Tadeusz Kadyi de Kadyihàza

Tadeusz Kadyi de Kadyihàza

pułkownik dyplomowany
Data i miejsce urodzenia	10 października 1889 Lwów
Data śmierci	13 października 1946
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie ludowe Wojsko Polskie
Jednostki	19 pułk artylerii polowej
Stanowiska	dowódca dywizjonu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa
Odznaczenia

Tadeusz Kadyi de Kadyihàza (ur. 10 października 1889 we Lwowie, zm. 13 października 1946) – major dyplomowany artylerii Wojska Polskiego II RP, pułkownik ludowego Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się 10 października 1889 we Lwowie jako syn Juliusza^[1]. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach cesarskiej i królewskiej Armii. Jego oddziałem macierzystym był pułk haubic polowych nr 11, przemianowany w 1918 na pułk artylerii polowej nr 111. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1916 w korpusie oficerów rezerwy artylerii polowej i górskiej^[2][3][4].

Do Wojska Polskiego został przyjęty z byłej armii austro-węgierskiej^[5]. W kwietniu 1921 został przeniesiony z 17 do 15 Dywizji Piechoty na stanowisko szefa sztabu^[6]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 142. lokatą w korpusie oficerów artylerii^[7]. Od 3 listopada 1922 do 15 października 1923 był słuchaczem II Kursu Doszkolenia Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, pozostając oficerem nadetatowym 17 pułku artylerii polowej w Gnieźnie^[8]. Po ukończeniu kursu i uzyskaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego został przydzielony do 23 Dywizji Piechoty w Katowicach na stanowisko szefa sztabu^[9][10]. W czerwcu 1926 został przeniesiony do 19 pułku artylerii polowej w Nowej Wilejce na stanowisko dowódcy II dywizjonu w Mołodecznie^[11]. W lutym 1927 został przeniesiony do kadry oficerów artylerii z równoczesnym przydziałem do generała do prac przy Generalnym Inspektorze Sił Zbrojnych, gen. bryg. Stanisława Burhardt-Bukackiego na stanowisko oficera sztabu^[12][13]. Z dniem 1 maja 1929 został przydzielony z Inspektoratu Armii w Wilnie do dyspozycji szefa Samodzielnego Wydziału Wojskowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych^[14]. Z dniem 31 maja 1930 został przeniesiony do rezerwy^[15].

Od września 1929 do lutego 1932 był zatrudniony w Urzędzie Wojewódzkim Tarnopolskim na stanowisku naczelnika wydziału, po czym został przeniesiony przez Ministra Spraw Wewnętrznych w stan nieczynny^[16][17]. Z dniem 31 marca 1932 Minister Spraw Wewnętrznych przeniósł go w stan spoczynku^[18]. W 1934 pozostawał na ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Nowy Targ z przydziałem mobilizacyjnym do 12 pułku artylerii lekkiej w Złoczowie^[19]. W 1936 został „zdyskwalifikowany” do prawa otrzymania Odznaki Pamiątkowej Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych, ponieważ „w stanie nietrzeźwym wywołał awanturę i wyrażał się w sposób niedopuszczalny o Panu Marszałku”^[20].

W kampanii wrześniowej 1939 walczył jako oficer Oddziału I Sztabu Armii „Karpaty”^[21]. Później był pułkownikiem ludowego Wojska Polskiego^[22].

Zginął tragicznie 13 października 1946^[22]. Jego pogrzeb odbył się 16 października 1946 w Zakopanem^[22]. Został pochowany na Nowym Cmentarzu przy ul. Nowotarskiej (sektor K2-A-32)^[23].

Grób płka Tadeusza Kadyiego de Kadyihaza na Nowym Cmentarzu w Zakopanem

Ordery i odznaczenia

• Order Krzyża Grunwaldu^[22]
• Krzyż Walecznych
• Brązowy Medal Zasługi Wojskowej Signum Laudis z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej (Austro-Węgry)^[24]
• Srebrny Medal Waleczności 2 klasy (Austro-Węgry)^[24]
• Krzyż Wojskowy Karola (Austro-Węgry)^[24]

Przypisy

Bibliografia

• Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1916. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1916. (niem.).
• Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1917. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1917. (niem.).
• Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1918. (niem.).
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
• Wykaz oficerów, którzy nadesłali swe karty kwalifikacyjne, do Wydziału prac przygotowawczych, dla Komisji Weryfikacyjnej przy Departamencie Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1920.
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Lista oficerów Sztabu Generalnego (stan z dnia 31 grudnia 1925 roku). Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1926.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.