Tadeusz Miszczak

Tadeusz Miszczak
Data i miejsce urodzenia9 czerwca 1907
Przemyśl
Data i miejsce śmierci28 lipca 1995
Przemyśl
Zawód, zajęcielekarz internista
Narodowośćpolska
Tytuł naukowydoktor

Tadeusz Miszczak (ur. 9 czerwca 1907 w Przemyślu, zm. 28 lipca 1995 tamże) – polski lekarz internista z tytułem doktora, działacz społeczny.

Życiorys

Urodził się 9 czerwca 1907 w Przemyślu[1][2]. Był synem Jana (ur. 1877, maszynista c. k. kolei żelaznej, zm. 19 maja 1968[3]) i Weroniki (ur. 1878, zm. 8 grudnia 1968[2])[4].

W 1927 ukończył I Państwowe Gimnazjum im. Juliusza Słowackiego w Przemyślu i zdał egzamin dojrzałości[5][1][4]. Ukończył studia medyczne na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie, uzyskując stopień doktora w 1933[6][7][4]. Był lekarzem internistą[6]. Po studiach w 1934 podjął pracę lekarza w Przemyślu, pracując w Szpitalu Powszechnym (jako sekundariusz[8][9]) i w szpitalu wojskowym[7][4]. 11 marca 1938 był sekretarzem zebrania organizacyjnego lekarzy katolików w Przemyślu (przewodniczącym był płk Władysław Twaróg)[10]. Przed 1939 był prezesem Klubu Sportowego Czuwaj Przemyśl[4].

Po wybuchu II wojny światowej pracował w klinice we Lwowie[4]. Działał w Armii Krajowej[7]. U kresu wojny w 1944 zaangażował się w odbudowę lecznictwa w Przemyślu, zostając pracownikiem ubezpieczalni przy ul. Grottgera[4]. Pracował w szpitalu i przychodni w Przemyślu[6][7]. Był współorganizatorem pogotowia ratunkowego w Przemyślu, utworzonego pod koniec 1949[11]. W okresie PRL przed 1960 jako osoba bezpartyjna objął funkcję szefa Wydziału Zdrowia Miejskiej Rady Narodowej w Przemyślu[7][4]. Był współzałożycielem Zespołu Szkół Medycznych w Przemyślu oraz wykładowcą tamże[7]. Wykładał także w Szkole Pielęgniarstwa i Położnych[4]. Występował jako biegły lekarz sądowy[7]. Był wykładowcą medycyny pastoralnej w Wyższym Seminarium Duchownym w Przemyślu, prowadząc wykłady dla tysięcy kleryków w tej uczelni[7][4]. Jako lekarz uczestniczył też w procesach kanonizacyjnych w trakcie rekognicji (rozpoznanie szczątków doczesnych) Sługi Bożego Augusta Czartoryskiego i bł. Józefa Sebastiana Pelczara (1900)[7][4]. Był członkiem Stowarzyszenia Miłośników Lwowa i Kresów Wschodnich, członkiem Towarzystwa Dramatycznego im. Aleksandra Fredry[7][4]. Został członkiem honorowym Czuwaju Przemyśl[4].

Do końca życia pozostawał aktywny zawodowo[4]. Zmarł 28 lipca 1995 w wieku 88 lat[7] Został pochowany 1 sierpnia 1995 na Cmentarzu Głównym w Przemyślu, pożegnany przez nadzwyczaj dużą liczbę przedstawicieli duchowieństwa, m.in. przez sufragana przemyskiego bp. Stefana Moskwy i bp. seniora Bolesława Taborskiego[7][2]. 5 sierpnia 1995 podczas meczu inauguracyjnego sezon 1995/1996 Czuwaju Przemyśl upamiętniono Tadeusza Miszczaka minutą ciszy[12].

Miał dwóch braci (m.in. Emila - prokuratora[13][14]) i siostrę oraz synów Jana (prawnik, redaktor „Nowin”) i Zbigniewa (chirurg[6])[7][15][4][16].

Odznaczenie

Przypisy

  1. ↑ a b Sprawozdanie Dyrekcji I. Państwowego Gimnazjum im. Juliusza Słowackiego w Przemyślu za rok szkolny 1926/27. Przemyśl: 1927, s. 9, 19.
  2. ↑ a b c Weronika Miszczak. cmentarzeprzemysl.pl. [dostęp 2019-03-20].
  3. ↑ Jan Miszczak. cmentarzeprzemysl.pl. [dostęp 2019-03-20].
  4. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o Mieczysław Nyczek. Pożegnanie T. Miszczaka. „Nowiny”. Nr 155, s. 5, 11-13 sierpnia 1995. 
  5. ↑ Kronika. „Ziemia Przemyska”. Nr 22, s. 3, 28 maja 1927. 
  6. ↑ a b c d Jacek Stachiewicz. Kontynuacje. „Nowiny”. Nr 78, s. 3, 5-7 kwietnia 1980. 
  7. ↑ a b c d e f g h i j k l m Mieczysław Nyczek. Pożegnanie T. Miszczaka. „Nowiny”. Nr 148, s. 2, 2 sierpnia 1995. 
  8. ↑ Ogłoszenie. „Ziemia Przemyska”. Nr 22-23, s. 3, 22-29 maja 1937. 
  9. ↑ Ogłoszenie. „Ziemia Przemyska”. Nr 24-25, s. 4, 5-12 czerwca 1937. 
  10. ↑ Kronika. „Ziemia Przemyska”. Nr 12, s. 3, 19 marca 1938. 
  11. ↑ Zawsze spieszą z pomocą. „Nowiny”. Nr 5, s. 5, 7 stycznia 1965. 
  12. ↑ III liga piłka nożna. „Nowiny-Stadion”. Nr 32, s. 11, 7 sierpnia 1995. 
  13. ↑ Elżbieta Ciastoniowa, Edward Wisz. Ludzie i ulice. „Widnokrąg”. Nr 18, s. 3, 1 maja 1971. 
  14. ↑ Zadania stronnictwa w realizacji uchwały VI Zjazdu. „Nowiny”. Nr 28, s. 2, 29 stycznia 1972. 
  15. ↑ Kondolencje. „Nowiny”. Nr 148, s. 2, 2 sierpnia 1995. 
  16. ↑ Andrzej Matusiewicz: 100-lecie przemyskiego Czuwaju. andrzejmatusiewicz.eu, 2018-07-03. [dostęp 2019-03-20].
  17. ↑ M.P. z 1954 r. nr 89, poz. 995.