Tadeusz Lipski (wojskowy)
 podporucznik | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1943–1946 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | Inspektorat Południowy Okręgu Lwów AK - Obwód Przemyślany |
| Stanowiska | dowódca kompanii NSZ |
| Główne wojny i bitwy | II wojna światowa |
Tadeusz Lipski vel Tadeusz Puchacz (ur. 30 marca 1920 w Świrze) – polski dowódca wojskowy, podoficer Armii Krajowej, żołnierz partyzantki antykomunistycznej.
Życiorys
Urodził się 20 marca 1920 roku w Świrze jako syn Józefa i Anny z d. Semmer. Od 1942 roku żołnierz ZWZ-AK. Po rozpoczęciu przez ukraińskich nacjonalistów czystki etnicznej w Małopolsce Wschodniej brał udział w obronie Hanaczowa[1].
Od lata 1944 roku w 2 Armii Wojska Polskiego w 34 Pułku Piechoty. Ranny w kwietniu 1945 w bitwie pod Budziszynem. Służył w 1 kompanii strzeleckiej I batalionu w 34 Pułku Piechoty w składzie 8 Dywizji Piechoty, pełniąc stanowiska dowódcy 2 plutonu i zastępcy dowódcy kompanii ds. liniowych (w stopniu podporucznika) oraz dowódcy kompanii (w stopniu porucznika)[2].
21 kwietnia 1946 roku wraz z kolegą, chorążym Henrykiem Książkiem z bronią w ręku zdezerterował i przyłączył się do Samodzielnego Batalionu Operacyjnego NSZ „Zuch” majora Antoniego Żubryda. Po degradacji Kazimierza Kocyłowskiego został dowódcą kompanii. Wraz z Henrykiem Książkiem wziął udział w egzekucji szefa Wydziału Polityczno-Wychowawczego 8 Dywizji Piechoty kpt. Abrahama Premingera. 18 maja 1946 roku brał udział w potyczce na Posadzie Olchowskiej w Sanoku przy ulicy Kazimierza Lipińskiego obok Fabryki Wagonów, w wyniku której żołnierze Żubryda zastrzelili szefa sztabu 8 Drezdeńskiej Dywizji Piechoty ppłk. Teodora Rajewskiego i ranili sowieckiego mjra Piwowara. Według relacji samego Lipskiego oraz zeznań aresztowanych partyzantów, to on miał wówczas zabić Rajewskiego[3].
W czerwcu 1946 wyjechał na Ziemie Odzyskane i tam został nauczycielem. Był poszukiwany przez PRL-owskie organy ścigania. Rozpoznany i aresztowany 9 kwietnia 1964 przez Służbę Bezpieczeństwa. Śledztwo prowadziła prokuratura Pomorskiego Okręgu Wojskowego w Bydgoszczy. Wyrokiem Sądu Pomorskiego Okręgu Wojskowego z dnia 18 lipca 1964 skazany na 12 lat więzienia po zastosowaniu amnestii.
Przypisy
- ↑ Jerzy Węgierski, W lwowskiej Armii Krajowej, Warszawa 1989, Wydawnictwo Pax, ISBN 83-211-1044-4 , ss. 107, 160, 279
- ↑ W publikacji z 2005 Benedykt Gajewski wskazał tożsamość: Tadeusz Puhacz. Por. Aneks. 20. Obsada personalna oficerów 34pp. W: Benedykt Gajewski: Walka z ukraińskim podziemiem na południowo-wschodnim obszarze Polski w latach 1944-1948. Publikacje, raporty, relacje, zeznania. Sanok: 2005, s. 410.
- ↑ Andrzej Romaniak. Potyczka. „Tygodnik Sanocki”, s. 10, Nr 8 (1157) z 21 lutego 2014.
Bibliografia
- Krzysztof Kaczmarski i Andrzej Romaniak (red), Powiat sanocki w latach 1944–1956, Muzeum Historyczne w Sanoku i Instytut Pamięci Narodowej Oddział w Rzeszowie, Rzeszów–Sanok 2007
Media użyte na tej stronie
_of_Narodowe_Si%c5%82y_Zbrojne_(NSZ)_at_plaque_in_Sanok.jpg)
Autor: Lowdown, Licencja: CC BY-SA 3.0
Znak Narodowych Siły Zbrojnych (NSZ) na tablicy pamiątkowej w Sanoku