Tadeusz Malinowski (generał)
 Tadeusz Malinowski po 1931 r. | |
 generał brygady | |
| Data i miejsce urodzenia | 14 lipca 1888 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 4 maja 1980 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | |
| Siły zbrojne |
|
| Formacja | |
| Jednostki | 52 Pułk Piechoty Strzelców Kresowych |
| Stanowiska | dowódca pułku piechoty |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
    _4r_BAR.svg){kind=small}              | |
Tadeusz Malinowski (ur. 14 lipca 1888 w Wadowicach, zm. 4 maja 1980 w Londynie) – generał brygady Wojska Polskiego, członek Komendy Naczelnej Związku Legionistów Polskich od 1936 roku[1].
Życiorys
Studia prawnicze odbył w Krakowie, należał do Polowych Drużyn Sokolich.
Od sierpnia 1914 do lipca 1917 służył w Legionach Polskich, początkowo w 2 pułku piechoty, w listopadzie 1916 osiągając stopień podporucznika. Po bitwie kaniowskiej był internowany przez Niemców. Z internowania zbiegł do Kijowa, a następnie przedostał się do Francji, gdzie (już po awansie na kapitana) był szefem Oddziału Organizacyjnego Armii generała Hallera.
1 czerwca 1919 został awansowany na podpułkownika. 2 sierpnia 1919 roku został mianowany szefem Sekcji „Z” w Departamencie I Mobilizacyjno-Organizacyjnym Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie, której zadaniem było „zjednoczenie Wojsk Polskich sformowanych za granicą z armią krajową” oraz „załatwienie wszystkich kwestii dotyczących likwidacji armii gen. Hallera, jako odrębnej armii sformowanej we Francji”[2]. 11 czerwca 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu podpułkownika, w piechocie, w grupie oficerów byłej armii gen. Hallera. Pełnił wówczas obowiązki szefa Biura Prezydialnego Ministerstwa Spraw Wojskowych[3]. Latem 1920 roku pełnił służbę w Sztabie Armii Ochotniczej.
Od sierpnia do grudnia 1920 pełnił funkcję szefa sztabu 2 Dywizji Piechoty Legionów. Następnie do 1923 roku zajmował stanowisko szefa Oddziału V Sztabu Ministerstwa Spraw Wojskowych, a następnie Oddziału V Sztabu Generalnego. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 61. lokatą w korpusie oficerów piechoty[4]. 2 listopada 1923 roku został „odkomenderowany na jednoroczny kurs doszkolenia w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie”. 31 marca 1924 roku awansował na pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 roku i 12. lokatą w korpusie oficerów piechoty. 15 października 1924 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do dyspozycji Ministerstwa Spraw Wojskowych. Z dniem 1 marca 1925 roku został przeniesiony do 52 pułku piechoty w Złoczowie na stanowisko dowódcy pułku[5]. 17 marca 1927 roku został mianowany dowódcą piechoty dywizyjnej 21 Dywizji Piechoty Górskiej w Bielsku[6]. 15 stycznia 1930 roku Prezydent RP mianował go dowódcą 17 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty w Gnieźnie[7].
10 listopada 1930 roku Prezydent Rzeczypospolitej Ignacy Mościcki nadał mu stopień generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 roku i 2. lokatą w korpusie generałów. Jednocześnie zezwolił mu na nałożenie oznak nowego stopnia przed 1 stycznia 1931 roku[8].
W marcu 1936 roku został wyznaczony na stanowisko zastępcy szefa Sztabu Głównego (nominację otrzymał 15 kwietnia 1936 zastępując pełniącego te obowiązki płk. Macieja Bardela[9]) i kierownika Sekretariatu Komitetu Obrony Rzeczypospolitej.
Po kampanii wrześniowej znalazł się we Francji, gdzie pracował w Komisji Ewakuacyjnej Rodzin Ministerstwa Spraw Wojskowych. Po ewakuacji do Wielkiej Brytanii był szefem Biura do Spraw Rodzin Ministerstwa Obrony Narodowej, a od maja do października 1942 I zastępcą wiceministra obrony narodowej. W tym samym resorcie był następnie szefem Biura Oświaty i Opieki nad Żołnierzami. W latach 1945–1947 wchodził w skład Komisji Doradczej Naczelnego Wodza oraz kierował pracami Funduszu Społecznego Żołnierzy.
Pozostał w Londynie do końca życia. 26 września 1946 władze komunistyczne pozbawiły go obywatelstwa polskiego, które przywrócono mu w 1971 roku. W okresie od 18 stycznia do 11 sierpnia 1954 roku sprawował urząd kierownika Ministerstwa Obrony Narodowej w rządzie Jerzego Hryniewskiego.
