Tadeusz Drobniak

Tadeusz Drobniak
Data i miejsce urodzenia

22 maja 1894
Jaworzno

Data śmierci

1979

Kierownik Konsulatu RP w Pile
Okres

od 1934
do 1939

Poprzednik

Jerzy Śmigielski

Kierownik Konsulatu RP w Dar es Salaam
Okres

od 1942

Następca

Juliusz Wierciński

Konsul Generalny RP w Kampalii
Okres

od 1943

Następca

Jan Chmieliński

Kierownik Konsulatu RP w Tananarive
Okres

od 1943
do 1945

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Brązowy za Długoletnią Służbę

Tadeusz Drobniak (ur. 22 maja 1894 w Jaworznie, zm. 1979) – polski prawnik i urzędnik konsularny.

Życiorys

Urodził się 22 maja 1894 w Jaworznie, w ówczesnym powiecie chrzanowskim Królestwa Galicji i Lodomerii[1].

Po uzyskaniu tytułu doktora praw wstąpił do polskiej służby zagranicznej (1924–). Był pracownikiem konsulatu RP w Pradze (1924), konsulatu generalnego w Paryżu (1924–1925), ambasady w Paryżu (1925–1926), Ministerstwa Spraw Zagranicznych (1926–1928), konsulatu w Pradze (1928), konsulatu w Czerniowcach (1928–1929), komisariatu generalnego w Gdańsku (1929–1932), MSZ (1932–1934), konsula i kier. konsulatu w Pile (1934–1939).

W 1934, jako kapitan artylerii rezerwy pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział w rezerwie do 29 Pułku Artylerii Lekkiej w Grodnie[2].

Wziął udział w kampanii wrześniowej, następnie we Francji (1939). Ponownie w polskiej służbie zagranicznej - w Wydziale Szyfrów MSZ w Paryżu i Angers (1939-1940), urzędnik Konsulatu Gen. w Londynie (1940), kier. Wydziału Szyfrów MSZ w Londynie (1940-1942), konsul w Dar-es-Salam (1942), konsul gen. w konsulacie RP w Kampali (1943) i konsul w Tananarive (1943—1945)[3]. W 1965 osiadł na Lazurowym Wybrzeżu[4].

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Wojskowe Biuro Historyczne, wbh.wp.mil.pl [dostęp 2020-12-04].
  2. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 135, 641.
  3. ↑ Polska służba zagraniczna po 1 września 1939 r., Londyn 1954
  4. ↑ Elżbieta Sokołowska: Trzy życia Danuty Le Hénaff, Gazeta Bretońska nr 17, listopad 2012
  5. ↑ M.P. z 1934 r. nr 259, poz. 340 „za zasługi na polu pracy państwowej w dziale służby zagranicznej”.

Bibliografia

Media użyte na tej stronie