Tadeusz Minc
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód | |
| Odznaczenia | |
    | |
Tadeusz Minc (ur. 4 lutego 1924 w Łodzi[1][2], zm. 28 lutego 1992 w Warszawie) – polski aktor i reżyser teatralny, kierownik artystyczny teatrów[3].
Życiorys
Minc, wg informacji od rodziny, urodził się 31 stycznia 1924[3], niemniej znaczna część materiałów biograficznych wskazuje, że urodził się 4 lutego 1924[1][2]. Podczas II wojny światowej przebywał w getcie łódzkim. W 1944 został wywieziony do Oświęcimia, Brzezinki i do Groß-Rosen[1]. Po wyzwoleniu powrócił do Łodzi, gdzie podjął studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Łódzkiej[3], lecz szybko je przerwał[1] na rzecz nauki w Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Łodzi, gdzie studiował w latach 1946–1949[3]. Minc jak aktor zadebiutował jako Władek w „Omyłce” w Teatrze Powszechnym w Łodzi[3].
Minc był członkiem Grupy Młodych Aktorów – uczniów Leona Schillera, którym przewodzili Kazimierz Dejmek i Janusz Warmiński[3], i wraz z którymi został współtwórcą Teatru Nowego w Łodzi w 1949. W teatrze tym występował do 1967. Od 1962 zaangażował się w pracę reżyserską – w tej roli zadebiutował w „Zaczarowanej gospodzie” Władysława Smólskiego. W latach 1967–1969 pracował jako kierownik artystyczny i reżyser Teatru Wybrzeże w Gdańsku, rezygnując z aktorstwa. W latach 1969–1989 był reżyserem w Teatrze Narodowym w Warszawie. Gościnnie reżyserował także w innych teatrach[1]. Jego ostatnim wyreżyserowanym spektaklem był „Ślub” Witolda Gombrowicza w Teatrze Polskim w Warszawie w 1991[3].
Życie prywatne
Minc jest ojcem scenarzysty filmowego Marcelego Minca[1].
Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie[1].
Nagrody i odznaczenia
- Srebrny Krzyż Zasługi (1952)
- Złoty Krzyż Zasługi (1955)
- Nagroda Komitetu ds. Polskiego Radia i Telewizji za reżyserię spektaklu „Pan Puntilla i jego sługa Matti Bertolta Brechta” (1964);
- Złota Odznaka Teatru Nowego w Łodzi (1964);
- Nagroda za realizację Czerwonej magii Michela de Ghelderode’a w Teatrze Nowym w Łodzi na 4. Kaliskich Spotkaniach Teatralnych (1964);
- Medal Stolema przyznawany przez Klub Pomorania – Zrzeszenie Kaszubsko-Pomorskie za wybitne osiągnięcia w dziedzinie pomnażania dorobku kulturalnego Pomorza (1969);
- Order Stańczyka za osiągnięcia w Teatrze Telewizji w Gdańsku, a w szczególności za reżyserię Panny Julii Augusta Strindberga (1969);
- Nagroda za reżyserię Tragedii o bogaczu i łazarzu wg Anonima Gdańskiego oraz Ostatniego dobranoc Armstronga Johna Ardena, przedstawień Teatru Wybrzeże w Gdańsku, a także specjalne wyróżnienie za opracowanie dramaturgiczne Tragedii o bogaczu i łazarzu na 11. Festiwalu Teatrów Polski Północnej (1969);
- Nagroda I stopnia za reżyserię Kartoteki Tadeusza Różewicza w Teatrze Narodowym na 15. Festiwalu Polskich Sztuk Współczesnych we Wrocławiu (1974);
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1977);
- Nagroda za reżyserię Kartoteki Tadeusza Różewicza w Teatrze Polskim we Wrocławiu na 17. Kaliskich Spotkaniach Teatralnych (1977);
- Nagroda za reżyserię Koczowiska Tomasza Łubieńskiego w Teatrze Polskim we Wrocławiu na 22. Festiwalu Polskich Sztuk Współczesnych we Wrocławiu (1980)
- Medal 40-lecia Polski Ludowej (1986)
Źródło: Culture.pl[3].
Przypisy
Media użyte na tej stronie
Baretka: Medal 40-lecia Polski Ludowej