Tadeusz Dworakowski

Tadeusz Michał Dworakowski

Data i miejsce urodzenia	22 kwietnia 1881 Chotiaczów, gubernia wołyńska, Imperium Rosyjskie
Data i miejsce śmierci	8 maja 1956 Penley, (Walia, Wielka Brytania)
Senator III i IV kadencji (II RP)
Okres	od 1930 do 13 września 1938
Przynależność polityczna	BBWR
Odznaczenia

Tadeusz Dworakowski (ur. 22 kwietnia 1881 w Chotiaczowie (powiat włodzimierski guberni wołyńskiej), zm. 8 maja 1956 w Penley w Wielkiej Brytanii) – polski ziemianin, właściciel majątku Przewały na Wołyniu, senator w II RP.

Życiorys

Wykształcenie

Absolwent gimnazjum w Radomiu (zdał maturę w 1900 roku), studiował mechanikę na Politechnice Warszawskiej (do 1905 roku) i w Petersburgu, ukończył również w 1910 roku Instytut Języków Wschodnich w Moskwie.

Działalność niepodległościowa

Od 1901 roku był notowany przez Ochranę w Warszawie jako student zaangażowany w działalność patriotyczną, w 1905 roku został usunięty z Politechniki Warszawskiej za udział w strajku szkolnym.

W czasie I wojny światowej był jednym z organizatorów Komitetu Obywatelskiego we Włodzimierzu Wołyńskim, w latach 1915–1918 był delegatem Wołynia w Głównym Komitecie Ratunkowym w Lublinie.

Dwudziestolecie międzywojenne

W Polsce niepodległej od 1918 roku był starostą we Włodawie, a od 1919 roku w Kowlu, następnie, w latach 1921–1922 był wicewojewodą i p.o. wojewody wołyńskiego. Od 1923 roku pracował jako dyrektor, a od połowy lat 30. – wiceprezes Związku Ziemian Wołynia.

Był wieloletnim członkiem Komisji Ziemskiej w Łucku. Politycznie związany z BBWR.

W kadencjach 1930–1935 i 1935–1938 był senatorem III i IV kadencji wybranym z województwa wołyńskiego^[1]. W kadencji 1930 roku pracował w komisjach: komisji administracyjno-samorządowej (był jej sekretarzem), oświaty i kultury, spraw wojskowych, w kadencji 1935 roku działał w komisjach: administracji (od sesji 1936/37), opieki społecznej (sesja 1925/36), prawniczej i skarbowej (od sesji 1936/37).

II wojna światowa i po wojnie

17/18 września 1939 roku został aresztowany w Równem. Był więziony w Kowlu, od sierpnia 1940 roku we Włodzimierzu Wołyńskim. Wiosną 1941 trafił do obozu w Starobielsku^[2]. Został uwolniony na mocy układu Sikorski-Majski i wstąpił do Armii Polskiej w ZSRR gen. W. Andersa. Po ewakuacji z ZSRR dotarł w 1942 roku przez Iran do Rodezji, gdzie pracował jako nauczyciel historii i łaciny w gimnazjum polskim, następnie przebywał na uchodźstwie w Wielkiej Brytanii.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Oficerski Orderu Polonia Restituta^[3].

Życie prywatne

Jego rodzicami byli Józef, ziemianin i Maria z domu Woyciechowska.

Tadeusz Dworakowski miał siostrę, Teresę Szpakowską, żonę gen. brygady Tadeusza Szpakowskiego (1880–1942), szefa gabinetu ministra spraw wojskowych.

Ożenił się w 1912 roku z Zofią z domu Konopnicką (1888–1967), żołnierzem AK, współpracowniczką Delegatury Rządu RP na Kraj, z którą miał 3 synów:

• Jerzego (1913–1940), podporucznika Wojska Polskiego, więźnia obozu NKWD w Kozielsku, zamordowanego w Katyniu,
• Zygmunta (1918–1944), kaprala podchorążego 27. Wołyńskiej Dywizji Piechoty AK, straconego 12 grudnia 1944 roku na Zamku w Lublinie z wyroku sądu Polski Ludowej
• Tomasza (1920–1942), narzeczonego Krystyny Wańkowiczówny (córki Melchiora Wańkowicza), zastrzelonego przez ukraińskiego milicjanta.

Tadeusz Dworakowski został pochowany na cmentarzu we Wrexham.

Przypisy

Bibliografia

• Sejm i Senat 1935–1940 IV kadencja Warszawa 1936
• Dworakowski Tadeusz Michał w bazie danych Biblioteki Sejmowej