Zmarł 4 maja 1980 roku w Londynie. Został pochowany w polskiej części cmentarza Gunnersbury.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (1921)[10][11]
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1938)[12]
- Krzyż Niepodległości (2 sierpnia 1931)[13]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1922)[10][14]
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie: po raz 3 i 4 w 1921)[15][16]
- Złoty Krzyż Zasługi (18 marca 1932)[17]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[10]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[10]
- Złota Odznaka Honorowa Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej I stopnia[18]
- Komandor Orderu św. Sawy (Jugosławia)[10][10]
- Komandor Orderu Legii Honorowej (Francja, 1937)[10][19]
- Kawaler Orderu Legii Honorowej (Francja, 1921)[10][20]
- Medal Pamiątkowy Wielkiej Wojny (Francja)[10]
- Komandor Orderu Korony Rumunii (Rumunia)[10]
- Oficer Orderu Korony (Belgia)[10]
- Order Krzyża Orła II klasy (Estonia, 1937)[21]
- Medal Zwycięstwa (międzysojuszniczy, 1921)[10][22]
- Odznaka pamiątkowa Sztabu Generalnego
Przypisy
- ↑ Związek Legionistów Polskich : 1936-1938 r. : sprawozdanie Zarządu Głównego Związku Legionistów Polskich, Warszawa 1938, s. 34.
- ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 83 z 6 sierpnia 1919 roku, poz. 2939.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 23 z 23 czerwca 1920 roku, poz. 595.
- ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 8 czerwca 1922 roku, Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1922, s. 23.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 23 z 28 lutego 1925 roku, s. 98.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 17 marca 1927 roku, s. 71.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 21 stycznia 1930 roku, s. 1.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 11 listopada 1930 roku, s. 323.
- ↑ Nominacja gen. Malinowskiego. „Gazeta Lwowska”, s. 3, Nr 88 z 17 kwietnia 1936.
- ↑ a b c d e f g h i j k l Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Wyd. II popr. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 461.
- ↑ Dekret Wodza Naczelnego L. 3390 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 41, s. 1608)
- ↑ Wysokie odznaczenia na Śląsku. „Polska Zachodnia”. Nr 314, 14 listopada 1938. s. 7.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 178, poz. 260 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 26.
- ↑ „Za męstwo i osobistą odwagę okazane w walce z nieprzyjacielem w obronie Ojczyzny”; Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 1836 z 12 lipca 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 29, poz. 1209)
- ↑ Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 1987 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 39, poz. 1831)
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 65, poz. 85 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.
- ↑ Piętnastolecie L. O. P. P.. Warszawa: Wydawnictwo Zarządu Głównego Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej, 1938, s. 286.
- ↑ Dekoracja polskich oficerów orderami Legii Honorowej. „Gazeta Lwowska”, s. 1, Nr 84 z 15 kwietnia 1937.
- ↑ Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 1717 z 28 maja 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 29, poz. 1208)
- ↑ Eesti Vabariigi teenetemärgid (est.). president.ee. [dostęp 2014-10-22].
- ↑ Decyzja Naczelnika Państwa z 12 grudnia 1921 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 9, s. 268)
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
- Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918–1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.
| W dniu zaprzysiężenia | |
|---|---|
| Późniejsi członkowie rządu |
Media użyte na tej stronie
Naramiennik generała brygady Wojska Polskiego (1919-39).
Ribbon for the World War I Victory Medal awarded by the Allies:
- w:World War I Victory Medal (United States) awarded by the w:United States Department of Defense
- w:Victory Medal (United Kingdom) also called the Inter-Allied Victory Medal
- w:Médaille Interalliée 1914–1918 (France)
- w:Inter-Allied Victory Medal (Greece)
- w:Allied Victory Medal (Italy)
- etc.
Baretka: Order Korony – Oficer (Belgia).
(Ordre de la Couronne – Officier).
(De Kroonorde – Officier).
Poland badge. Second World War period Polish Army (post-1939 Free Polish Army) shoulder title.
Mikołaj Dolanowski (vel Jerzy Hryniewski)
Odznaka pamiątkowa Armii gen. Józefa Hallera
Autor: Boroduntalk, Licencja: CC BY 3.0
Ribbon bar: Médaille commémorative de la Guerre 1914-1918. France.
Baretka Orderu Krzyża Orła 2 klasy
.png)
Lesser coat of arms of the Austrian Empire form the Congress of Vienna in 1815 until the Austro-Hungarian Compromise of 1867. It then represented the Cisleithanian territories of Austria-Hungary in the Reichsrat until 1915.
It shows the arms of Habsburg-Lorraine encircled by the chain of the Order of Golden Fleece, surmounted on the crowned Austrian imperial double-headed eagle clutching in its claws the Imperial orb, sceptre and sword, with the Imperial Crown of Rudolf above.
After 1915 the inescutcheon only displayed the red-white-red arms of Austria.
Orzełek legionowy
Baretka: Order Świętego Sawy – Komandor – Królestwo Serbii / Królestwo SHS / Królestwo Jugosławii.