Tadeusz Głazek

Tadeusz Głazek (ur. 15 października 1927 w Sadłowicach, zm. 19 lutego 1997 w Szczecinie^[1]) – polski botanik, profesor, autor około 130 prac naukowych, członek Polskiej Akademii Nauk i Polskiego Towarzystwa Botanicznego^[2].

Liceum i Wyższą Szkołę Pedagogiczną ukończył w Łodzi. W 1951 trafił jako nauczyciel do Stargardu Szczecińskiego, gdzie pracował do 1964 roku. W międzyczasie w 1958 uzyskał stopień magistra na Wydziale Biologii i Nauk o Ziemi Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Prowadził badania botaniczne na Pomorzu Zachodnim we współpracy ze Stefanem Kownasem, a pod kierunkiem Zygmunta Czubińskiego wykonał pracę doktorską obronioną w 1965 roku, dotyczącą roślinności kserotermicznej stron rodzinnych – Wyżyny Sandomierskiej i Przedgórza Iłżeckiego. Tego obszaru dotyczyła też praca habilitacyjna pt. Zespoły leśne północno-wschodniego i wschodniego przedpola Gór Świętokrzyskich (habilitował się na uniwersytecie w Poznaniu w 1972). Od 1964 pracował w Wyższej Szkole Rolniczej w Szczecinie, od 1974 na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach, następnie w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Kielcach, a od 1986 – na Uniwersytecie Szczecińskim, gdzie został kierownikiem Zakładu Botaniki Ogólnej. W 1982 otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1993 został profesorem zwyczajnym^[2].

Jego prace badawcze dotyczyły czterech pól: florystyki, fitosocjologii, autekologii i ochrony przyrody i realizowane były głównie w rejonie Gór Świętokrzyskich^[2].

Przypisy