Tadeusz Maresz

Tadeusz Maresz (ur. 29 grudnia 1895 w Radomiu - zm. 27 września 1944) – historyk, pedagog, harcmistrz Rzeczypospolitej, porucznik piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się w Radomiu, jako syn Romana, pracownika kolei i Zuzanny z Bobrowskich. Spokrewniony przez matkę z rodziną Apolla Korzeniowskiego, a tym samym ze znanym pisarzem marynistą Józefem Konradem Korzeniowskim. Ze strony ojca spokrewniony był ze sławnym malarzem Leonem Wyczółkowskim. Pochodził z rodziny czeskiej.

Z Radomia przeniósł się do Warszawy, gdzie należał do założycieli powstałej w 1911 roku tajnej drużyny skautowej przy szkole Chrzanowskiego. Drużyna ta przyjęła potem imię Tadeusza Reytana.

W 1913 prowadził wspólnie ze Stanisławem Rudnickim obóz wędrowny nad morzem. W sierpniu 1915 ewakuowany wraz z rodziną za ustępującymi wojskami rosyjskimi, znalazł się na Ukrainie, gdzie ucząc dzieci tamtejszych ziemian, organizował początkowo tajne, a po rewolucji 1917 roku jawne już drużyny harcerskie. W 1916 był komendantem Hufca harcerskiego w Humaniu.

W 1919 powrócił do Warszawy, wstąpił do wojska i otrzymał przydział do 21 Pułku Piechoty „Dzieci Warszawy” w Warszawie, w którym służył do czerwca 1921. Zweryfikowany w stopniu podporucznika piechoty ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 r. (w 1934 r. zajmował 1528 lokatę). Nie przerwał pracy harcerskiej, był m.in. zastępcą Naczelnika Głównej Kwatery Męskiej, pełniąc tę funkcję bez przerwy do 20 października 1923 roku.

W tym czasie ożenił się z Jadwigą Twardowską, córką znanego profesora lwowskiego. Za pracę w harcerstwie, odznaczony harcerską „Odznaką Wdzięczności”.

W 1922 roku został wybrany do Naczelnej Rady Harcerskiej. Z końcem 1923 został komendantem Chorągwi Warszawskiej ZHP. Latem tego roku prowadził Instruktorski Kurs Związkowy Głównej Kwatery Męskiej. Był współredaktorem „Kalendarza Harcerskiego” na rok 1924, zamieszczając w nim artykuł „Co robimy w obozie”. W 1928 roku prowadził Kurs Związkowy Głównej Kwatery w Redłowie nad morzem, a latem 1929 roku był komendantem II Narodowego Zlotu Harcerskiego w Poznaniu.

Studiując historię na Uniwersytecie w Poznaniu uczył jednocześnie w szkołach w Rybniku i w Wieleniu nad Notecią. Od jesieni 1929 roku zaangażowany został, już po ukończeniu studiów do nauczania historii w słynnym wówczas w Polsce Gimnazjum i Liceum im. Sułkowskich w Rydzynie, pracował tam do wybuchu wojny.

W 1934 posiadał przydział w rezerwie do 55 pułku piechoty w Lesznie i pozostawał na ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Kościan^[1]. Na stopień porucznika został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 165. lokatą w korpusie oficerów rezerwy piechoty^[2].

We wrześniu 1939 zmobilizowany, przebył całą kampanię, a potem został internowany. Nie zaprzestał jednak swej działalności wychowawczej i oświatowej, za co był przenoszony karnie do różnych obozów. Zginął 27 września 1944 roku w Oflagu VI B Dössel w czasie nalotu bombowego na ten obóz.

Publikacje

• Harcerska wyprawa obozowa (1929)
• Letnie obozy i kolonie harcerskie (1930)^[3]
• Praca nad charakterem^[4]

Przypisy

Bibliografia

• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
• Wacław Błażejewski, Z dziejów harcerstwa polskiego 1910-1939, MAW 1985; ​ISBN 83-203-1714-2​.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2004. ISBN 978-83-7188-691-1.

Linki zewnętrzne

• Dzieła Tadeusza Maresza w bibliotece Polona

Harcmistrz Rzeczypospolitej Jadwiga Falkowska Helena Grażyńska Olga Małkowska Maria Wocalewska Henryk Glass Adolf Heidrich Tadeusz Maresz ks. Jan Mauersberger Piotr Olewiński Eugeniusz Piasecki Stanisław Sedlaczek Tadeusz Strumiłło