Tadeusz Błaszkiewicz
| Biskup tytularny Bisuldino | ||
| ||
| Kraj działania | ||
|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | ||
| Data i miejsce śmierci | ||
| Miejsce pochówku | Cmentarz komunalny Główny↗ | |
| Biskup pomocniczy przemyski | ||
| Okres sprawowania | 1970–1991 | |
| Wyznanie | ||
| Kościół | ||
| Prezbiterat | 19 czerwca 1949 | |
| Nominacja biskupia | 6 czerwca 1970 | |
| Sakra biskupia | 29 czerwca 1970 | |
| Odznaczenia | ||
 | ||
| Data konsekracji | 29 czerwca 1970 | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | Przemyśl | ||||
| Miejsce | bazylika katedralna Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny i św. Jana Chrzciciela | ||||
| Konsekrator | |||||
| Współkonsekratorzy | |||||
| |||||
Tadeusz Bogusław Błaszkiewicz[1] (ur. 21 września 1916 w Przemyślu, zm. 7 czerwca 1993 tamże) – polski duchowny rzymskokatolicki, biskup pomocniczy przemyski w latach 1970–1991, od 1991 biskup pomocniczy senior diecezji przemyskiej.
Życiorys
Urodził się 21 września 1916 w Przemyślu[1] Dorastał w Husowie[1], gdzie w miejscowej szkole powszechnej pracowali jego rodzice[2]. W latach 1927–1935 kształcił się w Gimnazjum oo. Jezuitów w Chyrowie, gdzie złożył egzamin dojrzałości. Następnie odbył służbę wojskową w Szkole Podchorążych przy 24 Dywizji Piechoty w Jarosławiu, po czym w 1936 podjął studia w zakresie filologii klasycznej na Uniwersytecie Jagiellońskim. Uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939 jako żołnierz I Batalionu 17 Pułku Piechoty Armii „Karpaty”. Po rozwiązaniu pułku brał udział w działalności konspiracyjnej, należał do Armii Krajowej, kształcił młodzież w ramach tajnego nauczania. W 1944 rozpoczął studia filozoficzno-teologiczne w przemyskim Wyższym Seminarium Duchownym (z siedzibą w Brzozowie), które ukończył w 1949. Święceń prezbiteratu udzielił mu 19 czerwca 1949 biskup diecezjalny przemyski Franciszek Barda. W latach 1950–1952 kontynuował studia w zakresie pedagogiki na Wydziale Filozofii Chrześcijańskiej Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, które ukończył uzyskaniem magisterium z filozofii[1].
W 1949 był wikariuszem w parafii Podwyższenia Krzyża Świętego w Rakszawie. Pracował jako referent kurii biskupiej, był ojcem duchownym wizytek w Jaśle. W Wyższym Seminarium Duchownym w Przemyślu pełnił funkcję prefekta, prowadził również zajęcia z psychologii, pedagogiki, języka łacińskiego i języka greckiego[1].
6 czerwca 1970[3] został mianowany biskupem pomocniczym diecezji przemyskiej ze stolicą tytularną Bisuldino[1]. Święcenia biskupie otrzymał 29 czerwca 1970 w bazylice katedralnej Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny i św. Jana Chrzciciela w Przemyślu. Głównym konsekratorem był Ignacy Tokarczuk, biskup diecezjalny przemyski, któremu asystowali Jerzy Ablewicz, biskup diecezjalny tarnowski, i biskup Jan Nowicki, administrator apostolski w Lubaczowie[1]. Jako zawołanie biskupie przyjął słowa „Deo et hominibus” (Bogu i ludziom)[4]. W latach 1970–1991 sprawował urząd wikariusza generalnego diecezji. W kurii biskupiej był przewodniczącym wydziału nauki chrześcijańskiej (katolickiej), wiceprzewodniczącym wydziału liturgiczno-sakramentalnego, członkiem komisji liturgicznej, referentem ds. żeńskich zgromadzeń zakonnych i egzaminatorem prosynodalnym. Należał do kolegium konsultorów, rady kapłańskiej i rady duszpasterskiej[1]. W lutym 1981 poparł strajk rolników w Rzeszowie. W czasie stanu wojennego był współorganizatorem pomocy dla internowanych w ośrodkach odosobnienia w Uhercach i Załężu, w diecezji przemyskiej pełnił funkcję przewodniczącego Prymasowskiego Komitetu Pomocy Osobom Pozbawionym Wolności i ich Rodzinom. Organizował i celebrował msze za ojczyznę i rocznicowe, uczestniczył w spotkaniach duszpasterstw ludzi pracy i rolników[5]. W 1970 został kanonikiem gremialnym (następnie dziekanem, a w 1983 prepozytem) przemyskiej kapituły katedralnej. Ze względów zdrowotnych od 1988 nie brał czynnego udziału w działalności biskupa pomocniczego. 9 listopada 1991 została przyjęta jego rezygnacja z tych obowiązków[1].
W Episkopacie Polski był delegatem ds. Duszpasterstwa Służby Liturgicznej i opiekunem Ruchu Światło-Życie, należał także do Komisji ds. Liturgii i Komisji ds. Powołań Duchownych[1]. W 1984 asystował podczas sakry biskupa pomocniczego przemyskiego Stefana Moskwy[6].
Zmarł 7 czerwca 1993 w Przemyślu. 9 czerwca 1993 został pochowany w grobowcu kapituły katedralnej na miejscowym Cmentarzu Głównym[1].
Odznaczenia
Postanowieniem prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego z 21 sierpnia 2009 został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski[7].
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h i j k K.R. Prokop: Biskupi Kościoła katolickiego w III Rzeczpospolitej. Kraków: Towarzystwo Autorów i Wydawców Prac Naukowych „Universitas”, 1998, s. 20–21. ISBN 83-7052-900-3.
- ↑ G. Delmanowicz: Nota biograficzna Tadeusza Błaszkiewicza na stronie archidiecezji przemyskiej. przemyska.pl (arch.). [dostęp 2021-07-29].
- ↑ P. Nitecki: Biskupi Kościoła w Polsce w latach 965–1999. Słownik biograficzny. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 2000, kol. 33. ISBN 83-211-1311-7.
- ↑ K.R. Prokop: Biskupi Kościoła katolickiego w III Rzeczpospolitej. Kraków: Towarzystwo Autorów i Wydawców Prac Naukowych „Universitas”, 1998, s. 186. ISBN 83-7052-900-3.
- ↑ M. Krzysztofiński: Tadeusz Błaszkiewicz. encysol.pl. [dostęp 2020-12-13].
- ↑ Tadeusz Błaszkiewicz (ang.). catholic-hierarchy.org. [dostęp 2016-05-03].
- ↑ M.P. z 2010 r. nr 24, poz. 221. [dostęp 2016-05-03].
Linki zewnętrzne
- Nota biograficzna Tadeusza Błaszkiewicza na stronie archidiecezji przemyskiej (arch.) [dostęp 2021-07-29]
- Tadeusz Błaszkiewicz w bazie catholic-hierarchy.org (ang.) [dostęp 2010-11-22]