnymi statecznikami pionowymi^[3].

Opis konstrukcji

Tachikawa Ki-70 był dwusilnikowym średniopłatem ze skrzydłem laminarnym^[3]. Konstrukcja samolotu była prawie całkowicie metalowa, tylko powierzchnie sterowe kryte były płótnem^[4]. Załogę stanowiły trzy osoby (pilot, nawigator, strzelec) siedzące w zamkniętym kokpicie^[4]. Samolot miał podwozie klasyczne, wciągane w locie z kołem ogonowym^[4]. W pierwszej wersji napęd stanowiły dwa chłodzone powietrzem, 18-cylindrowe silniki gwiazdowe typu Mitsubishi Ha-104M o mocy 1900 KM przy starcie, 1810 KM na wysokości 2200 metrów i 1610 KM na wysokości 6100 metrów^[4]. Silniki napędzały czteropłatowe, metalowe śmigła^[4].

Uzbrojenie stanowiły dwa pojedyncze, ruchome karabiny maszynowe Typ 89 kalibru 7,7 mm w dziobie samolotu obsługiwany przez nawigatora i Ho-103 kalibru 12,7 mm strzelający do tyłu obsługiwany przez strzelca pokładowego^[4].

Długość kadłuba samolotu wynosiła 14,5 metrów, rozpiętość skrzydeł 17,8 metrów, a wysokość samolotu wynosiła 3,46 metrów^[4]. Powierzchnia skrzydeł wynosiła 43 metry kwadratowe^[4].

Masa własna samolotu wynosiła 5895 kilogramów, masa startowa 9855 kilogramów, a maksymalna masa startowa do 10.700 kilogramów^[4].

Wyliczona teoretycznie prędkość maksymalna miała wynosić 647 km/h na wysokości 5400 metrów, a prędkość przelotowa na tej samej wysokości - 490 km/h^[4]. Pułap maksymalny wynosił 11.000 metrów, a zasięg do 2480 kilometrów^[4].

Historia

Po zaprojektowaniu samolotu prace konstrukcyjne nad prototypami posuwały się bardzo powoli i pierwszy prototyp został ukończony dopiero w lutym 1943^[3]. Pierwsze loty wykazały, że nie była to udana konstrukcja^[3]. Samolot był znacznie cięższy niż się spodziewano co powodowało większe niż teoretycznie wyliczone obciążenie skrzydła i mniejszą prędkość maksymalną^[3]. W czasie prób samolot osiągnął zaledwie 580 km/h i był wolniejszy od istniejących już wówczas wersji samolotu Ki-46, Ki-46-II osiągał 604 km/h, a maksymalna prędkość Ki-46-III wynosiła 630 km/h^[3].

Aby poprawić osiągi samolotu, w trzecim prototypie użyto silników Mitsubishi Ha-211-I Ru o mocy 2200 KM ale silniki te okazały się bardzo zawodne, a sama konstrukcja samolotu nadal była zbyt ciężka i zdecydowano się na zakończenie programu^[3].

Samolot nie wszedł do produkcji seryjnej, zbudowano tylko trzy prototypy^[3].

W czasie wojny nosił amerykańską nazwę kodową Clara^[3].

Przypisy

Bibliografia

• René J. Francillon: Japanese Aircraft of the Pacific War. Londyn: Putnam, 1979. ISBN 0-370-30251-6.