Tadeusz Burdziński (cichociemny)

Tadeusz Stanisław Burdziński

Tadeusz Stefański

Malina, Zenon, Krzak

Tadeusz Burdziński (ze zbiorów NAC)
major łączności
Data i miejsce urodzenia	26 lutego 1908 Kije
Data i miejsce śmierci	16 stycznia 1970 Szkocja
Przebieg służby
Lata służby	1933–1948
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne Armia Krajowa
Jednostki	Oddział V Łączności
Stanowiska	zastępca szefa Oddziału Łączności Technicznej V-O
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa kampania wrześniowa powstanie warszawskie
Późniejsza praca	rybołówstwo
Odznaczenia

Tadeusz Stanisław Burdziński ps. „Malina”, „Zenon”, „Krzak”, przybrane nazwisko: „Stefański” (ur. 26 lutego 1908 w Kijach, zm. 16 stycznia 1970 w Szkocji) – major dyplomowany łączności Wojska Polskiego, cichociemny, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Był synem Maksymiliana, urzędnika i właściciela majątku w Gołuchowie, i Adolfiny z domu Żakowskiej. Uzyskał maturę w 1929 roku po ukończeniu Gimnazjum Państwowego im. Mikołaja Reja w Kielcach. W latach 1929–1930 uczył się w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty, a w latach 1930–1933 w Szkole Podchorążych Inżynierii w Warszawie. 5 sierpnia 1933 Prezydent RP Ignacy Mościcki mianował go podporucznikiem ze starszeństwem z 15 sierpnia 1933 i 30. lokatą w korpusie oficerów łączności, a minister spraw wojskowych wcielił do kompanii telegraficznej 13 Dywizji Piechoty w Równem^[1]. 1 marca 1935 został mianowany porucznikiem ze starszeństwem z 1 stycznia 1935 i 34. lokatą w korpusie oficerów łączności^[2]. Następnie służył w Centralnej Szkole Podoficerów Korpusu Ochrony Pogranicza w twierdzy Osowiec.

We wrześniu 1939 roku służył w kompanii łączności KOP. 19 września 1939 roku przekroczył granicę polsko-węgierską. Został tam internowany. Od stycznia do czerwca 1940 roku przebywał we Francji, gdzie wstąpił do Wojska Polskiego we Francji, służył w kompanii łączności 3 Dywizji Piechoty. Po klęsce armii francuskiej został ewakuowany do Wielkiej Brytanii, został przydzielony do Centrum Wyszkolenia Łączności. Następnie był dowódcą plutonu w 10 szwadronie łączności 10 Brygady Kawalerii Pancernej.

Zgłosił się do służby w kraju. Po przeszkoleniu ze specjalnością łączności, został zaprzysiężony 5 października 1942 roku, przyjął pseudonim „Malina”. Został zrzucony w Polsce w nocy z 16 na 17 lutego 1943 roku w ramach operacji lotniczej „Vice” i przydzielony do pracy w Komendzie Głównej AK, w której pracował do lipca 1944 roku w wywiadzie ofensywnym jako samodzielny radiotelegrafista, dowódca kompanii radiołączności „Kram” w Oddziale V Łączności i od maja 1944 roku jako oficer operacyjny baonu radiołączności „Iskra”.

W powstaniu warszawskim był dowódcą zgrupowania radiołączności na Starym Mieście, zastępcą szefa łączności Grupy „Północ”, a we wrześniu był dowódcą radiostacji w Śródmieściu, a następnie – po przejściu kanałami – na Mokotowie. 24 września 1944 został mianowany majorem.

27 września 1944 roku dostał się do niewoli niemieckiej, skąd uciekł. Wrócił do pracy w Oddziale V sztabu Komendy Głównej AK na stanowisku zastępcy szefa oddziału.

Od 1945 roku służył w Polskich Siłach Zbrojnych. Ukończył kurs Wyższej Szkoły Wojennej. Do śmierci pozostał na emigracji. Zajmował się łowieniem łososi i miał zakład przetwórstwa rybnego.

Był autorem opowiadań: To wcale nie takie proste, Dzień dobry panie Zenonie, Kanały, które ukazały się w książce Drogi cichociemnych... (wyd. I, II, III, Veritas, Londyn, 1954, 1961, 1972, Bellona, Warszawa, 1993, 2008).

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
• Krzyż Walecznych – dwukrotnie
• Srebrny Krzyż Zasługi
• Krzyż Kombatanta-Ochotnika (Francja)
• Medal za Odwagę w Sprawie Wolności (Wielka Brytania).

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
• Krzysztof A. Tochman: Słownik biograficzny cichociemnych. T. 2. Rzeszów: Wydawnictwo Abres, 1996, s. 30–31. ISBN 83-902499-5-2.
• Jędrzej Tucholski: Cichociemni. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 1984, s. 298. ISBN 83-211-0537-8.
• Jędrzej Tucholski: Cichociemni 1941–1945 – Sylwetki spadochroniarzy. Wojskowy Instytut Historyczny, s. 117–118.

Linki zewnętrzne

• Biogram na stronie elitadywersji.org