Tadeusz Bednarczyk

Tadeusz Bednarczyk

Bednarz, Tadeusz

pułkownik
Data i miejsce urodzenia	28 sierpnia 1913 Warszawa
Data i miejsce śmierci	2002 Warszawa
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Krajowa
Późniejsza praca	Kustosz Muzeum gen. Władysława Sikorskiego w Warszawie
Odznaczenia

Tadeusz Bednarczyk pseudonim „Bednarz”, „Tadeusz” (ur. 28 sierpnia 1913^[1] w Warszawie, zm. 2002 tamże) – polski działacz katolicko-narodowy^[2], pułkownik WP^[3], autor książek o tematyce historycznej, z wykształcenia ekonomista.

Życiorys

W 1936 roku ukończył studia ekonomiczne w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie. Pracował jako urzędnik w Grodzkiej Izbie Skarbowej, równolegle prowadząc zakład szewski^[3]. W czasie okupacji niemieckiej był żołnierzem Organizacji Wojskowej, a następnie Armii Krajowej^[4]. Pracował w getcie warszawskim do wybuchu powstania jako przedstawiciel Urzędu Skarbowego, pełniąc jednocześnie funkcję koordynatora Korpusu Bezpieczeństwa oraz AK do pomocy dla powstających konspiracyjnych wojskowych oddziałów żydowskich. Za jego pośrednictwem Korpus Bezpieczeństwa przekazywał broń dla Żydowskiego Związku Wojskowego^[5]. Brał udział w powstaniu warszawskim. Większość tych informacji jest kwestionowana przez niektórych historyków^[3].

Po zakończeniu działań wojennych został zatrudniony w Szefostwie Służby Zdrowia MBP. Był kwatermistrzem Centralnego Szpitala Departamentu III, a następnie kierował sanatoriami i domami wypoczynkowymi w Zatrzebiu, Bierutowicach i Kudowie-Zdroju. W 1946 roku został dyscyplinarnie zwolniony, co miało związek ze znęcaniem się nad niemieckimi pracownikami^[3]. W 1950 roku został zatrzymany przez UB, a następnie skazany na karę 1,5 roku pozbawienia wolności za próbę pomocy w nielegalnym przekroczeniu granicy brytyjskiemu dyplomacie i wymianę obcej waluty^[3]. W 1962 roku na zasadzie dobrowolności został pozyskany jako tajny współpracownik Służby Bezpieczeństwa, równocześnie był od 1973 roku inwigilowany przez tę służbę^[3].

Był organizatorem i kustoszem Muzeum gen. Władysława Sikorskiego w Warszawie^[6]. W latach 70. zaangażował się w działalność Związku Bojowników o Wolność i Demokrację^[3]. W 1981 roku współtworzył Zjednoczenie Patriotyczne „Grunwald”. Publikował w tygodniku „Rzeczywistość”. Po 1991 roku związał się z partią Przymierze Samoobrona, którą m.in. wspierał w kampanii wyborczej^[2]. Był współwydawcą i publicystą „Tygodnika Ojczyzna”.

Odznaczenia

• Krzyż Walecznych (dwukrotnie)
• Złoty Krzyż Zasługi
• Krzyż Partyzancki^[3]
• Medal za Warszawę^[3]
• Medal Zwycięstwa i Wolności^[3]
• Medal Polonia Mater Nostra Est

Wybrana literatura

• Walka i pomoc. OW-KB a organizacja ruchu oporu w getcie warszawskim, Wyd. Iskry, Warszawa 1968,
• Lewica demokratyczna, Unia Nowoczesnego Humanizmu, Warszawa 1985,
• Obowiązek silniejszy od śmierci: wspomnienia z lat 1939-1944 o polskiej pomocy dla Żydów w Warszawie, Wyd. Grunwald, Warszawa 1986, ISBN 83-00-00776-8,
• Wiesenthal contra Waluś, Demianiuk i inni, Wyd. Ojczyzna, Warszawa 1997, ISBN 83-86449-13-6,
• Życie codzienne warszawskiego getta, Wyd. Ojczyzna, Warszawa 1995, ISBN 83-86449-02-0.

Przypisy

Bibliografia

• Dariusz Libionka, Apokryfy z dziejów Żydowskiego Związku Wojskowego i ich autorzy., Zagłada Żydów. Studia i Materiały, Nr 1 (2005), strony: 165-190