Tadeusz Florczak

Tadeusz Florczak

major broni pancernych
Data i miejsce urodzenia	12 lutego 1895 Sanok
Data i miejsce śmierci	wiosna 1940 Katyń
Przebieg służby
Lata służby	1914–1940
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	1 Pułk Piechoty, 6 Pułk Piechoty, 6 Dywizjon Samochodowy, 5 Batalion Pancerny
Stanowiska	zastępca dowódcy batalionu i kwatermistrz 5 BP
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, wojna polsko-bolszewicka, II wojna światowa
Późniejsza praca	teoretyk samochodowy i konstruktor broni pancernej
Odznaczenia

Tadeusz Władysław Florczak (ur. 12 lutego 1895 w Sanoku, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – inżynier mechanik, teoretyk samochodowy i konstruktor broni pancernej, major broni pancernych Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się jako syn Michała i Heleny z Korczyńskich. Gimnazjum ukończył we Lwowie. Działał w Drużynach Sokolich i Związku Strzeleckim. Przed 1914 podjął studia filozoficzne.

Po wybuchu I wojny światowej w 1914 wstąpił do Legionów Polskich, przydzielony do 1 Pułku Piechoty w składzie I Brygady, brał udział w walkach pod Dęblinem. Od 1915 do kryzysu przysięgowego w 1917 był w szeregach 6 pułku piechoty w składzie III Brygady, uczestniczył w walkach nad rzeką Stochód (walki trwały od czerwca 1916 do sierpnia 1917, na rzece opierała się linia frontu wschodniego). Ukończył Szkołę Oficerów Liniowych Piechoty w Dęblinie w 1917. Później został internowany na Węgrzech i wcielony do c. i k. armii.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego. Został awansowany do stopnia kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów administracji dział gospodarczy^[1]. Przydzielono go do pracy kancelaryjnej. Studiował filozofię na Uniwersytecie Jana Kazimierza. Następnie w latach 1922–1925 studiował na Wydziale Budowy Maszyn Politechniki Lwowskiej i uzyskał dyplom z tytułem inżyniera mechanika (uzyskanie tytułu ogłoszono w 1934^[2]). Wówczas był odkomenderowany na studia na politechnice, zaś w tym okresie był przydzielony do Okręgowego Zakładu Gospodarczego VIII^[3], a w 1924 do 6 dywizjonu samochodowego we Lwowie^[4]. W 1924 był zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów samochodowych^[5][6]. W kolejnych latach 20. i 30. służył nadal w 6 dywizjonie samochodowym^[7][8], gdzie został kierownikiem technicznym warsztatów samochodowych, a następnie komendantem parku samochodowego.

Od 1933 był zatrudniony w Instytucie Badań Inżynierii w Warszawie. Pracował jako teoretyk samochodowy i konstruktor broni pancernej na potrzeby wojska. Od 1935 w sformowanym wówczas 5 batalionie pancernym został mianowany na stanowiska drugiego zastępcy dowódcy batalionu i kwatermistrza^[9]. W 1936 został mianowany do stopnia majora.

Po wybuchu II wojny światowej we wrześniu 1939 i agresji ZSRR na Polskę w dniu 17 września 1939 został aresztowany przez Sowietów, następnie przetrzymywany w obozie w Kozielsku. Na wiosnę 1940 został zabrany do Katynia i rozstrzelany przez funkcjonariuszy Obwodowego Zarządu NKWD w Smoleńsku oraz pracowników NKWD przybyłych z Moskwy na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940. Jest pochowany na Polskim Cmentarzu Wojennym w Katyniu. Jego nazwisko znajduje się na liście NKWD nr 015/23 z 1940.

Był żonaty, miał dwoje dzieci: syna Witolda i córkę Annę.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Niepodległości (2 sierpnia 1931)^[10]
• Krzyż Walecznych
• Złoty Krzyż Zasługi (18 lutego 1939)^[11]
• Srebrny Krzyż Zasługi

Upamiętnienie

Kamień przy Dębie Pamięci honorującym Tadeusza Florczaka w Sanoku

5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie do stopnia podpułkownika^[12]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”^[13].

18 kwietnia 2009, w ramach akcji „Katyń... pamiętamy” / „Katyń... Ocalić od zapomnienia”, w tzw. Alei Katyńskiej na Cmentarzu Centralnym w Sanoku zostało zasadzonych 21 Dębów Pamięci^[14][15][16], w tym upamiętniający Tadeusza Florczaka (zasadzenia dokonał Michał Chodakowski ze Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej – Koła w Sanoku)^[17][18].

Zobacz też

• Jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)

Przypisy

Bibliografia

• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego: Katyń. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2000. s. 221. [dostęp 2014-02-25].
• Andrzej Brygidyn: Sanocka Lista Katyńska. Jeńcy Kozielska, Ostaszkowa, Starobielska oraz innych obozów i więzień Polski kresowej pomordowani w Rosji Sowieckiej. Sanok: 2000, s. 37–38.
• Lista oficerów Wojska Polskiego z lat 1914–1939. Tadeusz Florczak. officersdatabase.appspot.com. [dostęp 2014-04-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (21 kwietnia 2014)].
• Krystyna Chowaniec: Dęby Pamięci. Sanok: Komenda Hufca ZHP Ziemi Sanockiej im. ks. hm. Zdzisława Peszkowskiego, 2010, s. 18. ISBN 978-83-931109-3-3.
• Tadeusz Florczak. katyn-pamietam.pl. [dostęp 2014-04-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (24 kwietnia 2014)].
• Wykaz Legionistów Polskich 1914–1918. Tadeusz Florczak. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2015-09-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-09-27)].
• Biogram na tablicy przy pomniku Golgota Wschodu na Cmentarzu Centralnym w Sanoku