Tadeusz Nawrolski

Tadeusz Nawrolski (ur. 29 maja 1945 w Brarupholz, Szlezwik-Holsztyn, zm. 28 czerwca 1994 w Elblągu) – polski archeolog, specjalista badań archeologicznych w miastach, związany zawodowo z Państwowym Przedsiębiorstwem Pracownie Konserwacji Zabytków (PP PKZ), szczególnie zasłużony dla poznania dziejów Elbląga.

Od 1964 roku należał do PZPR[1]. W 1968 ukończył studia archeologiczne na Uniwersytecie Poznańskim i rozpoczął pracę w pracowni archeologiczno-konserwatorskiej szczecińskiego oddziału PP PKZ. Brał w tym czasie udział w badaniach odbudowywanych zamków m.in. w Szczecinie, Złocieńcu, Świdwinie, Lipiu, Mirosławcu, Darłowie, Bytowie oraz klasztoru w Cedyni. W latach 1972–1974 odbył studia podyplomowe na Uniwersytecie Warszawskim. W 1977 r. przeniósł się do Zamościa, gdzie utworzył Pracownię Archeologiczną w nowo powstającym oddziale PP PKZ, a następnie zajmował się badaniami archeologicznymi miasta i jego fortyfikacji. W 1980 roku powierzono mu organizowanie analogicznej placówki w Elblągu. Odtąd aż do śmierci prowadził kompleksowe badania archeologiczne na Starym Mieście. Opublikował ok. 150 prac naukowych.

Przypisy

  1. ↑ Kto jest kim w Polsce 1984. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1984, s. 662–663. ISBN 83-223-2073-6.

Bibliografia

  • Grażyna Nawrolska, Nawrolski Tadeusz, [w:] Polski słownik biograficzny konserwatorów zabytków, red. Henryk Kondziela, Hanna Krzyżanowska, z. 2, Poznań, Wydaw. Poznańskie 2006, ​ISBN 83-7177-416-8​