Tadeusz Bobrowski
 generał brygady | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Stanowiska | szef Służby Technicznej Kierownictwa Marynarki Wojennej |
| Główne wojny i bitwy | |
| Późniejsza praca | Żegluga Polska |
| Odznaczenia | |
  _BAR.svg){kind=small}  | |
Tadeusz Bobrowski (ur. 24 stycznia 1873 w Warszawie, zm. 11 maja 1930 w Wilnie) – polski generał brygady i inżynier mechanik okrętowy. W okresie od 1891 do 1918 służył w Cesarskiej Marynarce Wojennej Rosji, a następnie do 1925 w polskiej Marynarce Wojennej. Brał udział w I wojnie światowej i wojnie polsko-bolszewickiej. Karierę w Polsce zakończył na stanowisku szefa Służby Technicznej Kierownictwa Marynarki Wojennej.
Życiorys
Służba w Armii Imperium Rosyjskiego
Tadeusz Bobrowski urodził się 24 stycznia 1873 w Warszawie. W 1891 ukończył studia na Wydziale Mechanicznym Morskiej Szkole Inżynierii w Kronsztadzie, a w 1894 odbył kurs mechaników broni podwodnej. Był także absolwentem Akademii Morskiej z 1898. W latach 1894–1918 służył w rosyjskiej Marynarce Wojennej, awansując do stopnia kapitana I rangi (komandora). Początkowo pływał na krążownikach i odbył kilka rejsów dalekomorskich, m.in. na „Admirale Nachimowie"”. Od 1905 był oficerem mechanikiem sił torpedowych Floty Morza Czarnego. W latach 1914–1918 pełnił funkcję zastępcy głównego mechanika portu w Sewastopolu.
Służba w Wojsku Polskim
W 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego i awansowany na generała majora marynarki (kontradmirała) w Korpusie Morskich Oficerów Technicznych. Wyznaczono go szefem Sekcji Technicznej w Departamencie dla Spraw Morskich. W 1921 został przemianowany na generała brygady. Po przekształceniu Departamentu dla Spraw Morskich w Kierownictwo Marynarki Wojennej w 1922 był w nim szefem Służby Technicznej. W 1925, w związku z zakupem przez Marynarkę Wojenną przestarzałych min morskich (tzw. „afera minowa”), został zwolniony ze stanowiska m.in. z wadm. Kazimierzem Porębskim oraz kadm. Wacławem Kłoczkowskim i przeniesiony w stan nieczynny. W 1927 przeszedł w stan spoczynku. W 1928 Wojskowy Sąd Okręgowy nr 1 umorzył postępowanie wszczęte w 1926 przez Prokuraturę Wojskową. Następnie pracował w „Żegludze Polskiej” w Gdyni. Zmarł 11 maja 1930 w Wilnie[1].
Odznaczenia
- Krzyż Niepodległości
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)[2]
- Krzyż Walecznych
- Złoty Krzyż Zasługi
Przypisy
- ↑ Zmarli. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”, s. 312, Nr 14 z 20 września 1930. Ministerstwo Spraw Wojskowych.
- ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 32.
Bibliografia
- J. Czerwiński, M. Czerwińska, M. Babnis, A. Jankowski, J. Sawicki – Kadry Morskie Rzeczypospolitej, tom II, Polska Marynarka Wojenna, część I, Korpus oficerów 1918-1947, Wyższa Szkoła Morska, Gdynia 1996, ISBN 83-86703-50-4
Media użyte na tej stronie
Łatwo można dodać ramkę naokoło tej grafiki
Łatwo można dodać ramkę naokoło tej grafiki
Baretka: Krzyż Walecznych (1920).
Orzeł Marynarki Wojennej RP
Naramiennik generała brygady Wojska Polskiego (1919-39).