Tadeusz Findziński

Tadeusz Findziński
Data urodzenia

31 lipca 1911

Data śmierci

26 stycznia 1987

Ambasador PRL w Holandii
Okres

od 10 września 1951
do 4 października 1957

Poprzednik

Ksawery Pruszyński

Następca

Jan Balicki

Ambasador PRL w Wietnamie Północnym
Okres

od 3 lutego 1960
do 1963

Poprzednik

Tomasz Piętka

Następca

Jerzy Sedlecki

Ambasador PRL w Jugosławii
Okres

od 1967
do 1971

Poprzednik

Aleksander Małecki

Następca

Janusz Burakiewicz

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski

Tadeusz Findziński (ur. 31 lipca 1911, zm. 26 stycznia 1987[1]) – polski dyplomata, malarz, kolekcjoner, żołnierz. Ambasador w Holandii (1951–1957), Wietnamie Północnym (1960–1963) i Socjalistycznej Federacyjnej Republice Jugosławii (1967–1971).

Życiorys

Tadeusz Findziński w 1930 ukończył III Liceum Ogólnokształcące w Sosnowcu[2]. Był studentem architektury na Politechnice Warszawskiej oraz Akademii Sztuk Pięknych. W czasie okupacji żołnierz Gwardii Ludowej, działający pod pseudonimem „Olek”. Pełnił funkcję pomocnika Szefa Sztabu w stopniu podporucznika[3]. Brał m.in. udział w zamachu na „Café Club” w 1942[4]. Wchodził w skład kierownictwa Polskiej Partii Robotniczej oraz Polskiego Komitetu Antyfaszystowskiego. Był więziony w obozie koncentracyjnym w Buchenwaldzie; był członkiem obozowego ruchu oporu[5].

W 1945 rozpoczął pracę w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Pełnił funkcję chargé d’affaires w Rumunii (ok. 1949)[6]. Pełnił funkcję ambasadora w Holandii (1951–1957)[7], Wietnamie Północnym (1960–1963)[8] i Socjalistycznej Federacyjnej Republice Jugosławii (1967–1971). Należał do koła Polskiego Związku Łowieckiego w MSZ[9].

W czasie pełnienia funkcji w Wietnamie stworzył setki prac: portrety, sceny rodzajowe, akty, pejzaże. Wśród nich rysunki, pastele czy, prawdopodobnie jako jedyny polski artysta, malarstwo sztalugowe laką (technika spotykana wyłącznie w Wietnamie). Mimo że zarówno pasje takie nie były dobrze postrzegane w MSZ, zbierał także sztukę wietnamską, głównie ceramikę, a także drzeworyty i tkaniny. Zgromadził niemal dwieście okazów powstałych na przestrzeni ok. 2000 lat. W 2008 kolekcja Findzińskiego została przekazana Muzeum Azji i Pacyfiku w Warszawie[10].

W 1954 „w 10 rocznicę Polski Ludowej za zasługi w dziedzinie służby zagranicznej” został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[11].

Syn Ludwika[11]. Ojciec malarza Krzysztofa Findzińskiego[10]. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie[1].

Przypisy

  1. ↑ a b Wyszukiwarka cmentarna, Warszawskie cmentarze [dostęp 2021-11-08].
  2. ↑ Znani „Prusacy”, III LO, SP48 – Zespół Szkół Ogólnokształcących nr 3 w Sosnowcu [dostęp 2021-11-08] [zarchiwizowane z adresu 2021-03-07].
  3. ↑ GL/AL – Struktura organizacyjna i obsada personalna., dws-xip.pl [dostęp 2021-11-08] [zarchiwizowane z adresu 2020-02-17].
  4. ↑ Gwardia Ludowa – Polska w czasie II wojny światowej, warhist.pl, 12 lipca 2021 [dostęp 2021-11-08] [zarchiwizowane z adresu 2021-11-08].
  5. ↑ Buchenwald – miejsce kaźni 56 tysięcy więźniów. Wspomnienia Czarneckiego, Tadeusza Findzińskiego i Henryka Sokolaka o ruchu oporu w Buchenwaldzie, audycja radiowa pt. „Zerwane druty” nadana 4.4.1975, PolskieRadio24.pl, 11 kwietnia 2021 [dostęp 2021-11-08].
  6. ↑ Obchody 5-lecia Polski Ludowej na całym świecie, „Rzeczpospolita”, 202, 26 lipca 1949, s. 2 [dostęp 2021-11-08] [zarchiwizowane z adresu 2021-11-08].
  7. ↑ Poprzedni Ambasadorowie, haga.msz.gov.pl [dostęp 2021-11-08] [zarchiwizowane z adresu 2018-04-09].
  8. ↑ Poprzedni ambasadorowie Polski w Wietnamie, hanoi.msz.gov.pl [dostęp 2021-11-08] [zarchiwizowane z adresu 2017-11-11].
  9. ↑ Bogumił Drogorób, Dyplomacja i łowy. 50 lat Koła Łowieckiego Pracowników MSZ, „ExtraBrodnica”, 17 (38), 9 maja 2013, s. 2 [dostęp 2021-11-08].
  10. ↑ a b Wietnam. Pasja ambasadora, Kontynent Warszawa – Warszawa Wielu Kultur [dostęp 2021-11-08] [zarchiwizowane z adresu 2021-11-08].
  11. ↑ a b Uchwała Rady Państwa z dnia 20 lipca 1954 r. o nadaniu odznaczeń państwowych (M.P. z 1954 r. nr 108, poz. 1483).