Tadeusz Florczak

Tadeusz Florczak
Ilustracja
major broni pancernych major broni pancernych
Data i miejsce urodzenia

12 lutego 1895
Sanok

Data i miejsce śmierci

wiosna 1940
Katyń

Przebieg służby
Lata służby

1914–1940

Siły zbrojne

Wappen Kaisertum Österreich 1815 (Klein).png Armia Austro-Węgier
Orzełek II RP.svg Wojsko Polskie

Formacja

Orzełek legionowy.svg Legiony Polskie

Jednostki

1 Pułk Piechoty,
6 Pułk Piechoty,
6 Dywizjon Samochodowy,
5 Batalion Pancerny

Stanowiska

zastępca dowódcy batalionu i kwatermistrz 5 BP

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-bolszewicka,
II wojna światowa

Późniejsza praca

teoretyk samochodowy i konstruktor broni pancernej

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920-1941) Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi

Tadeusz Władysław Florczak (ur. 12 lutego 1895 w Sanoku, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – inżynier mechanik, teoretyk samochodowy i konstruktor broni pancernej, major broni pancernych Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się jako syn Michała i Heleny z Korczyńskich. Gimnazjum ukończył we Lwowie. Działał w Drużynach Sokolich i Związku Strzeleckim. Przed 1914 podjął studia filozoficzne.

Po wybuchu I wojny światowej w 1914 wstąpił do Legionów Polskich, przydzielony do 1 Pułku Piechoty w składzie I Brygady, brał udział w walkach pod Dęblinem. Od 1915 do kryzysu przysięgowego w 1917 był w szeregach 6 pułku piechoty w składzie III Brygady, uczestniczył w walkach nad rzeką Stochód (walki trwały od czerwca 1916 do sierpnia 1917, na rzece opierała się linia frontu wschodniego). Ukończył Szkołę Oficerów Liniowych Piechoty w Dęblinie w 1917. Później został internowany na Węgrzech i wcielony do c. i k. armii.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego. Został awansowany do stopnia kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów administracji dział gospodarczy[1]. Przydzielono go do pracy kancelaryjnej. Studiował filozofię na Uniwersytecie Jana Kazimierza. Następnie w latach 1922–1925 studiował na Wydziale Budowy Maszyn Politechniki Lwowskiej i uzyskał dyplom z tytułem inżyniera mechanika (uzyskanie tytułu ogłoszono w 1934[2]). Wówczas był odkomenderowany na studia na politechnice, zaś w tym okresie był przydzielony do Okręgowego Zakładu Gospodarczego VIII[3], a w 1924 do 6 dywizjonu samochodowego we Lwowie[4]. W 1924 był zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów samochodowych[5][6]. W kolejnych latach 20. i 30. służył nadal w 6 dywizjonie samochodowym[7][8], gdzie został kierownikiem technicznym warsztatów samochodowych, a następnie komendantem parku samochodowego.

Od 1933 był zatrudniony w Instytucie Badań Inżynierii w Warszawie. Pracował jako teoretyk samochodowy i konstruktor broni pancernej na potrzeby wojska. Od 1935 w sformowanym wówczas 5 batalionie pancernym został mianowany na stanowiska drugiego zastępcy dowódcy batalionu i kwatermistrza[9]. W 1936 został mianowany do stopnia majora.

Po wybuchu II wojny światowej we wrześniu 1939 i agresji ZSRR na Polskę w dniu 17 września 1939 został aresztowany przez Sowietów, następnie przetrzymywany w obozie w Kozielsku. Na wiosnę 1940 został zabrany do Katynia i rozstrzelany przez funkcjonariuszy Obwodowego Zarządu NKWD w Smoleńsku oraz pracowników NKWD przybyłych z Moskwy na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940. Jest pochowany na Polskim Cmentarzu Wojennym w Katyniu. Jego nazwisko znajduje się na liście NKWD nr 015/23 z 1940.

