Tadeusz Herfurt

Tadeusz Jan Herfurt

„Armak”, „Jan”, „obywatel Janicki”

podpułkownik geograf
Data i miejsce urodzenia	9 lipca 1890 Szydłowiec
Data śmierci	18 marca 1966
Przebieg służby
Lata służby	1918–
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Formacja	Polska Organizacja Wojskowa
Jednostki	Wojskowy Instytut Geograficzny
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka III powstanie śląskie II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Tadeusz Jan Herfurt, ps. „Armak”, „Jan”^[1], „obywatel Janicki” (ur. 9 lipca 1890 w Szydłowcu, zm. 18 marca 1966) – podpułkownik geograf Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się 9 lipca 1890 w Szydłowcu^[1][2], w rodzinie Jana Nepomucena i Kazimiery z d. Hejse.

Był członkiem PPS i Lotnego Oddziału Wojsk Polskich oraz komendantem Okręgu VI POW w Kielcach (od 21 X 1916 r.). Od IV 1918 r. pełnił funkcję instruktora Pogotowia Bojowego PPS w Okręgu Warszawskim.

W dwudziestoleciu międzywojennym był oficerem Wojskowego Instytutu Geograficznego, w którym między innymi zajmował stanowisko kierownika Samodzielnego Referatu Fotogrametrycznego^[3]. 13 lutego 1930 r. został jednym z założycieli i członkiem Zarządu Polskiego Towarzystwa Fotogrametrycznego. Rok później, w Wiedniu, na spotkaniu między kongresowym delegatów krajowych TF wybrany został członkiem Komisji V zajmującej się sprawami wykształcenia i szkolenia.

Zmarł 18 marca 1966. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 257c-3-9)^[4].

Był żonaty z Zofią ze Szturm de Sztremów (1891–1965), siostrą Edwarda i Tadeusza, nauczycielką, członkinią POW, odznaczoną Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari, Krzyżem Niepodległości z Mieczami i Krzyżem Walecznych.

Córka Tadeusza i Zofii – Janina Sarnecka ps. „Janeczka” (1922–1944), łączniczka kompanii „Anna” batalionu „Gustaw”, zmarła w czasie powstania warszawskiego, w następstwie odniesionych ran ewentualnie ranna, zginęła w czasie bombardowania szpitala^[5].

Awanse

• kapitan – zweryfikowany ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 r. (w 1924 r. zajmował 22 lokatę w korpusie oficerów geografów)
• major – 18 lutego 1928 r. ze starszeństwem z dniem stycznia 1928 r. i 5 lokatą w korpusie oficerów geografów
• podpułkownik – 27 czerwca 1935 r. ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 r. i 1 lokatą w korpusie oficerów geografów

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari^[6]
• Krzyż Niepodległości z Mieczami (20 stycznia 1931)^[7][1]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (10 listopada 1928)^[8][2]
• Krzyż Walecznych (trzykrotnie: za działalność w POW)^[9]
• Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej (3 marca 1926)^[10][11]

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
• Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 1251, 1254.
• Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928, s. 818.
• Rocznik Oficerski 1932, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1932, s. 347, 832.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
• Zbigniew Sitek, Polskie Towarzystwo Fotogrametryczne 1930–1990.
• Przemysław Wzorek, Organizacja Okręgu VI Polskiej Organizacji Wojskowej, Biuletyn Nr 25 Wojskowej Służby Archiwalnej z 2002 r.
• Antoni Zawadzki i Tadeusz Dobrzański, Prace nad zdjęciem mapy Tatr.