Tadeusz Kozłowski (żołnierz)

Tadeusz Kozłowski

Kozak

podporucznik
Data i miejsce urodzenia	24 listopada 1917 Warszawa
Data i miejsce śmierci	25 grudnia 1992 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1939–1944
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Armia Krajowa
Jednostki	SGO „Polesie” 7 pułk piechoty AK „Garłuch” pułk AK „Baszta”
Stanowiska	zastępca dowódcy plutonu
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa (kampania wrześniowa powstanie warszawskie)
Późniejsza praca	doradca ekonomiczny ONZ
Odznaczenia

Kompania „Krawiec” przed domem przy ulicy Puławskiej 134 na Mokotowie. Z lewej dowódca kompanii Stanisław Milczyński „Gryf”, w cyklistówce kpr. podch. Tadeusz Kozłowski „Kozak”, a obok niego kpr. Władysław Zygański „Żuk”.

Tadeusz Bolesław Kozłowski (ur. 24 listopada 1917 w Warszawie, zm. 25 grudnia 1992 tamże) – żołnierz kampanii wrześniowej, uczestnik bitwy pod Kockiem, podporucznik Armii Krajowej, kawaler Krzyża Srebrnego Orderu Wojennego Virtuti Militari.

Życiorys

Syn Władysława (filologa) i Marii z domu Hildebrandt^[1].

W roku 1936 ukończył warszawskie gimnazjum im. Tomasza Niklewskiego, po czym rozpoczął studia na Wydziale Chemii Uniwersytetu Warszawskiego, przerwane przez wybuch II wojny światowej. W czasie kampanii wrześniowej, jako ochotnik w stopniu strzelca z cenzusem, walczył w szeregach Grupy „Hrubieszów” i Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Polesie”. Uczestnik bitwy pod Kockiem. Po ucieczce z niemieckiej niewoli działał w konspiracji - w strukturach Związku Walki Zbrojnej i Armii Krajowej. Był żołnierzem 7 pułku piechoty AK „Garłuch”, absolwentem jednego z pierwszych kursów Szkoły Podchorążych ZWZ-AK, który ukończył na przełomie lat 1940/1941 uzyskując rangę kaprala podchorążego. W czasie okupacji kontynuował studia chemiczne na tajnej Politechnice Warszawskiej. Powstaniec warszawski - jako żołnierz kompanii K-1 batalionu „Karpaty” pułku AK „Baszta” uczestniczył w walkach o Pole Mokotowskie i lotnisko, po czym przebił się do Lasów Chojnowskich. Po reorganizacji oddziałów objął stanowisko zastępcy dowódcy plutonu 1907 w kompanii „Krawiec” pułku „Baszta”. W dniu 20 sierpnia 1944 przebił się wraz z kompanią „Krawiec” z Lasów Kabackich, przez Wilanów, na Mokotów. W toku walk został dwukrotnie ranny. Mianowany do stopnia podporucznika i odznaczony, za wykazane męstwo, Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari^[1].

Po wojnie ukończył (w roku 1950) studia chemiczne uzyskując tytuł magistra nauk technicznych i dyplom inżyniera chemika. Pracował w Instytucie Chemii Ogólnej (jako pracownik naukowy) i Zespole Planowania Przestrzennego przy Radzie Ministrów (na stanowisku głównego specjalisty). Był wykładowcą na Politechnice Warszawskiej i członkiem Instytutu Planowania Polskiej Akademii Nauk. W randze ambasadora, jako doradca ekonomiczny Organizacji Narodów Zjednoczonych, pracował przy rządach Libii, Turcji i Kamerunu. Publikował artykuły w wielu renomowanych czasopismach naukowych^[1].

W roku 1946 poślubił Zofię Nowicką, z którą miał synów Stanisława Juliana (ur. 1947) i Tadeusza Mściwoja (ur. 1950)^[1].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari Nr 12341
• Krzyż Walecznych
• Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami
• Krzyż Armii Krajowej
• Medal Wojska
• Warszawski Krzyż Powstańczy
• Krzyż Kampanii Wrześniowej

Przypisy

Bibliografia

• Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. Konspiracja 1939-1945. T. 5/I. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Politechniki Koszalińskiej, 1999. ISBN 83-87424-98-6.