Tadeusz Hankiewicz

Tadeusz Hankiewicz

pułkownik
Data i miejsce urodzenia	15 października 1918 Jekaterynosław
Data i miejsce śmierci	24 grudnia 1995 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1943–1979
Siły zbrojne	Armia Czerwona Ludowe Wojsko Polskie
Stanowiska	dowódca dywizji, attaché wojskowy w Pekinie, Belgradzie
Główne wojny i bitwy	bitwa pod Lenino operacja berlińska
Późniejsza praca	radca ambasady i minister pełnomocny w Tiranie
Odznaczenia

Tadeusz Hankiewicz (ur. 15 października 1918 w Jekaterynosławiu, zm. 24 grudnia 1995 w Warszawie) – pułkownik dyplomowany Wojska Polskiego, dyplomata, działacz partyjny i społeczny.

Życiorys

W latach 1941–1943 służył w Armii Czerwonej, a od 1943 roku w 1 Polskiej Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki. Walczył w bitwie pod Lenino, a następnie przeszedł szlak bojowy do Berlina. Po zakończeniu II wojny światowej pozostał w wojsku.

W 1951 ukończył studia w Akademii Sztabu Generalnego WP im. gen. Karola Świerczewskiego. Według materiałów zgromadzonych w archiwum Instytutu Pamięci Narodowej był w latach 1947–1953 tajnym współpracownikiem (informatorem) stalinowskiej Informacji Wojskowej o pseudonimie „Antoni”^[1]. W następnych latach był między innymi dowódcą 6 Dywizji Piechoty w Krakowie, attaché wojskowym Ambasady PRL w Pekinie (1957–1960), szefem Wydziału Wojskowych Spraw Zagranicznych Sztabu Generalnego WP, attaché wojskowym Ambasady PRL w Belgradzie (1965–1969) oraz dyrektorem Biura w Ministerstwie Spraw Zagranicznych (1969–1979). W 1979 przeszedł w stan spoczynku. W latach 1979–1983 był chargé d’affaires, radcą ambasady i ministrem pełnomocnym Ambasady Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w Albanii.

Członek PPR (1945–1948) i PZPR (od 1948). W latach 1956–1957 był członkiem Egzekutywy Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Krakowie.

Był wiceprezesem Rady Krajowej Kombatantów WP. Odznaczony m.in. Orderem Krzyża Grunwaldu III klasy, Krzyżem Komandorskim, Oficerskim i Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Bitwy pod Lenino, Medalem 40-lecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945 (ZSRR) oraz wieloma innymi odznaczeniami polskimi i radzieckimi.

Bibliografia

• S. Bratkowski, Październik 1956. Pierwszy wyłom w systemie. Bunt, młodość i rozsądek, Wydawnictwo Prószyński i S-ka, 1996, str. 1
• J. Foitzik, Entstalinisierungskrise in Ostmitteleuropa 1953 - 1956, F. Schöningh, 2001, str. 198
• Gdy do stolicy powracało życie. Relację płk. dypl. Tadeusza Hankiewicza zanotował Jacek Wegner /w/ Za Wolność i Lud, nr 3, 17 stycznia 1976 r., str. 11
• J. Kuropieska, Od października do marca, BGW, Warszawa 1992, ISBN 83-7066-217-X, str. 28
• Rocznik polityczny i gospodarczy, Państwowe Wydawnictwo Ekonomiczne, Warszawa 1980, str. 662
• K. Szczepanik, A. Herman-Łukasik, B. Janicka, Archiwum Ministerstwa Spraw Zagranicznych, Stosunki dyplomatyczne Polski: Europa 1918-2006, Wydawnictwo Askon, 2007, str. 13
• J. Stroynowski, ed., Who is who in the Socialist countries of Europe: a biographical encyclopedia of more than 12,600 leading personalities in Albania, Bulgaria, Czechoslovakia, German Democratic Republic, Hungary, Poland, Romania, Yugoslavia, 1989, tom I, str. 405
• Who's who in Poland, Polska Agencja Interpress, Wydawnictwo Interpress, Warszawa 1982, str. 250
• Wojskowy Przegląd Historyczny Nr 2 (156) z 1996.
• Za Wolność i Lud, nr 21 (1985), 25 maja 1985, str. 5

Przypisy