Tadeusz Czerwiński (wojskowy)

Tadeusz Czerwiński

4 zwycięstwa
kapitan pilot
Data i miejsce urodzenia	17 lutego 1910 Gronowiec, Imperium Rosyjskie
Data i miejsce śmierci	22 sierpnia 1942 Saint-Omer, Francja
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne
Formacja	Lotnictwo Wojska Polskiego Armée de l’air RAF
Jednostki	15 pułk piechoty, I/145 dywizjon myśliwski, dywizjon 306
Stanowiska	dowódca eskadry dowódca dywizjonu
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa Kampania wrześniowa kampania francuska 1940 Bitwa o Anglię
Odznaczenia

Tadeusz Czerwiński (ur. 17 lutego 1910 w Gronowcu, zm. 22 sierpnia 1942 w Saint-Omer) – kapitan pilot Polskich Sił Powietrznych w Wielkiej Brytanii i major (ang. Squadron Leader) Królewskich Sił Powietrznych.

Życiorys

4 sierpnia 1934 Prezydent RP Ignacy Mościcki mianował go podporucznikiem ze starszeństwem z 15 sierpnia 1934 i 121. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a minister spraw wojskowych wcielił do 15 pułku piechoty w Dęblinie^[1]. W 1936 ukończył Kurs Wyższego Pilotażu w Grudziądzu. Na stopień porucznika został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1938 i 50. lokatą w korpusie oficerów lotnictwa, grupa liniowa^[2]. W 1939 pełnił służbę w Centrum Wyszkolenia Lotnictwa nr 1 w Dęblinie na stanowisku dowódcy I plutonu 4 eskadry I dywizjonu Szkoły Podchorążych Lotnictwa–Grupa Taktyczna^[3]. W kampanii wrześniowej 1939 był dowódcą jednego z kluczy myśliwskich sformowanych z pilotów Eskadry Ćwiczebnej Pilotażu. Walczył w rejonie Dęblina. Po zakończeniu działań wojennych w Polsce, przez Rumunię, przedostał się do Francji^[4].

W kampanii francuskiej 1940 walczył w składzie I/145 dywizjonu myśliwskiego „Warszawskiego”^[4]. 8 czerwca zestrzelił dwa myśliwce Bf-110.

Ewakuowany do Wielkiej Brytanii 23 lipca 1940 wszedł w skład 302 dywizjonu myśliwskiego „Poznańskiego”, w którym 15 września 1940 został dowódcą eskadry B^[5]. Walczył w bitwie o Anglię. 2 lutego 1941 został odznaczony Krzyżem Walecznych po raz drugi. 3 maja 1941 został instruktorem w 55 OTU w Osworth, a od listopada 1941 – instruktorem w 58 OTU w Grangemouth.

8 stycznia 1942 został przeniesiony do 306 dywizjonu myśliwskiego na stanowisko dowódcy eskadry A. 15 kwietnia 1942 został dowódcą tego dywizjonu^[6]. 26 kwietnia zaliczono mu zestrzelenie samolotu FW-190.

Zginął 22 sierpnia 1942 zestrzelony przez niemiecką artylerię przeciwlotniczą podczas lotu bojowego na operację „rhubarb” w rejonie Saint-Omer (północna Francja)^[4]. Pośmiertnie został odznaczony trzecim Krzyżem Walecznych. Pochowany na cmentarzu w Souvenir-Longuennes we Francji (grób 16, rząd A, działka 8)^[7].

Zwycięskie walki powietrzne

Na liście Bajana sklasyfikowany został na 56. pozycji z czterema pewnymi zestrzeleniami samolotów Luftwaffe:

• dwukrotnie Bf-110 – 8 czerwca 1940^[8]
• Do-17 – 15 września 1940
• FW-190 – 26 kwietnia 1942

Odznaczenia

• Krzyż Walecznych – trzykrotnie (dwukrotnie 2 lutego 1941 oraz pośmiertnie 20 września 1942)
• Medal Lotniczy^[9]
• Polowa Odznaka Pilota

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-09-07].
• Olgierd Cumft, Hubert Kazimierz Kujawa: Księga lotników polskich poległych, zmarłych i zaginionych 1939-1946. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1989. ISBN 83-11-07329-5. s. 237.
• Wacław Król: Myśliwcy. Warszawa: Ministerstwo Obrony Narodowej, 1980, s. 284-308. ISBN 83-11-06396-6.
• Wacław Król: Polskie dywizjony lotnicze w Wielkiej Brytanii 1940-1945. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1990. ISBN 83-11-07695-2. OCLC 834110269.
• Tadeusz Jerzy Krzystek, [Anna Krzystek]: Polskie Siły Powietrzne w Wielkiej Brytanii w latach 1940-1947 łącznie z Pomocniczą Lotniczą Służbą Kobiet (PLSK-WAAF). Sandomierz: Stratus, 2012. ISBN 978-83-61421-59-7. OCLC 276981965.
• niebieskaeskadra.pl. [dostęp 2014-10-17]. (ang.).