Tadeusz Gocłowski

Tadeusz Gocłowski

Tadeusz Gocłowski (2008)
Credite Evangelio Zawierzcie Ewangelii
Kraj działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	16 września 1931 Piski
Data i miejsce śmierci	3 maja 2016 Gdańsk
Miejsce pochówku	bazylika archikatedralna w Gdańsku-Oliwie
Biskup diecezjalny gdański
Okres sprawowania	1984–2008 (od 1992 arcybiskup metropolita)
Biskup pomocniczy gdański
Okres sprawowania	1983–1984
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Inkardynacja	Zgromadzenie Księży Misjonarzy
Śluby zakonne	15 grudnia 1951
Prezbiterat	24 czerwca 1956
Nominacja biskupia	22 marca 1983
Sakra biskupia	17 kwietnia 1983
Odznaczenia

Tadeusz Gocłowski (ur. 16 września 1931 w Piskach, zm. 3 maja 2016 w Gdańsku) – polski duchowny rzymskokatolicki, członek Zgromadzenia Księży Misjonarzy, doktor prawa kanonicznego, rektor Gdańskiego Seminarium Duchownego w latach 1971–1973 i 1982–1983, biskup pomocniczy gdański w latach 1983–1984, biskup diecezjalny gdański w latach 1984–2008 (od 1992 arcybiskup metropolita gdański), od 2008 arcybiskup senior archidiecezji gdańskiej. Kawaler Orderu Orła Białego.

Życiorys

Urodził się 16 września 1931 w Piskach. W latach 1946–1951 uczył się w Niższym Seminarium Duchownym Księży Misjonarzy św. Wincentego a Paulo w Krakowie. Egzamin dojrzałości złożył eksternistycznie w III Gimnazjum im. Króla Jana Sobieskiego w Krakowie. W październiku 1949 został przyjęty do Zgromadzenia Księży Misjonarzy. Śluby wieczyste złożył 15 grudnia 1951. W latach 1951–1956 odbył studia filozoficzno-teologiczne w Instytucie Teologicznym Księży Misjonarzy w Krakowie. Święceń prezbiteratu udzielił mu 24 czerwca 1956 w kościele Nawrócenia św. Pawła Apostoła w Krakowie biskup pomocniczy krakowski Stanisław Rospond. Studia kontynuował w latach 1956–1959 na Wydziale Prawa Kanonicznego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, które ukończył ze stopniem licencjata^[1]. W latach 1969–1970 studiował na Wydziale Prawa Kanonicznego Papieskiego Uniwersytetu Świętego Tomasza z Akwinu w Rzymie^[2], gdzie w 1970 na podstawie dysertacji Potrydenckie seminaria diecezjalne powierzone kierownictwu Zgromadzenia Misji – w szczególności w Polsce uzyskał doktorat^[1].

W latach 1959–1960 prowadził wykłady w Instytucie Teologicznym Księży Misjonarzy w Krakowie, a w latach 1960–1968 w Biskupim Seminarium Duchownym w Gdańsku. W latach 1971–1973 i 1982–1983 sprawował urząd rektora gdańskiego seminarium^[2]. W latach 1973–1982 był wizytatorem (przełożonym) polskiej prowincji Zgromadzenia Księży Misjonarzy w Krakowie^[1][2].

Należał do komisji liturgicznej i komisji przygotowawczej II synodu diecezji gdańskiej, który odbył się w 1972. W latach 1982–1983 zajmował stanowisko obrońcy węzła małżeńskiego w gdańskim sądzie biskupim. W 1970 został konsultorem Trybunału Prymasowskiego w Warszawie, a w 1976 członkiem Komisji Episkopatu Polski ds. Duszpasterstwa Polonii Zagranicznej. Od 1981 do 1983 był redaktorem półrocznika kościelno-historycznego „Nasza Przeszłość”^[1].

22 marca 1983 został mianowany biskupem pomocniczym diecezji gdańskiej ze stolicą tytularną Beneventum^[1][2]. Święcenia biskupie otrzymał 17 kwietnia 1983 w bazylice Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Gdańsku. Udzielił mu ich kardynał Józef Glemp, prymas Polski, któremu towarzyszyli Lech Kaczmarek, biskup diecezjalny gdański, i Albin Małysiak, biskup pomocniczy krakowski^[1]. Jako dewizę biskupią przyjął słowa „Credite Evangelio” (Zawierzcie Ewangelii)^[2]. W latach 1983–1984 sprawował urząd wikariusza generalnego diecezji. W 1983 został ustanowiony prepozytem gdańskiej kapituły katedralnej. W 1984 administrował diecezją po śmierci biskupa Lecha Kaczmarka^[1].

