Tadeusz Jauer

Tadeusz Jauer

generał dywizji
Data i miejsce urodzenia	29 października 1939 Luboń
Data i miejsce śmierci	6 maja 2006 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1961–1999
Siły zbrojne	Siły Zbrojne PRL Siły Zbrojne RP
Stanowiska	Szef Wojsk Obrony Przeciwlotniczej MON
Późniejsza praca	członek prezydium Towarzystwa Wiedzy Obronnej
Odznaczenia

Tadeusz Jauer (ur. 29 października 1939 w Luboniu, zm. 6 maja 2006 w Warszawie) – generał dywizji Wojska Polskiego, doktor nauk wojskowych, szef Wojsk Obrony Przeciwlotniczej.

Wykształcenie

W 1974 ukończył studia w Akademii Sztabu Generalnego. W 1992 uzyskał stopień doktora na Wydziale Wojsk Lądowych Akademii Obrony Narodowej.

Przebieg służby wojskowej

W latach 1961–1962 pełnił zasadniczą służbę wojskową w 10 Pułku Łączności we Wrocławiu, następnie został podchorążym Oficerskiej Szkoły Radiotechnicznej w Jeleniej Górze. Po jej ukończeniu i promocji w roku 1964 przez gen. Grzegorza Korczyńskiego skierowany został na stanowisko dowódcy radiolokacyjnej stacji wstępnego poszukiwania 19 Dywizjonu Artylerii Przeciwlotniczej 11 Dywizji Pancernej w Zgorzelcu. W latach 1967–1968 pełnił obowiązki dowódcy stacji radiolokacyjnej w 111 Pułku Artylerii Przeciwlotniczej 11 DPanc (Zgorzelec). Kolejne dwa lata dowodził stacją radiolokacyjną w 24 Batalionie Radiotechnicznym we Wrocławiu, a następnie (od 1970) pełnił funkcję starszego pomocnika szefa sztabu tej jednostki ds. operacyjnych.

Po ukończeniu studiów w Akademii Sztabu Generalnego został wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy 24 brt ds. liniowych. W okresie 1975–1976 był szefem sztabu tego batalionu. Przez rok przebywał na praktyce, pełniąc obowiązki zastępcy dowódcy ds. liniowych 5 Pułku Artylerii Przeciwlotniczej 5 Dywizji Pancernej w Gubinie. W latach 1977-1979 dowodził 69 Pułkiem Artylerii Przeciwlotniczej w Lesznie. W 1979 został szefem sztabu–zastępcą dowódcy 61 Brygady Artylerii Wojsk OPL w Skwierzynie.

Przez kolejne trzy lata był starszym specjalistą Oddziału Szkolenia Artylerii i Rakiet Bliskiego Zasięgu Dowództwa Wojsk OPL w Warszawie, a w okresie 1985-1989 – dowódcą wojsk OPL Śląskiego Okręgu Wojskowego. W 1989 powrócił do Dowództwa Wojsk OPL MON, gdzie powierzono mu obowiązki zastępcy dowódcy, a po reorganizacji – szefa wojsk obrony przeciwlotniczej SG WP.

Kierował procesem wdrożenia polowych zautomatyzowanych systemów dowodzenia i kierowania ogniem ZENIT oraz stacji NUR-22, był inicjatorem programu LOARA. W 1996 objął funkcję dyrektora Departamentu Gotowości Obronnej Biura Bezpieczeństwa Narodowego. Był współautorem pierwszego programu przebudowy sił zbrojnych. W latach 1997–1998 był dyrektorem Departamentu Zwierzchnictwa Prezydenta nad Siłami Zbrojnymi BBN.

Zawodową służbę wojskową zakończył 16 marca 1999.

W 2005 został członkiem prezydium Towarzystwa Wiedzy Obronnej^[1].

Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera I urnowa-7-7)^[2].

Życie prywatne

Mieszkał w Warszawie. Od 1965 był żonaty z Kazimierą Eleonorą z domu Odrzywołek. Miał córkę i wnuczkę^[3].

Awanse

• podporucznik – 1964
• porucznik – 1967
• kapitan – 1971
• major – 1976
• podpułkownik – 1979
• pułkownik – 1983
• generał brygady – 1990
• generał dywizji – 1993

Polityka

Był wieloletnim doradcą, działaczem i współautorem programu Samoobrony RP (wraz z m.in. Witoldem Michałowskim), a także jej kandydatem w wyborach^[4][5]. Odszedł z partii w 2005^[6].

Zasiadał w radzie nadzorczej Fundacji im. Jamesa Madisona Centrum Rozwoju Demokracji – Jednomandatowe Okręgi Wyborcze^[7].

Upamiętnienie

• W 2008 jego imieniem nazwano ulicę w Ustce^[8].

Publikacje

• Jauer Tadeusz: Tarcza przeciwlotnicza. Warszawa: Towarzystwo Wiedzy Obronnej ,Elipsa, 2003, s. 178. ISBN 83-7151-570-7.

Odznaczenia

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1991)
• Złoty Krzyż Zasługi (1984)
• Srebrny Krzyż Zasługi (1977)
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” (1984)
• Srebrny Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
• Złoty Medal Za zasługi dla obronności kraju
• Srebrny Medal Za zasługi dla obronności kraju
• Brązowy Medal Za zasługi dla obronności kraju
• Medal 70 Lat Sił Zbrojnych ZSRR (ZSRR) (1988)
• Medal 30-lecia Rewolucyjnych Sił Zbrojnych Kuby (Kuba)

Życie prywatne

Był żonaty z Kazimierą Jauer, z którą miał córkę Olgę. Miał też wnuczkę Annę.

Został pochowany na cmentarzu Wojskowym na warszawskich Powązkach (kwatera I urnowa-7-7)^[9].

Przypisy

Bibliografia

• Dr Tadeusz Jauer, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [online] [dostęp 2010-02-25] .
• Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. II:I-M, Toruń 2010, s. 85-88.