Tadeusz Hobler

Tadeusz Hobler
Data i miejsce urodzenia

16 maja 1899
Sambor

Data i miejsce śmierci

19 marca 1975
Gliwice

profesor nauk technicznych
Alma Mater

Politechnika Lwowska

Profesura

wrzesień 1949

Polska Akademia Nauk
Status

członek rzeczywisty

Doktor honoris causa
Politechnika Śląska1969
Nauczyciel akademicki
Uczelnia

Politechnika Lwowska
Politechnika Śląska

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920-1941, dwukrotnie) Medal Niepodległości Order Sztandaru Pracy II klasy

Tadeusz Hobler (ur. 16 maja 1899 w Samborze, zm. 19 marca 1975 w Gliwicach) – polski inżynier, wykładowca akademicki.

Życiorys

Pochodził z rodziny inteligenckiej. Wychowywany w duchu patriotycznym, po zdaniu egzaminu dojrzałości w roku 1917 wstąpił do legionów i z frontu włoskiego udało mu się przedostać do organizującej się we Włoszech armii polskiej, a z nią do Francji. Do Polski wrócił z armią gen. Hallera, w której walczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Za okazane męstwo oraz zasługi poniesione w okresie walk o niepodległość został odznaczony dwoma Krzyżami Walecznych (jeden z okuciem), Odznaką Internowania (legionistów na Węgrzech) oraz Medalem Niepodległości.

W roku 1921 rozpoczął studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Lwowskiej, które ukończył w roku 1924 z wynikiem celującym. Rok po studiach objął kierownictwo biura konstrukcyjnego, którego celem była odbudowa i rozbudowa polskiego przemysłu azotowego. Do roku 1931 pracował nad projektem nowo budowanej fabryki (PFZA) w Mościcach, gdzie był twórcą nowych rozwiązań w zakresie instalacji kwasu azotowego, konwersji gazu wodnego i azotanu amonu, uzyskując z tej dziedziny patenty krajowe i zagraniczne.

Po uruchomieniu zakładu w Mościcach wyjechał do pracy w zakładach we Francji i Szwajcarii, gdzie pracował na stanowisku samodzielnego kierownika sekcji projektowo-konstrukcyjnej. Opracował tu oryginalną metodę produkcji kwasu azotowego pod ciśnieniem, nazywaną obecnie metodą HNH (Hydro-Nitro-Hobler). W roku 1938 powrócił do kraju i objął stanowisko dyrektora technicznego Państwowej Fabryki Związków Azotowych w Mościcach.

W latach 1939–1941 przebywał we Lwowie i pracował na stanowisku docenta w Katedrze Teorii Maszyn Cieplnych Politechniki Lwowskiej. Wykładał termodynamikę techniczną i zasady ruchu ciepła w Oddziale Naftowym Wydziału Mechanicznego. Po wkroczeniu Niemców do Lwowa ukrywał się u rodziny na wsi (w powiecie machowskim). Opracował w tym czasie monografię pt. Metoda obliczeń urządzeń absorpcyjnych.

Po wojnie utworzył zakład konstrukcyjno-projektowy Główne Biuro Inwestycji i Odbudowy, którego głównym celem było przyczynienie się do odbudowy zniszczonego przemysłu chemicznego. W roku 1949 został profesorem nadzwyczajnym i objął kierownictwo Katedry Inżynierii Chemicznej na Wydziale Chemicznym Politechniki Śląskiej. Odtąd skupił się na dwóch podstawowych zagadnieniach: pierwszym z nich było stworzenie nowego kierunku studiów pod perspektywicznym tytułem Inżynierii Chemicznej i Procesowej, drugim zaś stworzenie silnego zaplecza badawczego dla tematyki podstawowej, jak i techniczno-przemysłowej z inżynierii i aparatury chemicznej.

W roku 1953 przeniósł się do utworzonego w Politechnice Śląskiej Wydziału Mechanicznego Energetycznego i w latach 1953–1965 był kierownikiem Katedry Inżynierii i Konstrukcji Aparatury Chemicznej, którą zorganizował. W roku 1954 został profesorem zwyczajnym i członkiem korespondentem Polskiej Akademii Nauk. W roku 1958 Sekretariat Naukowy PAN powierzył mu organizację ośrodka badawczego inżynierii i konstrukcji aparatury chemicznej. W wyniku tego powstał w Gliwicach Zakład Inżynierii Chemicznej i Konstrukcji Aparatury Polskiej Akademii Nauk.

Podsumowaniem jego badań było opracowanie przez niego książki pt. Dyfuzyjny ruch masy i absorbery. Innym bardzo ważnym zagadnieniem opracowywanym przez prof. Hoblera i jego współpracowników był jednoczesny przepływ ciepła i dyfuzji substancji.

W roku 1966 został członkiem rzeczywistym PAN i przez kilka kadencji był członkiem jej prezydium. Jego dorobek naukowy obejmuje ponad 100 oryginalnych publikacji badawczych i 10 książek (Ruch ciepła i wymienniki oraz Dyfuzyjny ruch masy i absorbery wydano również w języku angielskim, rosyjskim i czeskim).

Był promotorem 25 prac doktorskich. Jego 11 wychowanków zostało profesorami. W roku 1968 Instytut Technologiczny w Leningradzie, a w roku 1969 Politechnika Śląska nadała mu doktorat honoris causa[1]. Otrzymał dwukrotnie Nagrodę Państwową za zasługi na polu nauki. Odznaczony został m.in. Krzyżem Kawalerskim (1954)[2] i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski i Sztandarem Pracy II klasy. Zmarł 19 marca 1975 r. w Gliwicach, gdzie został pochowany.

Zobacz też

Przypisy

Bibliografia

  • Stulecie tradycji Instytutu Techniki Cieplnej - Józef Szymczyk, Andrzej Ziębik - Politechnika Śląska, Gliwice 2004, ISBN 83-918727-4-2 - Informacje o licencji

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

POL Krzyż Walecznych (1920) 2r BAR.svg
Baretka: Krzyż Walecznych (1920) nadany dwukrotnie.