Tadeusz Nalepiński

Tadeusz Jerzy Nalepiński
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

9 stycznia 1885
Łódź

Data i miejsce śmierci

13 listopada 1918
Berno

Dziedzina sztuki

liryka, poemat, nowela, dramat

Epoka

Młoda Polska

Tadeusz Jerzy Nalepiński (ur. 9 stycznia 1885 w Łodzi, zm. 13 listopada 1918 w Bernie[1]) – polski poeta, nowelista, dramatopisarz i krytyk literacki. Brat malarki Zofii Nalepińskiej-Bojczukowej oraz szwagier ukraińskiego artysty Mychaiła Bojczuka.

Życiorys

Według różnych wersji urodził się w Łodzi lub w Petersburgu, gdzie jego ojciec był profesorem w Instytucie Górniczym[2]. Studiował filozofię na Uniwersytecie Jagiellońskim[2]. Doktoryzował się na Uniwersytecie Karola w Pradze[2], gdzie w 1907 uzyskał doktorat z filozofii[3] na podstawie rozprawy On idzie. Rzecz o Królu-Duchu Rosji[4] (według innego źródła w 1909[5]). W kolejnych latach przebywał w Paryżu, Londynie i na Islandii[2]. Często bywał w Zakopanem, obracając się w tamtejszych kręgach artystycznych skupionych wokół Witkiewicza, Micińskiego i Żeromskiego.

W 1914 wstąpił do Legionów Polskich[2]. W sierpniu 1914 brał udział w marszu strzelców na Kielce[2]. Nie mogąc z powodu gruźlicy pełnić służby frontowej, wyjechał do Włoch, prowadząc działalność informacyjn-polityczną w powiązaniu z tamtejszym biurem prasowym[2]. Od 1916 do 1918 zajmował się publicystyką polityczną w polskim biurze prasowym Naczelnego Komitetu Narodowego w Bernie w Szwajcarii[2].

Opublikował tom poezji Gaśnienie[6] (1905), fragmenty poematów wzorowanych na twórczości Słowackiego: Chrzest. Fantazja polska[7] (1910) i Ave Patria! Opowieść z czasów Wielkiej Wojny powracającej nam byt niepodległy (1914-1916), a także zbiory nowel Śpiewnik rozdarty (1914)[8] i Kazia[9] (1919) oraz fragmenty dramatu Książę niewolny (1911).

Zmarł tuż po odzyskaniu niepodległości przez Polskę, a przed planowanym powrotem do ojczyzny[2].

Przypisy

  1. ↑ Stanisław Zieliński, Mały słownik pionierów polskich kolonialnych i morskich : podróżnicy, odkrywcy, zdobywcy, badacze, eksploratorzy, emigranci - pamiętnikarze, działacze i pisarze migracyjni, Warszawa: Inst. Wyd. Ligi Morskiej i Kolonialnej, 1933, s. 320.
  2. ↑ a b c d e f g h i Ś. p. Tadeusz Nalepiński. „Tygodnik Illustrowany”. Nr 47, s. 561, 23 listopada 1918. 
  3. ↑ Nalepiński Tadeusz. Encyklopedia WIEM. [dostęp 2014-04-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-04-29)].
  4. ↑ Tadeusz Nalepiński, On idzie! : rzecz o królu-duchu Rosyi, polona.pl [dostęp 2019-09-27].
  5. ↑ Artur Hutnikiewicz: Młoda Polska. Wyd. IX – 5 dodruk. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2012, s. 431, seria: Wielka Historia Literatury Polskiej. ISBN 978-83-01-13850-9.
  6. ↑ Tadeusz Nalepiński, Gaśnienie, polona.pl [dostęp 2019-09-27].
  7. ↑ Tadeusz Nalepiński, Chrzest : fantazya polska, polona.pl [dostęp 2019-09-27].
  8. ↑ Tadeusz Nalepiński, Śpiewnik rozdarty : nowele, polona.pl [dostęp 2019-09-27].
  9. ↑ Tadeusz Nalepiński, Kazia : powiastka o niegrzecznej pannie, polona.pl [dostęp 2019-09-27].

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Tadeusz Nalepiński.jpg
Tadeusz Nalepiński