Tadeusz Bielecki

Tadeusz Bielecki
Ilustracja
Tadeusz Bielecki (przed 1945)
Data i miejsce urodzenia30 stycznia 1901
Słupia
Data i miejsce śmierci5 lutego 1982
Londyn
Poseł III kadencji Sejmu
Okresod 1930
do 1935
Przynależność politycznaStronnictwo Narodowe

Tadeusz Bielecki (ur. 30 stycznia 1901 w Słupi, zm. 5 lutego 1982 w Londynie) – polski polityk i publicysta narodowy. Od czerwca 1939 prezes Rady Naczelnej Stronnictwa Narodowego, w latach 1946–1947 redaktor naczelny pisma „Myśl Polska”[1]. Poseł na Sejm III kadencji, członek Komitetu dla Spraw Kraju od stycznia 1940[2].

Życiorys

Pochodził z rodziny nauczycielskiej. Maturę zdał w Wyższej Szkole Realnej w Będzinie[3]. Od 1919 studiował na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Od 1924 równolegle uczył się na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego oraz w Szkole Nauk Politycznych. Wziął udział jako ochotnik w wojnie 1920 roku. W latach 1923–1926 pracował jako nauczyciel gimnazjalny w Krakowie. Podczas studiów przystąpił do Młodzieży Wszechpolskiej. Od 1924 był członkiem tajnej Ligi Narodowej, a od 1928 sekretarzem „Straży Narodowej” i szefem pionu odpowiedzialnego w niej za młodzież. Był także animatorem zakonspirowanej Narodowej Organizacji Gimnazjalnej oraz koordynatorem akcji narodowościowej numerus clausus prowadzonej na polskich uczelniach wyższych. W 1926 przeniósł się do Warszawy. Do 1927 był sekretarzem osobistym Romana Dmowskiego. Pracę doktorską pt. Poglądy społeczno-polityczne P. Świtkowskiego, napisaną pod kierunkiem I. Chrzanowskiego, obronił na UJ w 1927. Dyplom magistra prawa otrzymał na UW w 1929[3].

Był jednym z głównych liderów pokolenia „młodych” narodowców, związanych z założonym w 1926 Obozem Wielkiej Polski (był pomysłodawcą nazwy dla tej organizacji). Należał do władz OWP: Wydziału Wykonawczego, a od 1927 wiceprzewodniczącym autonomicznego Wydziału Wykonawczego Ruchu Młodych OWP. Po tzw. „Wyborach Brzeskich” w 1930 otrzymał mandat posła na Sejm, wybrany został z listy Stronnictwa Narodowego. Mandat sprawował do 1935. Po rozwiązaniu OWP przez władze sanacyjne w 1933, opowiedział się za włączeniem młodzieży OWP w szeregi Stronnictwa Narodowego. Od 1933 pełnił obowiązki kierownika Sekcji Młodych Stronnictwa Narodowego. Był przeciwny frondzie młodych z ruchu narodowego i powoływaniu nowej formacji pod nazwą Obóz Narodowo-Radykalny (ONR), uważając, że rozbije to i osłabi polski ruch narodowy. Dzięki jego wysiłkowi i przeprowadzeniu serii spotkań z terenowymi działaczami „młodych” udało się znacznie ograniczyć proces przechodzenia członków SN do ONR. Jak całe jego pokolenie narodowców („młoda endecja”), uosabiał Bielecki zwrot ku nacjonalizmowi chrześcijańskiemu, wyzbywającemu się pozostałości liberalizmu i pozytywistycznego agnostycyzmu. Za najbliższy jego pojmowaniu nacjonalizmu uważał poglądy Antónia de Oliveira Salazara, a po wojnie również gaullizm. Odróżniał dwa rodzaje nacjonalizmów: 1) „dzikie, pogańskie, rewolucyjne, integralne, lewicowe, imperialistyczne, materialistyczne, biologiczne, negatywne, antyparlamentarne i zamknięte”, oraz 2) „oświecone, chrześcijańskie, ewolucyjne, republikańskie, «burżuazyjne», obronne, spirytualistyczne, humanistyczne, konstruktywne, demokratyczne, otwarte”.

Był członkiem tajnego kierownictwa obozu narodowego powołanego przez Romana Dmowskiego w 1934, tzw. „Siódemki” – zespołu siedmiu głównych i najbardziej zaufanych działaczy SN, poszerzonego w 1936 do dziewięciu osób („Dziewiątka”). 10 lutego 1935 dzięki poparciu Dmowskiego został mianowany wiceprezesem Zarządu Głównego SN i kierownikiem wydziału organizacyjnego. Był liderem umiarkowanej grupy działaczy SN, która akceptowała możliwość porozumienia z rządzącym obozem sanacyjnym (tzw. Grupa Bieleckiego). Przeciwstawiał się bezkompromisowemu stanowisku działaczy skupionych wokół K. Kowalskiego i Jędrzeja Giertycha, którzy krytykowali politykę ministra Józefa Becka wobec Czechosłowacji (zajęcie Zaolzia w 1938). Od grudnia 1938 byl liderem klubu narodowego w Radzie Miejskiej m.st. Warszawy[3]. W czerwcu 1939 został wybrany prezesem Rady Naczelnej Stronnictwa Narodowego, którą to funkcję sprawował do śmierci.

