Tadeusz Dietrich
| Data i miejsce urodzenia | 14 czerwca 1905 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 28 lipca 1960 |
| Minister finansów | |
| Okres | od 21 listopada 1952 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Minister handlu wewnętrznego | |
| Okres | od 23 lutego 1949 |
| Przynależność polityczna | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
     | |
Tadeusz Barnaba Dietrich (ur. 14 czerwca 1905 w Łodzi, zm. 28 lipca 1960 w Uppsali w Szwecji) – polski ekonomista i polityk komunistyczny. Poseł na Sejm Ustawodawczy oraz na Sejm PRL I kadencji, minister handlu wewnętrznego (1949–1952) oraz minister finansów (1952–1960).
Życiorys
Syn Bolesława i Heleny. Studiował na wydziale finansowo-ekonomicznym Wyższej Szkoły Nauk Społecznych i Ekonomicznych w Łodzi, następnie na wydziale prawno-ekonomicznym Uniwersytetu Poznańskiego, doktorat obronił na Uniwersytecie Toruńskim (doktoryzował się w naukach prawnych i ekonomicznych). Od 1925 pracował w administracji skarbowej w Poznaniu i Łodzi, w latach 1936–1939 pracował w Ministerstwie Skarbu. W trakcie wojny pracował w przedsiębiorstwach prywatnych, w 1945 w Izbie Skarbowej w Łodzi, w latach 1945–1946 dyrektor departamentu podatkowego w Ministerstwie Skarbu, następnie do 1948 jego podsekretarz stanu.
W 1945 wstąpił do Polskiej Partii Socjalistycznej, a w 1948 do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Od 1947 członek Rady Naczelnej PPS, a w latach 1948–1960 Komitetu Centralnego PZPR. Pełnił mandat poselski na Sejm Ustawodawczy oraz na Sejm PRL I kadencji. W latach 1948–1949 prezes Centralnego Urzędu Planowania, następnie do 1952 minister handlu wewnętrznego, a w latach 1952–1960 minister finansów.
Zaliczany do byłych członków PPS zbliżonych do „puławian” podczas walki o władzę w kierownictwie PZPR w latach pięćdziesiątych[1]. Był stałym członkiem Komitetu Współpracy Gospodarczej i Naukowo-Technicznej z Zagranicą.
Był żonaty z Marią Dietrich (1902-1999). Zmarł 28 lipca 1960[2]. Po przewiezieniu jego zwłok ze Szwecji został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie 1 sierpnia 1960[3] (kw. A 27 rz. Tuje m. 15).
Ordery i odznaczenia
- Order Sztandaru Pracy I klasy – pośmiertnie (1960, w uznaniu wybitnych zasług w działalności polityczno-społecznej oraz w pracy nad rozwojem gospodarki narodowej)[4].
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1947, za wybitne zasługi położone w dziedzinie przebudowy systemu podatkowego)[5]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1946)[6]
- Złoty Krzyż Zasługi[7]
Przypisy
- ↑ Październik i „Mała stabilizacja". W: Jerzy Eisler: Zarys dziejów politycznych Polski 1944-1989. Warszawa: POW „BGW", 1992, s. 62. ISBN 83-7066-208-0.
- ↑ Zmarł Tadeusz Dietrich. „Nowiny”, s. 1, Nr 179 z 29 lipca 1960.
- ↑ Dziś pogrzeb Tadeusza Dietricha. „Nowiny”, s. 1, Nr 181 z 1 sierpnia 1960.
- ↑ Pośmiertne odznaczenie Sztandarem Pracy I klasy. „Nowiny”, s. 1, Nr 181 z 1 sierpnia 1960.
- ↑ M.P. z 1947 r. nr 114, poz. 727
- ↑ M.P. z 1946 r. nr 28, poz. 50
- ↑ http://bs.sejm.gov.pl/F?func=find-b&request=000004069&find_code=SYS&local_base=ARS10
Bibliografia
- Informacje w BIP IPN
- Tadeusz Mołdawa: Ludzie władzy 1944-1991 : władze państwowe i polityczne Polski według stanu na dzień 28 II 1991. Warszawa: PWN, 1991. ISBN 83-01-10386-8.
- kursywa – ministrowie odwołani przed końcem istnienia rządu
.jpg)
- kursywa – ministrowie odwołani przed końcem istnienia rządu
- kursywa – ministrowie, odwołani przed końcem istnienia rządu
Media użyte na tej stronie
Bolesław Bierut, właśc. Bolesław Biernacki, ps. Janowski, Iwaniuk, Tomasz, Bieńkowski, Rutkowski, (ur. 18 kwietnia 1892 w Rurach Jezuickich, dziś dzielnica Lublina - zm. 12 marca 1956 w Moskwie) – polski działacz komunistyczny, przewodniczący Krajowej Rady Narodowej od 1944, pierwszy przywódca Polski Ludowej, prezydent RP od 1947, Przewodniczący KC PZPR od 1948, premier PRL od 1952.
.svg)
Baretka: Order Sztandaru Pracy I klasy
Józef Cyrankiewicz, Prime Minister of Poland (People's Republic of Poland) 1947-1970