Tadeusz Mikke

Tadeusz Mikke

Tadeusz Mikke, mjr, 1932 r.
podpułkownik kawalerii
Data i miejsce urodzenia	21 czerwca 1896 Warszawa, Imperium Rosyjskie
Data i miejsce śmierci	12 września 1939 Ziewanice, II Rzeczpospolita
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	15 Pułk Ułanów Poznańskich
Stanowiska	dowódca pułku
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa II wojna światowa kampania wrześniowa Bitwa nad Bzurą
Odznaczenia

Wręczenie prezydentowi RP Ignacemu Mościckiemu odznaki pułkowej przez delegację 1 Pułku Ułanów Krechowieckich; drugi z prawej mjr Tadeusz Mikke.

Tadeusz Mikke (ur. 21 czerwca 1896 w Warszawie, zm. 12 września 1939 pod Ziewanicami) – podpułkownik kawalerii Wojska Polskiego.

Życiorys

Tadeusz Mikke urodził się w Warszawie, w rodzinie Karola i Kazimiery z Krauzów. Po ukończeniu w 1915 szkoły średniej w tymże roku został powołany do służby w armii rosyjskiej. W 1916 ukończył Oficerską Szkołę Kawalerii w Twerze i w stopniu podporucznika kawalerii (korneta) otrzymał przydział jako dowódca plutonu do ochotniczego dywizjonu ułanów polskich w składzie Brygady Strzelców Polskich. 3 kwietnia 1917 dywizjon został przekształcony w 1 pułku ułanów polskich. W jego szeregach walczył 23 lipca 1917 w obronie Stanisławowa, a nazajutrz w bitwie pod Krechowcami, w której odniósł ciężką kontuzję i został wzięty do niewoli niemieckiej. Po uwolnieniu (lub ucieczce), wrócił w listopadzie 1918^[1] do swojej byłej jednostki, która w tym czasie wchodziła już w skład I Korpusu Polskiego. Służył w niej do rozwiązania Korpusu.

W maju 1918 wrócił do kraju. W połowie października 1918 był jednym z organizatorów 1 pułku ułanów krechowieckich. Awansowany na stopień rotmistrza, walczył z Ukraińcami pod Przemyślem i Gródkiem Jagiellońskim. W 1919 ukończył Oficerską Szkołę Kawalerii w Warszawie, a potem Aplikacyjną Szkołę Kawalerii w Saumur we Francji. Od września 1920 dowodził szwadronem karabinów maszynowych^[1] w 1 puł. w walkach z bolszewikami. W latach 1921–1923 był instruktorem jazdy konnej w Centralnej Szkole Kawalerii w Grudziądzu, a we wrześniu 1923 dowódcą szwadronu 1 puł.^[1] Następnie przeszedł do 10 pułku ułanów litewskich. W latach 1925–1935 kończył wiele kursów specjalistycznych m.in. w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu, Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie^[1], batalionie szkolnym saperów w Modlinie. W kwietniu 1928 został przydzielony na stanowisko dowódcy szwadronu pionierów 1 Dywizji Kawalerii w Białymstoku^[2][3], a po rozformowaniu dywizji dowódcą szwadronu pionierów Brygady Kawalerii „Białystok”. 2 kwietnia 1929 został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1929 i 2. lokatą w korpusie oficerów kawalerii^[4]. 31 marca 1930 został przeniesiony do 3 pułku szwoleżerów w Suwałkach na stanowisko kwatermistrza^[5]. W marcu 1931 wrócił po latach do macierzystego 1 pułku ułanów na stanowisko kwatermistrza^[6]. W kwietniu 1933 został przeniesiony do 15 pułku ułanów poznańskich na stanowisko zastępcy dowódcy pułku^[7]. 24 stycznia 1934 został awansowany na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1934 i 5. lokatą w korpusie oficerów kawalerii^[8]. 13 lipca 1937 objął obowiązki w zastępstwie dowódcy pułku, a w lutym 1938 został wyznaczony na dowódcę 15 pułku, którym dowodził podczas kampanii wrześniowej^[1].

Podczas wojny obronnej 1939 dowodził pułkiem m.in. w bitwie nad Bzurą. Poległ 12 września pod Ziewanicami k. Głowna. Pośmiertnie został mianowany pułkownikiem. Został pochowany na cmentarzu w Bielawach.

Stryj polityka Janusza Korwin-Mikkego^[9].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 12786 (pośmiertnie)^[10]
• Krzyż Niepodległości (9 listopada 1933)^[11]
• Krzyż Walecznych
• Złoty Krzyż Zasługi (18 marca 1933)^[12]
• Srebrny Krzyż Zasługi (16 marca 1928)^[13]
• Medal Zwycięstwa („Médaille Interalliée”)
• Order św. Jerzego IV klasy (Imperium Rosyjskie, za bitwę pod Krechowcami)
• Krzyż św. Jerzego z wawrzynem (Imperium Rosyjskie)

Upamiętnienie

Jedna z ulic w Poznaniu na Strzeszynie nosi imię Tadeusza Mikke.

W kruchcie kościoła pw. św. Michała w Poznaniu znajduje się tablica upamiętniająca Tadeusza Mikke. Odsłonięto ją we wrześniu 1986^[14].

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Cezary Leżeński / Lesław Kukawski: O kawalerii polskiej XX wieku. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1991, s. 32–33. ISBN 83-04-03364-X.
• Jarosław Szlaszyński. 1 Pułk Ułanów Krechowieckich w Augustowie. „Rocznik Augustowsko-Suwalski t. VI”, s. 89–122, 2006. Suwałki: Augustowsko-Suwalskie Towarzystwo Naukowe. ISSN 1730-9875.

Linki zewnętrzne

• Cmentarz wojenny w Bielawach - miejsce spoczynku pułkownika Mikke oraz pomnik w miejscu jego śmierci.