Tadeusz Mencel

Tadeusz Mencel

Data i miejsce urodzenia	6 sierpnia 1912 Łódź
Data śmierci	10 sierpnia 1987
doktor nauk humanistycznych
Specjalność: archiwistyka
Alma Mater	Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Doktorat	1952
Nauczyciel akademicki
Uczelnia	Archiwum Państwowe w Lublinie Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej
Odznaczenia

Grób Tadeusza Mencla na cmentarzu przy Lipowej

Tadeusz Mencel (ur. 6 sierpnia 1912 w Łodzi, zm. 10 sierpnia 1987) – historyk, archiwista.

Życiorys

W 1931 zdał maturę w Gimnazjum Humanistycznym im. M. Kopernika w Łodzi, następnie ukończył studia na Uniwersytecie Poznańskim i na podstawie pracy „Sejmy Księstwa Warszawskiego” uzyskał tytuł magistra, w 1952 na podstawie pracy o Feliksie Łubieńskim został doktorem.

W latach 1938-1939 był urzędnikiem cywilnym opłacanym przez Fundusz Pracy DOK I, niewykazywanym w stanie faktycznym Wojskowego Biura Historycznego w Warszawie, ale przydzielonym do Samodzielnego Referatu Zaświadczeń i opracowującym „Historię wojenną Legionów Polskich”, tom II^[1]. W czasie II wojny światowej, po kampanii wrześniowej znalazł się na Węgrzech. Później walczył m.in. we Francji.

W latach 1947-1953 pracował w Archiwum Państwowym w Poznaniu, w latach 1953-1954 organizował Archiwum Państwowe w Zielonej Górze, w latach 1954-1961 był dyrektorem Archiwum Państwowego w Lublinie.

W czasie pracy w archiwach opracowywał liczne zespoły archiwalne, prowadził wykłady na kursach archiwalnych, autor publikacji z zakresu archiwistyki, m.in. w Archeionie, uczestnik konferencji metodycznych organizowanych przez Naczelną Dyrekcję Archiwów Państwowych.

Był także wykładowcą historii nowożytnej i archiwistyki na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie, autorem książek historycznych, m.in. „Galicja Zachodnia 1795-1809. Studium z dziejów ziem polskich zaboru austriackiego po III rozbiorze” (Lublin 1976) oraz redaktorem „Dziejów Lubelszczyzny” (Warszawa 1974).

Działał w towarzystwach naukowych i organizacjach społecznych, odznaczony był Krzyżem Kawalerskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Był żonaty z Zofią Białosiak, miał córkę Jolantę i syna Andrzeja.

Przypisy

Bibliografia

• Słownik biograficzny archiwistów polskich, t. II 1906-2001, Warszawa 2002.
• Konrad Paduszek, Witold Rawski. Wojskowe Biuro Historyczne i jego kadra w 1939 roku. „Przegląd Historyczno-Wojskowy”. 1 (234), s. 69-96, 2011. Warszawa: Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej. ISSN 1640-6281. 

Linki zewnętrzne

• Archeion