Tadeusz Fiszbach

Tadeusz Fiszbach

Tadeusz Fiszbach, 2015
Data i miejsce urodzenia	4 listopada 1935 Dobraczyn
Wicemarszałek Sejmu kontraktowego
Okres	od 4 lipca 1989 do 25 listopada 1991
Przynależność polityczna	poseł niezrzeszony
Ambasador RP na Łotwie
Okres	od 2001 do 2005
Poprzednik	Jarosław Bratkiewicz
Następca	Maciej Klimczak
Odznaczenia

Podpisanie porozumień sierpniowych (1980) w Gdańsku, Tadeusz Fiszbach w pierwszym rzędzie piąty od lewej

Tadeusz Rudolf Fiszbach (ur. 4 listopada 1935 w Dobraczynie) – polski polityk, dyplomata, nauczyciel akademicki. W latach 1975–1982 I sekretarz KW Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej w Gdańsku, poseł na Sejm PRL VII, VIII i X kadencji, wicemarszałek Sejmu X kadencji.

Życiorys

Urodził się w województwie lwowskim, jednak w 1945 rodzina przeprowadziła się do Kartuz, zamieszkując w wilii „Erem” należącej wcześniej do Aleksandra Majkowskiego. Ukończył szkołę podstawową w Kartuzach, a w 1952 Liceum Ogólnokształcące im. Henryka Derdowskiego tamże. W 1957 został absolwentem Wyższej Szkoły Rolniczej w Olsztynie, a w 1971 Szkoły Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie. W 1977 uzyskał stopień naukowy doktora nauk technicznych. Po ukończeniu studiów pracował m.in. w zakładach mleczarskich w Elblągu, awansując od majstra do kierownika zakładu^[1].

Od 1959 należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Był sekretarzem Komitetu Powiatowego PZPR w Elblągu i Tczewie. Od 1974 członek Zarządu Głównego Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej. Od 1971 do 1975 zajmował stanowisko sekretarza Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Gdańsku, do 1982 był I sekretarzem KW. W 1980 brał udział w negocjacjach i podpisaniu porozumień sierpniowych. Przewodniczył też Wojewódzkiej Radzie Narodowej w Gdańsku. W 1981 był członkiem powołanej przez Komitet Centralny PZPR komisji pod przewodnictwem Tadeusza Grabskiego, którą utworzono w celu ustalenia odpowiedzialności osobistej Edwarda Gierka^[2]. W tym samym roku wszedł w skład komisji KC PZPR powołanej dla wyjaśnienia przyczyn i przebiegu konfliktów społecznych w dziejach Polski Ludowej^[3]. Był przeciwnikiem wprowadzenia stanu wojennego, w związku z czym został w latach 80. odsunięty od stanowisk krajowych i wysłany na kilka lat do Helsinek jako radca ambasady^[4][1].

W latach 1976–1980 i 1980–1985 sprawował mandat posła na Sejm PRL VII, VIII kadencji z okręgu Gdańsk. Zasiadał w Komisji Gospodarki Morskiej i Żeglugi, ponadto w trakcie VII kadencji brał udział w pracach Komisji Handlu Zagranicznego Po raz trzeci został posłem w wyniku wyborów czerwcowych w 1989. Mandat uzyskał z ramienia PZPR po powrocie z placówki w Helsinkach przy nieformalnym poparciu Komitetu Obywatelskiego, pokonując w II turze Jana Łabęckiego, byłego członka Biura Politycznego^[5]. W trakcie X kadencji Sejmu pracował w Komisji Konstytucyjnej. Objął stanowisko wicemarszałka Sejmu X kadencji. W lipcu 1989 lider „Solidarności”, Lech Wałęsa, proponował mu kandydowanie na stanowisko prezydenta przeciwko Wojciechowi Jaruzelskiemu, jednak Tadeusz Fiszbach tej propozycji nie przyjął^[4]. Wkrótce powołał Polską Unię Socjaldemokratyczną, która nie odniosła sukcesu. Na koniec kadencji pozostawał posłem niezrzeszonym. W wyborach w 1991 bez powodzenia ubiegał się o mandat posła na Sejm RP I kadencji w województwie gdańskim z ramienia niewielkiego ugrupowania pod nazwą „Nasza Polska – Lista Bezpartyjnych”^[6].

W latach 90. pracował w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, m.in. na stanowisku radcy handlowego ambasady RP w Oslo^[7]. W latach 2001–2005 sprawował funkcję ambasadora RP na Łotwie^[8]. Zajął się prowadzeniem wykładów w Wyższej Szkole Międzynarodowych Stosunków Gospodarczych i Politycznych w Gdyni.

Pozostał aktywny w życiu publicznym, w wyborach prezydenckich w 2010 udzielił poparcia kandydaturze Jarosława Kaczyńskiego^[9].

W filmie Andrzeja Wajdy Wałęsa. Człowiek z nadziei postać Tadeusza Fiszbacha zagrał Adam Woronowicz.

Życie prywatne

Od 1960 żonaty z Hanną Fiszbach^[10], z którą ma syna i córkę.

Odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2014)^[11][12]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1972)
• Order Sztandaru Pracy II klasy (1979)
• Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Krzyż „Za Zasługi dla ZHP”
• Odznaczenie im. Janka Krasickiego
• Medal ks. Mściwoja II przyznawany przez samorząd miasta Gdańska^[13]
• Odznaka honorowa Związku Łotewskich Stowarzyszeń Narodowo-Kulturalnych im. Ity Kozakiewicz^[14]
• Order Trzech Gwiazd III klasy (2005, Łotwa)^[15]
• Order Infanta Henryka II klasy (1976, Portugalia)^[16]

Przypisy

Bibliografia

• Wywiady: Tadeusz Fiszbach kocha Kartuzy (rozmawiał Mirosław Begger). kurierkartuski.pl, 17 sierpnia 2010. [dostęp 2010-09-05].
• Profil na stronie Biblioteki Sejmowej. [dostęp 2016-09-04].