Tadeusz Gede
| Data i miejsce urodzenia | 28 marca 1911 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 4 marca 1982 |
| Wiceprezes Rady Ministrów | |
| Okres | od 30 czerwca 1952 |
| Przynależność polityczna | |
| Minister handlu zagranicznego | |
| Okres | od 7 marca 1949 |
| Przynależność polityczna | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
    | |
Tadeusz Gede (ur. 28 marca 1911 w Tbilisi, zm. 4 marca 1982 w Warszawie) – polski inżynier elektryk, dyplomata i polityk. Poseł na Sejm PRL I, III i IV kadencji, minister handlu zagranicznego (1949–1952), w latach 1952–1956 wiceprezes Rady Ministrów. Wieloletni ambasador i członek KC PZPR.
Życiorys
W 1934 ukończył studia na Politechnice Warszawskiej. W II Rzeczypospolitej działał w Organizacji Młodzieży Socjalistycznej „Życie” oraz Komunistycznym Związku Młodzieży Polski[1]. W 1945 zastępca kierownika grupy operacyjnej „Pomorze” w Bydgoszczy z polecenia Ministerstwa Przemysłu oraz naczelnik wydziału przemysłowego Urzędu Wojewódzkiego w Bydgoszczy. W latach 1945–1946 delegat Ministerstwa Przemysłu na Dolny Śląsk, od 1946 wicedyrektor departamentu ekonomicznego, a następnie od 1947 dyrektor departamentu kontroli Ministerstwa Przemysłu i Handlu.
W 1945 wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej, a następnie do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W latach 1953–1971 był członkiem Komitetu Centralnego PZPR, a następnie do 1975 Centralnej Komisji Rewizyjnej. Pełnił mandat poselski na Sejm PRL I, III i IV kadencji, w latach 1949–1952 minister handlu zagranicznego, a od 1952 do 1956 wiceprezes Rady Ministrów, w okresie 1959–1968 I zastępca przewodniczącego Komisji Planowania przy Radzie Ministrów.
W latach 1957–1959 ambasador PRL w Związku Radzieckim i w Mongolii, a od 16 grudnia 1968 do 3 stycznia 1973 w Niemczech Wschodnich.
Odznaczony m.in. Orderem Sztandaru Pracy I klasy, Krzyżami Kawalerskim (1946)[2] i Komandorskim z Gwiazdą (1964)[3] Orderu Odrodzenia Polski[4] oraz Medalem 10-lecia Polski Ludowej.
Mieszkał w Warszawie. Był żonaty z Olgą z domu Wundr (1908–1996). Małżeństwo miało córkę Krystynę. W pogrzebie Tadeusza Gedego na Cmentarzu Komunalnym na Powązkach (kwatera 32A-tuje-22)[5] w dniu 10 marca 1982 uczestniczyli m.in. zastępca przewodniczącego Rady Państwa prof. Kazimierz Secomski oraz wicepremier prof. Zbigniew Madej, który pożegnał zmarłego w imieniu rządu PRL. W imieniu przyjaciół przemawiał Franciszek Blinowski[6].
Przypisy
- ↑ „Życie Warszawy”, nr 44 z 8 marca 1982, s. 10 (nekrolog).
- ↑ M.P. z 1947 r. nr 51, poz. 329.
- ↑ Wręczenie odznaczeń w Belwederze. „Nowiny”, s. 2, nr 170 z 20 lipca 1964.
- ↑ „Życie Warszawy”, nr 43 z 6–7 marca 1982, s. 2 (nekrolog).
- ↑ Wyszukiwarka grobów w Warszawie.
- ↑ Pogrzeb Tadeusza Gede, „Trybuna Ludu”, nr 59 z 11 marca 1982, s. 2.
Bibliografia
- Tadeusz Gede, w: Leksykon historii Polski, Warszawa 1995
- Tadeusz Gede, w: Tadeusz Mołdawa, Ludzie władzy 1944–1991, Warszawa 1991
- Profil na stronie Biblioteki Sejmowej
- Informacje w BIP IPN
.jpg)
- kursywa – ministrowie odwołani przed końcem istnienia rządu
- kursywa – ministrowie, odwołani przed końcem istnienia rządu
Media użyte na tej stronie
Baretka: Order Sztandaru Pracy I klasy
Józef Cyrankiewicz, Prime Minister of Poland (People's Republic of Poland) 1947-1970
Bolesław Bierut, właśc. Bolesław Biernacki, ps. Janowski, Iwaniuk, Tomasz, Bieńkowski, Rutkowski, (ur. 18 kwietnia 1892 w Rurach Jezuickich, dziś dzielnica Lublina - zm. 12 marca 1956 w Moskwie) – polski działacz komunistyczny, przewodniczący Krajowej Rady Narodowej od 1944, pierwszy przywódca Polski Ludowej, prezydent RP od 1947, Przewodniczący KC PZPR od 1948, premier PRL od 1952.
Autor: Lukasz2, Licencja: CC BY-SA 3.0
Grób Tadeusza Gede na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach