Tadeusz Bazydło

Tadeusz Bazydło

generał dywizji
Data i miejsce urodzenia	31 marca 1942 Szablaki
Przebieg służby
Lata służby	1962–2000
Siły zbrojne	Siły Zbrojne Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej Siły Zbrojne Rzeczypospolitej Polskiej
Jednostki	11 Pułk Czołgów 1 Warszawska Dywizja Zmechanizowana 10 Sudecka Dywizja Pancerna Śląski Okręg Wojskowy Pomorski Okręg Wojskowy
Stanowiska	dowódca pułku, szef sztabu dywizji, dowódca dywizji, zastępca dowódcy okręgu, dowódca okręgu
Odznaczenia

Tadeusz Bazydło (ur. 31 marca 1942 w Szablakach) – generał dywizji Wojska Polskiego w stanie spoczynku.

Życiorys

Od września 1962 podchorąży Oficerskiej Szkoły Wojsk Pancernych w Poznaniu. Po ukończeniu szkoły został promowany do stopnia podporucznika w korpusie oficerów wojsk pancernych i wyznaczony na stanowisko dowódcy szkolnego plutonu czołgów w 11 pułku czołgów w Giżycku. W latach 1966–1969 był technikiem czołgowym i wykładowcą w kompanii szkolnej, a następnie dowódcą szkolnej kompanii czołgów i starszym pomocnikiem szefa sztabu pułku do spraw operacyjnych (1970–1972). W 1970 ukończył kurs doskonalący w Centrum Doskonalenia Oficerów w Warszawie. W latach 1972–1975 studiował w Akademii Sztabu Generalnego WP. W 1975 został szefem sztabu i zastępcą dowódcy, a w grudniu 1977 dowódcą 11 pułku czołgów. W 1979 dowodzony przez niego pułk otrzymał tytuł przodującego pułku w Warszawskim Okręgu Wojskowym. Pułkiem dowodził do sierpnia 1980^[1]. Od 1980 szef sztabu i zastępca dowódcy 1 Warszawskiej Dywizji Zmechanizowanej w Legionowie, od jesieni 1980 w stopniu podpułkownika.

W latach 1982–1984 studiował w Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. K. Woroszyłowa w Moskwie, po której ukończeniu został awansowany do stopnia pułkownika. Przez rok pozostawał w dyspozycji dowódcy Pomorskiego Okręgu Wojskowego, a w 1985 został ostatnim dowódcą 10 Sudeckiej Dywizji Pancernej w Opolu. Dowodzona przez niego dywizja była dwukrotnie wyróżniania przez ministra obrony narodowej tytułem „Przodującego Związku Taktycznego WP” (w 1987 i 1988 roku). 15 września 1988 Rada Państwa mianowała go na stopień generała brygady. Nominację wręczył mu w Belwederze 11 października 1988 przewodniczący Rady Państwa gen. armii Wojciech Jaruzelski. We wrześniu 1989 został zastępcą dowódcy Śląskiego Okręgu Wojskowego we Wrocławiu do spraw liniowych, a we wrześniu 1992 został mianowany na dowódcę Pomorskiego Okręgu Wojskowego (1992–2000^[2]). 16 października 1992 Prezydent RP na mocy postanowienia nadał mu stopień generała dywizji. Nominację wręczył w mu w Belwederze 9 listopada 1992 Prezydent RP Lech Wałęsa.

W 1990 zainicjował kontakty WP z oficerami Bundeswehry. Współpracował z okręgami wojskowymi i korpusami wojsk Niemiec, Danii, Norwegii oraz dowództwem wojsk obwodu kaliningradzkiego. Współtwórca idei powołania Wielonarodowego Korpusu Północno-Wschodniego. Wielokrotnie prowadził ćwiczenia dowódczo-sztabowe na terytorium RP oraz z wojskami sojuszniczymi. We wrześniu 2000 roku poprosił ministra obrony narodowej Bronisława Komorowskiego o przeniesienie w stan spoczynku^[3].

Odznaczenia

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2000)^[4]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1986)
• Złoty Krzyż Zasługi (1978)
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” (1979)
• Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” (1982)
• Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Złoty Krzyż Bundeswehry (Niemcy, 1999)
• inne odznaczenia i medale

Awanse

W trakcie wieloletniej służby w Wojsku Polskim otrzymywał awanse na kolejne stopnie wojskowe^[5]:

• podporucznik – 1965
• porucznik – 1968
• kapitan – 1972
• major – 1977
• podpułkownik – 1980
• pułkownik – 1984
• generał brygady – 1988
• generał dywizji – 1992

Życie prywatne

Syn Bronisława i Heleny z domu Kozioł. Mieszka w Bydgoszczy. Żonaty z Genowefą z domu Brzozowską, dwoje dzieci^[5].

Bibliografia

• Mariusz Jędrzejko, Mariusz Lesław Krogulski, Marek Paszkowski: Generałowie i admirałowie III Rzeczypospolitej 1989–2002. Warszawa: Wydawnictwo von Borowiecky, 2002. ISBN 83-87689-46-7., s. 47
• Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990 t. I:A-H, Toruń 2010, s. 118–120

Przypisy