W lipcu 1939 został zmobilizowany i uczestniczył w kampanii wrześniowej (wówczas p.o. prezesa zarządu głównego SN pełnił Mieczysław Trajdos)[4]. Następnie przedostał się na Węgry. W Paryżu od stycznia 1940 był zastępcą przewodniczącego I Rady Narodowej Rzeczypospolitej Polskiej[3]. Po upadku Francji przez Vichy i Portugalię dotarł do Wielkiej Brytanii. Pod jego kierownictwem Stronnictwo Narodowe prowadziło politykę opozycyjną wobec rządu gen. Władysława Sikorskiego. Krytykował zawarcie układu Sikorski-Majski, stojąc na stanowisku, że umowa ta nie potwierdziła jednoznacznie integralności przedwojennej polskiej granicy wschodniej, co może mieć w przyszłości konsekwencje polityczne. Doprowadziło to do wystąpienia działaczy SN z rządu generała Sikorskiego. W grudniu 1942 wysunął, jako pierwszy polski polityk, oficjalnie, w imieniu Stronnictwa Narodowego, żądanie przesunięcia granicy zachodniej Polski na Odrze i Nysie Łużyckiej[3]. Od listopada 1944 był zwolennikiem polityki rządu Tomasz Arciszewskiego.

Po wojnie pozostał na emigracji, biorąc czynny udział w życiu politycznym polskiego wychodźstwa, m.in. współtworzył reprezentację polskich stronnictw powołaną w 1949 pod nazwą Rada Polityczna, która funkcjonowała do 1954. W tym samym roku został prezesem powołanej Tymczasowej Rady Jedności Narodowej i obowiązki te pełnił aż do jej rozwiązania w 1972. W latach 1946–1947 był redaktorem naczelnym pisma narodowego „Myśl Polska”[1].

W 1961 doprowadził do kolejnego rozłamu w Stronnictwie Narodowym, przyczyniając się do usunięcia z szeregów SN Jędrzeja Giertycha. Powodem było opublikowanie przez Giertycha w 1959 w paryskim piśmie „Horyzonty” „Listu otwartego do pana Nikity Chruszczowa przewodniczącego rady ministrów ZSRR”[5]. Został on przez część emigracji odczytany jako głos aprobaty dla opcji proradzieckiej. Sam Bielecki po latach w swojej pamiętnikarskiej relacji pt. „W szkole Dmowskiego” Giertycha opisał następująco[5]:

Jędrzej Giertych, przy wszystkich swoich zaletach i pracowitości, nie umiał i nie potrafił działać zespołowo.

Wyraził gorące poparcie dla podpisania układu PRL-RFN o uznaniu polskiej granicy na Odrze i Nysie Łużyckiej. Wydarzenie to uważał za moment przełomowy w powojennej historii Polski, a być może w całych naszych dziejach[6]. Wyraził nadzieję na to, że może to być początek nowej ery, która zaprowadzi do pojednania obu narodów[7]. W latach 70. patronował odradzaniu się ruchu narodowego w Polsce. Pomagał w organizowaniu podziemnej poligrafii. Szczególne poparcie wyrażał dla Ruchu Młodej Polski[3].

Zmarł w Londynie 5 lutego 1982 i został pochowany na Cmentarzu Gunnersbury.

Opublikował relację pamiętnikarską z okresu współpracy z R. Dmowskim pt. „W szkole Dmowskiego”, Polska Fundacja Kulturalna, Londyn 1968 (ostatnie wyd. Exter, Gdańsk 2000).

Przypisy

  1. ↑ a b M. Siwiec, Problematyka społeczna i obraz Kościoła w kraju na łamach „Myśli Polskiej” w latach 1945–1985, „Roczniki Humanistyczne”, t. 39/40, 1991/1992, z. 2.
  2. ↑ Lidia Barbara Paszkiewicz, Komitet dla Spraw Kraju. Zarys działalności Adama Ciołkosza w latach 1940–1942, w: Archiwum Emigracji. Studia – Szkice – Dokumenty, Toruń, R. 2010, Zeszyt 1–2 (12–13), s. 159.
  3. ↑ a b c d e f Jacek Bartyzel, Tadeusz Bielecki, legitymizm.org [dostęp 2020-04-24] (pol.).
  4. ↑ Dr T. Bielecki w wojsku. „Warszawski Dziennik Narodowy”. 246B, s. 1, 6 września 1939. 
  5. ↑ a b Ireneusz Fryszkowski, Tadeusz Bielecki – prezes Stronnictwa Narodowego i przeciwnik Giertycha [dostęp 2020-04-24] (pol.).
  6. ↑ Tadeusz Bielecki, „Co minęło i co nas czeka”, „Myśl Polska” z 15 stycznia 1971
  7. ↑ Jan Engelgard, Kto jest „ostatnim endekiem”?, „Myśl Polska”, mysl-polska.pl [dostęp 2020-06-22].

Media użyte na tej stronie

Tadeusz Bielecki.jpg
Tadeusz Bielecki (1901-1982)