Tadeusz Bolesław Łodziński

Tadeusz Bolesław Łodziński

pułkownik artylerii
Data urodzenia	10 czerwca 1883
Data śmierci	19 czerwca 1952
Przebieg służby
Lata służby	do 1928
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Jednostki	5 Lwowski pap 5 Brygada Artylerii 6 pułk artylerii ciężkiej
Stanowiska	dowódca pułku
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-ukraińska obrona Lwowa
Odznaczenia

Tadeusz Bolesław Łodziński^[1] (ur. 10 czerwca 1883, zm. 19 czerwca 1952) – pułkownik artylerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Urodził się 10 czerwca 1883 w rodzinie Bolesława (1850–1917), przemysłowca. Miał sześcioro rodzeństwa: Zofię, zamężną Dębowską, Stefanię (zmarła w wieku 19 lat), Kazimierza (1888–1970), inżyniera, Romana (zmarł w latach 70. XX wieku), Stanisława (zm. 1913), inżyniera, i Zdzisława (1904–1968)^[2]. W latach 1912–1913 wziął udział w mobilizacji sił zbrojnych Monarchii Austro-Węgierskiej, wprowadzonej w związku z wojną na Bałkanach.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego. 28 października 1918 do Rzęsny Polskiej z Czaczaku w Serbii przybyła bateria zapasowa 130 pułku artylerii polowej c. i k. armii pod dowództwem kpt. Tadeusza Łodzińskiego, który następnie w stopniu majora objął dowództwo 5 pułku artylerii polowej^[3]. W 1919 dowodził grupą taktyczną artylerii, odpowiadającą za całokształt artyleryjskiej obrony Lwowa w trakcie wojny polsko-ukraińskiej^[4][5]. Od 1 marca 1921 pełnił funkcję dowódcy 5 Brygady Artylerii^[6].

Od 6 października 1921 roku był dowódcą 6 pułku artylerii ciężkiej we Lwowie^[7][8]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 34. lokatą w korpusie oficerów artylerii^[9]. Z dniem 25 marca 1925 roku został przydzielony do Obozu Szkolnego Artylerii w Toruniu na stanowisko komendanta Strzeleckiej Szkoły Artylerii^[10]. W sierpniu 1926 roku został przeniesiony do Obozu Warownego „Wilno” na stanowisko szefa artylerii^[11]. Z dniem 29 lutego 1928 roku został przeniesiony w stan spoczynku^[12]. Jako emerytowany oficer zamieszkiwał we Krakowie^[13]. W 1934 pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. Był wówczas przewidziany do użycia w czasie wojny^[14]. Zmarł 19 czerwca 1952 roku. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A20-8-23)^[15].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari – 22 lutego 1921^[6][16]
• Krzyż Niepodległości (4 listopada 1933, za pracę w dziele odzyskania niepodległości)^[17]
• Krzyż Walecznych^[18] – dwukrotnie
• Oficer Legii Honorowej – III Republika Francuska (1923)^[19]
• Krzyż Zasługi Wojskowej 3 klasy z dekoracją wojenną i mieczami po raz pierwszy^[20]
• Krzyż Zasługi Wojskowej 3 klasy z dekoracją wojenną i mieczami po raz drugi^[20]
• Signum Laudis Srebrny Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej^[20]
• Signum Laudis Brązowy Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej^[20]
• Krzyż Wojskowy Karola^[20]
• Krzyż Jubileuszowy Wojskowy^[20]
• Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913^[20]

Przypisy

Bibliografia

• Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1918.
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1934.