Tadeusz Kułakowski

Tadeusz Kułakowski

Orwid

porucznik intendent
Data i miejsce urodzenia	23 grudnia 1894 Lwów
Data i miejsce śmierci	kwiecień 1940 Charków
Przebieg służby
Lata służby	1914–1921
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Błękitna Armia Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	1 Pułk Piechoty 1 Pułk Artylerii I Brygada Legionów Polskich Nowogródzka Brygada Kawalerii
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa
Odznaczenia

Tadeusz Kułakowski ps. „Orwid”^[1] (ur. 23 grudnia 1894 we Lwowie, zm. w kwietniu 1940 w Charkowie) – porucznik intendent Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, agronom^[1].

Życiorys

Urodził się 23 grudnia 1894 we Lwowie, w rodzinie Jakuba i Walerii z Kordellów^[2][1].

Przed I wojną światową był członkiem Związku Strzeleckiego „Strzelec”. W latach 1914–1917 służył w Legionach. Najpierw w 1 pułku piechoty potem w 1 pułku artylerii, a następnie w I Brygadzie. Po kryzysie przysięgowym jako obywatel Austro-Węgier został powołany do armii austriackiej. Po zakończeniu wojny wstąpił do Błękitnej Armii, z którą powrócił do kraju w 1919 roku. W latach 1919–1921 służył Wojsku Polskim w 12 pułku artylerii polowej jako oficer żywnościowy. W 1921 został przeniesiony do rezerwy w stopniu ogniomistrza.

11 września 1926 został mianowany podporucznikiem w rezerwie ze starszeństwem z 1 lipca 1925 i 212. lokatą w korpusie oficerów administracji, dział gospodarczy^[3]. W latach 1933 i 1934 odbył ćwiczenia w Składnicy Materiałów Intendentury w Przemyślu oraz w Brześciu nad Bugiem^[2]. W 1934, jako oficer rezerwy pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Baranowicze^[4]. Na stopień porucznika rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 54. lokatą w korpusie oficerów intendentów, grupa intendentów^[5].

Jako osadnik wojskowy mieszkał w Domaszewiczach, pow. baranowicki. Pracował społecznie w Związku Osadników i Związku Legionistów^[6].

We wrześniu 1939 został powołany do Nowogródzkiej Brygady Kawalerii^[2]. Dostał się do niewoli sowieckiej i 1940 roku zamordowany przez NKWD w Charkowie i pochowany w bezimiennej mogile zbiorowej. Obecnie jego szczątki spoczywają w Piatichatkach na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie. Figuruje w wykazie, poz. 1752.

5 października 2007 Minister Obrony Narodowej awansował go pośmiertnie do stopnia kapitana^[7]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 7520^[8]
• Krzyż Niepodległości (3 czerwca 1933)^[9][1]
• Srebrny Krzyż Zasługi (trzykrotnie: po raz pierwszy 8 lipca 1929^[10], po raz trzeci 23 czerwca 1939^[11])
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Zobacz też

• Jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
• Obozy NKWD dla jeńców polskich
• Ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Charkowie
• Zbrodnia katyńska

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
• Kazimierz Banaszek, Krystyna Wanda Roman, Zdzisław Sawicki: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
• Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.