31 grudnia 1984 został mianowany biskupem diecezjalnym diecezji gdańskiej. Ingres do katedry Trójcy Świętej w Gdańsku-Oliwie odbył 2 lutego 1985. 25 marca 1992 w związku z utworzeniem metropolii gdańskiej został wyniesiony do godności arcybiskupa metropolity. Paliusz metropolitalny otrzymał w bazylice św. Piotra w Rzymie 29 czerwca 1992^[1]. W latach 80. należał do katolickich hierarchów najaktywniej wspierających ruch „Solidarności”. Uczestniczył w organizowanych w mieszkaniu księdza Stanisława Bogdanowicza spotkaniach z Lechem Wałęsą oraz jego współpracownikami i doradcami^[3]. Między 1988 a 1989 brał udział w rozmowach w Magdalence^[4][5], w wyniku których przygotowano obrady Okrągłego Stołu^[6]. Również w okresie III RP angażował się w działalność polityczną. Przed wyborami parlamentarnymi w 1993 zorganizował spotkanie liderów kilku ugrupowań prawicowych, na którym powołano Katolicki Komitet Wyborczy „Ojczyzna”^[7]. Po wyborach w 1997 zaprosił do swojej siedziby parlamentarzystów AWS, których przekonywał do zawarcia koalicji z Unią Wolności^[8]. W tym samym roku zawiesił w pełnieniu obowiązków proboszcza prałata Henryka Jankowskiego, gdy ten wygłosił kazanie, w którym protestował przeciw „nadmiernemu udziałowi Żydów we władzach”^[9]. 30 października 2005 zorganizował ostatnie powyborcze negocjacje koalicyjne między liderami Platformy Obywatelskiej a Prawa i Sprawiedliwości, które jednak zakończyły się niepowodzeniem^[10]. Był inicjatorem cyklu debat Gdański Areopag. Dwukrotnie, w 1987 i 1999, gościł w diecezji papieża Jana Pawła II podczas jego podróży apostolskich do Polski^[11]. 17 kwietnia 2008 papież Benedykt XVI przyjął jego rezygnację z urzędu arcybiskupa metropolity gdańskiego^[12][13].

W ramach prac Konferencji Episkopatu Polski wszedł w skład Rady Głównej (od 1996 Rady Stałej), pełnił funkcje przewodniczącego Komisji ds. Duszpasterstwa Ludzi Pracy i Komisji ds. Duszpasterstwa Ludzi Morza, zasiadał w Komisji ds. Seminariów Duchownych, Komisji ds. Zakonnych, Komisji Prawnej i Komisji Iustitia et Pax^[1], a także był referentem ds. Biskupów Emerytów^[14]. W latach 1996–2004 współprzewodniczył Komisji Wspólnej Rządu RP i Konferencji Episkopatu Polski^[15]. Pełnił również funkcję przewodniczącego Komitetu ds. Wizyty Apostolskiej Ojca Świętego Jana Pawła II w Polsce w 1999^[2]. Należał do Papieskiej Rady ds. Duszpasterstwa Migrantów i Podróżnych oraz Kongregacji ds. Biskupów^[1].

Był współkonsekratorem podczas sakr biskupów pomocniczych gdańskich: Zygmunta Pawłowicza (1985), Ryszarda Kasyny (2005) i Zbigniewa Zielińskiego (2015), a także biskupa pomocniczego warmińskiego Jacka Jezierskiego (1994) i biskupa pomocniczego toruńskiego Józefa Szamockiego (2000)^[16].

Zmarł 3 maja 2016 w Uniwersyteckim Centrum Klinicznym w Gdańsku^[17][18], gdzie przebywał po przejściu rozległego udaru mózgu^[18]. 6 maja 2016 został pochowany w krypcie biskupów gdańskich w archikatedrze oliwskiej^[19].

Odznaczenia, wyróżnienia, upamiętnienie

Postanowieniem prezydenta RP Bronisława Komorowskiego z 9 listopada 2011 został odznaczony Orderem Orła Białego^[20]. W 2006 otrzymał Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”, przyznany przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego^[21]. W 2001 otrzymał Medal Stolema od Klubu Studenckiego Pomorania^[22], a w 2003 Medal Świętego Brata Alberta^[23]. W 2016 jego imieniem nazwano tunel pod Martwą Wisłą w Gdańsku, pierwszy tunel drogowy w Polsce przebiegający pod wodą^[24].

Nadano mu tytuł honorowego obywatela Gdyni (2002)^[25], Redy (2007)^[26], Sopotu (2008)^[27], Gdańska (2016)^[28], a także Wejherowa^[29]. W 2006 odmówił przyjęcia honorowego obywatelstwa Gdańska w obliczu podejrzeń o jego przyznanie w ramach zbliżającej się kampanii wyborczej do wyborów samorządowych^[11]. W 2008 otrzymał Honorowe Wyróżnienie za Zasługi dla Województwa Pomorskiego^[30].

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Nota biograficzna Tadeusza Gocłowskiego na dawnej stronie archidiecezji gdańskiej (arch.) [dostęp 2017-01-12]
• Nota biograficzna Tadeusza Gocłowskiego w Encyklopedii Gdańska [dostęp 2020-04-28]
• Tadeusz Gocłowski na stronie Konferencji Episkopatu Polski (arch.) [dostęp 2016-06-30]
• Tadeusz Gocłowski w bazie catholic-hierarchy.org (ang.) [dostęp 2011-01-01]