Był żonaty, miał dwoje dzieci: syna Witolda i córkę Annę.

Ordery i odznaczenia

Upamiętnienie

Kamień przy Dębie Pamięci honorującym Tadeusza Florczaka w Sanoku

5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie do stopnia podpułkownika[12]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[13].

18 kwietnia 2009, w ramach akcji „Katyń... pamiętamy” / „Katyń... Ocalić od zapomnienia”, w tzw. Alei Katyńskiej na Cmentarzu Centralnym w Sanoku zostało zasadzonych 21 Dębów Pamięci[14][15][16], w tym upamiętniający Tadeusza Florczaka (zasadzenia dokonał Michał Chodakowski ze Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej – Koła w Sanoku)[17][18].

Zobacz też

Przypisy

  1. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1318.
  2. Zarządzenia Ministra Spraw Wojskowych. Stwierdzenia. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 7, s. 91, 12 marca 1934. 
  3. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1301.
  4. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 922.
  5. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 929.
  6. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 659.
  7. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 652.
  8. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 782.
  9. Polscy oficerowie i policjanci zamordowani przez NKWD i pochowani w Katyniu, Miednoje i w Charkowie oraz obywatele RP z tzw. Ukraińskiej Listy Katyńskiej. katedrapolowa.pl. [dostęp 2014-02-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (21 kwietnia 2014)].
  10. M.P. z 1931 r. nr 178, poz. 260 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  11. M.P. z 1939 r. nr 45, poz. 76 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
  12. Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  13. Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. policja.pl. [dostęp 2014-08-05].
  14. Krystyna Chowaniec, Patron sanockiego harcerstwa – ksiądz harcmistrz Zdzisław Peszkowski, Rocznik Sanocki Tom X – Rok 2011, Sanok 2011, s. 17.
  15. Krystyna Chowaniec. Uroczystości dnia Katyńskiego w Sanoku. „Góra Przemienienia”, s. 4-13, Nr 17 (299) z 26 kwietnia 2009. Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku. 
  16. Marian Struś. Sanok nie zapomni. „Tygodnik Sanocki”, s. 1, 6, Nr 17 (911) z 24 kwietnia 2009. 
  17. Uroczystości Dnia Katyńskiego w Sanoku. ko.rzeszow.pl. [dostęp 2013-12-27].
  18. Krystyna Chowaniec: Dęby Pamięci. Sanok: Komenda Hufca ZHP Ziemi Sanockiej im. ks. hm. Zdzisława Peszkowskiego, 2010, s. 46. ISBN 978-83-931109-3-3.

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

PL Epolet mjr.svg
Naramiennik majora Wojska Polskiego (1919-39).
Wappen Kaisertum Österreich 1815 (Klein).png
Lesser coat of arms of the Austrian Empire form the Congress of Vienna in 1815 until the Austro-Hungarian Compromise of 1867. It then represented the Cisleithanian territories of Austria-Hungary in the Reichsrat until 1915.

It shows the arms of Habsburg-Lorraine encircled by the chain of the Order of Golden Fleece, surmounted on the crowned Austrian imperial double-headed eagle clutching in its claws the Imperial orb, sceptre and sword, with the Imperial Crown of Rudolf above.

After 1915 the inescutcheon only displayed the red-white-red arms of Austria.
Orzełek II RP.svg
Autor: Poznaniak, Licencja: CC BY-SA 2.5
Orzełek Wojsk Lądowych II RP
Orzełek legionowy.svg
Orzełek legionowy
POL Krzyż Walecznych (1920) BAR.svg
Baretka: Krzyż Walecznych (1920).
Dąb Pamięci to Tadeusz Florczak in Sanok 2.jpg
Autor: Lowdown, Licencja: CC BY-SA 3.0
Kamień pamiątkowy przy Dębie Pamięci honorującym Tadeusza Florczaka na Cmentarzu Centralnym w Sanoku
Tadeusz Florczak.JPG
Tadeusz Florczak