Tadeusz Matysek

Tadeusz Matysek

ppłk Tadeusz Matysek
podpułkownik
Data i miejsce urodzenia	17 września 1891 Stróże Wyżne
Data i miejsce śmierci	27 września 1944 Dössel
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Jednostki	Dowództwo Okręgu Korpusu nr IV w Łodzi
Stanowiska	sędzia wojskowy, Szef WSO IV
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa Kampania wrześniowa
Odznaczenia

Tadeusz Matysek z rodziną

Dyplom wydany przez Kanclerza Orderu Odrodzenia Polski potwierdzający dekret prezydenta Rzeczypospolitej z 10 listopada 1938 roku o zaliczeniu ppłk dra Tadeusza Matyska w poczet Kawalerów Orderu.

Tadeusz Józef Matysek (ur. 17 września 1891 w Stróżach Wyżnych, zm. 27 września 1944 w Dössel) – doktor obojga praw (doctor utriusque iuris), podpułkownik audytor Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Antoniego i Zofii z Drescherów. Ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Wiedeńskiego. Po studiach pełnił służbę w armii austro-węgierskiej. Został ranny w czasie I wojny światowej. Od 1918 służył w Wojsku Polskim. 1 listopada 1923 roku, jako kapitan rezerwy zatrzymany w służbie czynnej został odkomenderowany na trzy miesiące z Wojskowego Sądu Okręgowego Nr VIII w Grudziądzu do Wojskowego Sądu Rejonowego w Katowicach^[1].

W tym okresie Matysek wszedł w osobisty konflikt z Józefem Piłsudskim. Piłsudski próbował wpłynąć na toczące się postępowanie sądowe, w którym oskarżony był jego znajomy. Matysek stanowczo odmówił Piłsudskiemu i wydał wyrok nie po myśli marszałka. W rezultacie zablokował sobie karierę.

Z dniem 15 stycznia 1926 roku został przeniesiony z Wojskowego Sądu Okręgowego Nr VIII do Prokuratury przy WSO Nr VIII na stanowisko podprokuratora^[2][3]. 11 grudnia 1931 roku Prezydent RP mianował go prokuratorem przy wojskowych sądach okręgowych, a minister spraw wojskowych przeniósł z WSO Nr VIII do Prokuratury przy WSO Nr VIII na stanowisko prokuratora^[4]. 12 marca 1933 roku został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z 1 stycznia 1933 roku i 3. lokatą w korpusie oficerów sądowych^[5]. 31 sierpnia 1935 roku Prezydent RP zwolnił go ze stanowiska prokuratora przy wojskowych sądach okręgowych i mianował sędzią orzekającym w wojskowych sądach okręgowych, a minister spraw wojskowych przeniósł go do Wojskowego Sądu Okręgowego Nr IV w Łodzi na stanowisko szefa sądu^[6]. Na tym stanowisku pełnił służbę do 18 września 1939 roku^[7].

Walczył w kampanii wrześniowej. Wzięty do niewoli niemieckiej. Jako oficer został początkowo umieszczony w Oflagu IV C w Colditz, a następnie przeniesiony do Oflagu VI B w Dössel.

Zginął 27 września 1944^[8] wraz z 89 współtowarzyszami podczas zbombardowania przez lotnictwo brytyjskie baraków oflagu. Choć celem brytyjskiego ataku była stacja kolejowa w Nörde, piloci RAF-u omyłkowo zrzucili jedną bombę na obóz^[9]. Pochowany został na miejscowym cmentarzu^[10].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (10 listopada 1938)^[11]
• Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)^[12]
• Srebrny Krzyż Zasługi
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Życie prywatne

12 stycznia 1913 roku w kościele św. Mikołaja we Lwowie wziął ślub z Izabelą Burke (1879–1971), córką Michała i Eugenii z Zarzyckich h. Nowina. Izabela od strony ojca pochodziła ze starego irlandzkiego-normandzkiego rodu Burke, który po przegranej wojnie dwóch królów na mocy Traktatu z Limerick w 1691 roku opuścił wyspę.

Irlandczycy przez kolejne stulecia służyli na kontynencie w armiach państw katolickich. Irlandzka historiografia określa ich mianem dzikich gęsi. Burke wyemigrowali do Hiszpanii, a następnie stamtąd jej część do Austrii.

Izabela dorastała w Zbarażu, gdzie znajdowała się przez pewien czas pod opieką wujostwa - braci Niementowskich. Następnie wyjechała do Wiednia; tam poznała przyszłego męża. Mieli troje dzieci: Marię (1919–1998) oraz bliźniaków: Zygmunta (zmarł w wieku dziecięcym) i Stanisława (1921–2002).

Zobacz też

• Sądownictwo Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej.
• Niemieckie obozy jenieckie 1939–1945
• Centralne Muzeum Jeńców Wojennych w Łambinowicach-Opolu

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Szymon Datner, Tragedia w Doessel. Ucieczki z niewoli niemieckiej 1939–1945 ciąg dalszy, Warszawa 1970.
• Juliusz Pollack, Jeńcy polscy w hitlerowskiej niewoli, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1986.
• Tadeusz Kryska-Karski, Straty Korpusu Oficerskiego 1939–1945, Polska Fundacja Kulturalna, Londyn 1996.
• Witold Jarno, Okręg Korpusu Wojska Polskiego nr IV Łódź 1918–1939, Instytut Historii Uniwersytetu Łódzkiego, Katedra Historii Polski Współczesnej, Wydawnictwo „Ibidem”, Łódź 2001, ISBN 83-88679-10-4.
• Miesięcznik Jeńcy wojenni w niewoli Wermachtu nr 12/1988. Centralne Muzeum Jeńców Wojennych w Łambinowicach-Opolu.
• Stanisław Szurlej: Pismo l.dz. 42/tjn./39/Sąd. szefa Sądownictwa Wojskowego MSWojsk. do szefa Biura Rejestracyjnego MSWojsk. w sprawie obsady personalnej wszystkich szczebli kierownictwa od początku roku 1935 do września 1939 r. z wyjątkiem sądów polowych, których obsada była dokonywana przez Biuro Personalne MSWojsk.. [w:] B.I. 12j [on-line]. IPMS, 1939-12-13. [dostęp 2018-09-08].

Linki zewnętrzne

• Fotografie Oflagu VIB w Dössel. warburg.net. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-10-29)].
• Strona poświęcona cmentarzowi w Dössel