Tadeusz Gede
| Data i miejsce urodzenia | 28 marca 1911 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 4 marca 1982 |
| Wiceprezes Rady Ministrów | |
| Okres | od 30 czerwca 1952 |
| Przynależność polityczna | |
| Minister handlu zagranicznego | |
| Okres | od 7 marca 1949 |
| Przynależność polityczna | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
    | |
Tadeusz Gede (ur. 28 marca 1911 w Tbilisi, zm. 4 marca 1982 w Warszawie) – polski inżynier elektryk, dyplomata i polityk. Poseł na Sejm PRL I, III i IV kadencji, minister handlu zagranicznego (1949–1952), w latach 1952–1956 wiceprezes Rady Ministrów. Wieloletni ambasador i członek KC PZPR.
Życiorys
W 1934 ukończył studia na Politechnice Warszawskiej. W II Rzeczypospolitej działał w Organizacji Młodzieży Socjalistycznej „Życie” oraz Komunistycznym Związku Młodzieży Polski[1]. W 1945 zastępca kierownika grupy operacyjnej „Pomorze” w Bydgoszczy z polecenia Ministerstwa Przemysłu oraz naczelnik wydziału przemysłowego Urzędu Wojewódzkiego w Bydgoszczy. W latach 1945–1946 delegat Ministerstwa Przemysłu na Dolny Śląsk, od 1946 wicedyrektor departamentu ekonomicznego, a następnie od 1947 dyrektor departamentu kontroli Ministerstwa Przemysłu i Handlu.
W 1945 wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej, a następnie do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W latach 1953–1971 był członkiem Komitetu Centralnego PZPR, a następnie do 1975 Centralnej Komisji Rewizyjnej. Pełnił mandat poselski na Sejm PRL I, III i IV kadencji, w latach 1949–1952 minister handlu zagranicznego, a od 1952 do 1956 wiceprezes Rady Ministrów, w okresie 1959–1968 I zastępca przewodniczącego Komisji Planowania przy Radzie Ministrów.
W latach 1957–1959 ambasador PRL w Związku Radzieckim i w Mongolii, a od 16 grudnia 1968 do 3 stycznia 1973 w Niemczech Wschodnich.
Odznaczony m.in. Orderem Sztandaru Pracy I klasy, Krzyżami Kawalerskim (1946)[2] i Komandorskim z Gwiazdą (1964)[3] Orderu Odrodzenia Polski[4] oraz Medalem 10-lecia Polski Ludowej.
Mieszkał w Warszawie. Był żonaty z Olgą z domu Wundr (1908–1996). Małżeństwo miało córkę Krystynę. W pogrzebie Tadeusza Gedego na Cmentarzu Komunalnym na Powązkach (kwatera 32A-tuje-22)[5] w dniu 10 marca 1982 uczestniczyli m.in. zastępca przewodniczącego Rady Państwa prof. Kazimierz Secomski oraz wicepremier prof. Zbigniew Madej, który pożegnał zmarłego w imieniu rządu PRL. W imieniu przyjaciół przemawiał Franciszek Blinowski[6].
Przypisy
- ↑ „Życie Warszawy”, nr 44 z 8 marca 1982, s. 10 (nekrolog).
- ↑ M.P. z 1947 r. nr 51, poz. 329.
- ↑ Wręczenie odznaczeń w Belwederze. „Nowiny”, s. 2, nr 170 z 20 lipca 1964.
- ↑ „Życie Warszawy”, nr 43 z 6–7 marca 1982, s. 2 (nekrolog).
- ↑ Wyszukiwarka grobów w Warszawie.
- ↑ Pogrzeb Tadeusza Gede, „Trybuna Ludu”, nr 59 z 11 marca 1982, s. 2.
Bibliografia
- Tadeusz Gede, w: Leksykon historii Polski, Warszawa 1995
- Tadeusz Gede, w: Tadeusz Mołdawa, Ludzie władzy 1944–1991, Warszawa 1991
- Profil na stronie Biblioteki Sejmowej
- Informacje w BIP IPN
.jpg)
- kursywa – ministrowie odwołani przed końcem istnienia rządu
- kursywa – ministrowie, odwołani przed końcem istnienia rządu
Media użyte na tej stronie
Baretka: Order Sztandaru Pracy I klasy
Bolesław Bierut, właśc. Bolesław Biernacki, ps. Janowski, Iwaniuk, Tomasz, Bieńkowski, Rutkowski, (ur. 18 kwietnia 1892 w Rurach Jezuickich, dziś dzielnica Lublina - zm. 12 marca 1956 w Moskwie) – polski działacz komunistyczny, przewodniczący Krajowej Rady Narodowej od 1944, pierwszy przywódca Polski Ludowej, prezydent RP od 1947, Przewodniczący KC PZPR od 1948, premier PRL od 1952.
Józef Cyrankiewicz, Prime Minister of Poland (People's Republic of Poland) 1947-1970
Autor: Lukasz2, Licencja: CC BY-SA 3.0
Grób Tadeusza Gede na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach