Tadeusz Marian Kruszyński
 pułkownik artylerii | |
| Data i miejsce urodzenia | 25 października 1894 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 18 marca 1967 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | 5 Lwowski pułk artylerii polowej, |
| Stanowiska | dowódca dywizjonu |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  _2r_BAR.svg){kind=small}  | |
Tadeusz Marian Kruszyński (ur. 25 października 1894 we Lwowie, zm. 18 marca 1967 w Penrhos) – pułkownik artylerii inżynier Wojska Polskiego.
Życiorys
Urodził się 25 października 1894 we Lwowie[1]. W 1912 zdał egzamin dojrzałości w C. K. Szkole Realnej we Lwowie[2][3].
Po zakończeniu I wojny światowej został przyjęty do Wojska Polskiego. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej w szeregach 5 Lwowskiego pułku artylerii polowej, a za swoje czyny wojenne otrzymał Order Virtuti Militari[4]. Został awansowany do stopnia kapitana artylerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[5][6][7][8]. W 1923 był oficerem 11 pułku artylerii polowej w garnizonie Stanisławów odkomenderowanym na studia na Politechnice Lwowskiej[9]. W 1924 jako kapitan inżynier artylerii był oficerem 6 pułku artylerii ciężkiej we Lwowie[10]. Z dniem 1 marca 1927 roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska w 6 pac i przeniesiony służbowo na X kurs dowódców dywizjonów w Centrum Wyszkolenia Artylerii w Toruniu[11]. 12 kwietnia 1927 roku został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 roku i 53. lokatą w korpusie oficerów artylerii[12]. W czerwcu tego roku został wyznaczony na stanowisko dowódcy I dywizjonu 6 pac[13]. W kwietniu 1928 został przesunięty na stanowisko kwatermistrza pułku[14][15]. W marcu 1930 został wyznaczony na stanowisko dowódcy 6 dywizjonu artylerii przeciwlotniczej we Lwowie[16][17]. Jego żona Emilia Kruszyńska została przewodniczącą koła świetlicowego działającego przy dywizjonie. 24 stycznia 1934 został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z 1 stycznia 1934 i 7. lokatą w korpusie oficerów artylerii[18]. W 1938 roku został komendantem Szkoły Podchorążych Artylerii Przeciwlotniczej w Trauguttowie k. Brześcia nad Bugiem.
W 1937 był przewodniczącym sądu honorowego klubu sportowego LKS Pogoń Lwów (w tym czasie jego żona zasiadała w zarządzie klubu i kierowała sekcją pań)[19].
Po zakończeniu II wojny światowej pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii. Do końca życia pozostawał w stopniu pułkownika[1]. Zmarł 30 października 1966 w Penrhos[1][20]. Został pochowany na cmentarzu w Pwllheli[1].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1936)[21]
- Krzyż Walecznych (dwukrotnie)
- Złoty Krzyż Zasługi (18 marca 1932)[22]
Przypisy
- ↑ a b c d Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 1, s. 96, czerwiec 1967. Koło Lwowian.
- ↑ Kronika. „Gazeta Lwowska”. Nr 141, s. 4, 22 czerwca 1912.
- ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. II Szkoły Realnej we Lwowie za rok szkolny 1912. Lwów: 1912, s. 90.
- ↑ Lista nazwisk osób odznaczonych Orderem Virtuti Militari. stankiewicze.com. [dostęp 2015-11-20].
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 819.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 743.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 787.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 317.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 735.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 708.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 23 maja 1927 roku, s. 151.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 20 kwietnia 1927 roku, s. 120.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 17 z 25 czerwca 1927 roku, s. 185.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 175.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 414, 457.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 31 marca 1930 roku, s. 101.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 181, 729.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 24 stycznia 1934 roku, s. 1.
- ↑ Lwowski klub sportowy „Pogoń” w roku 1937. Lwów: 1937, s. 7.
- ↑ Karolina Grodziska: Polskie groby na cmentarzach północnej Walii. 2004: Polska Akademia Umiejętności, s. 333.
- ↑ M.P. z 1936 r. nr 263, poz. 468 „za zasługi w służbie wojskowej”.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 65, poz. 85 za zasługi na polu organizacji i wyszkolenia wojska”.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
Media użyte na tej stronie
Naramiennik pułkownika Wojska Polskiego (1919-39).
Baretka: Krzyż Walecznych (1920) nadany dwukrotnie.