Tadeusz Olszański (dziennikarz)

Tadeusz Olszański
Simenfalvy, T.O., tad.
Data i miejsce urodzenia28 sierpnia 1929
Stanisławów
Zawód, zajęciedziennikarz, publicysta, tłumacz
Narodowośćpolska
Alma MaterUniwersytet Warszawski
RodziceTadeusz Olszański
Katarzyna Simenfalva
DzieciAgata, Michał
Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Węgierskiego Zasługi (cywilny)

Tadeusz Olszański, ps. i kryptonimy Simenfalvy, T.O., tad. (ur. 28 sierpnia 1929 w Stanisławowie) – polski dziennikarz, publicysta, tłumacz.

Życiorys

Jest synem Tadeusza Olszańskiego (ur. 1878 w Kopczyńcach pod Tarnopolem) i Katarzyny Simenfalvy (ur. 1898 w Wynohradiwie (wówczas węg. Nagyszőlős na Zakarpaciu)), z pochodzenia Węgierki. W czasie II wojny światowej przebywał jako uchodźca na terenie Węgier.

W 1952 ukończył studia dziennikarskie na Uniwersytecie Warszawskim. Pracuje jako dziennikarz specjalizujący się głównie w tematyce Węgier oraz sporcie. W latach sześćdziesiątych kierował działem sportowym w redakcji „Sztandaru Młodych”. Później pracował w redakcji „Sportowca”, Telewizji Polskiej oraz w Krajowej Agencji Wydawniczej. Jako dziennikarz sportowy wielokrotnie relacjonował igrzyska olimpijskie. Jest autorem książek o tematyce sportowej.

Jako tłumacz dokonał około 40 przekładów literatury węgierskiej, w tym Chłopców z placu broni Ferenca Molnára i Byłem asystentem doktora Mengele Miklosa Nyiszli.

Przyznano mu krajowe i zagraniczne nagrody oraz wyróżnienia. Od 1986 był zastępcą dyrektora, a od 1988 do 1990 dyrektorem Ośrodka Kultury Polskiej w Budapeszcie[1]. Swoją fascynację narodem, kulturą i kuchnią węgierską opisał w przewodniku kulinarnym Nobel dla papryki. W latach 1990–1994 pracował jako korespondent Polskiego Radia i Telewizji na Węgrzech oraz w Jugosławii. Jest publicystą tygodnika „Polityka”.

Należy do Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich i Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Ma dwoje dzieci – córkę Agatę (ur. 1957), historyka sztuki, i syna Michała (ur. 1954), dziennikarza.

W 2008 opublikował wspomnieniową książkę Kresy kresów. Stanisławów, obejmującą okres dzieciństwa spędzonego w Stanisławowie.

Odznaczenia i nagrody

Przypisy

  1. ↑ 75 lat Instytutu Polskiego w Budapeszcie, www.75lengyelkultura.hu [dostęp 2019-08-01] [zarchiwizowane z adresu 2019-08-01].
  2. ↑ 44/2009. (III. 28.) KE határozata, kitüntetés adományozásáról (węg.). kozlonyok.hu. s. 7750. [dostęp 2013-12-11].
  3. ↑ Węgrzy odznaczyli Olszańskiego. „Polityka”, s. 98, 2009-05-09 (pol.). [dostęp 2010-03-13]. 
  4. ↑ Laureaci nagrody im. Witolda Hulewicza | Stowarzyszenie im. Witolda Hulewicza, www.hulewicz.org.pl [dostęp 2018-12-02] [zarchiwizowane z adresu 2019-09-30] (pol.).
  5. ↑ Tadeusz Olszański otrzymał medal 100-lecia PKOl – Polski Komitet Olimpijski [dostęp 2021-10-09] (pol.).

Bibliografia

  • Elżbieta Ciborska, Leksykon polskiego dziennikarstwa, Dom Wydawniczy „Elipsa”, Warszawa 2000.
  • Tadeusz Olszański, Kresy kresów. Stanisławów, Warszawa: Wydawnictwo Iskry, 2008, ISBN 978-83-244-0077-5, OCLC 297688222.
  • Tadeusz Olszański, Stanisławów jednak żyje, Wydawnictwo: Iskry, ISBN 978-83-244-0137-6.
  • Aleksandra Ziółkowska, Amerykanie z wyboru i inni: „O spirali nienawisci w Jugosławii”, Warszawa 1998, s. 311–327, ISBN 83-900358-7-1.

Media użyte na tej stronie

HUN Order of Merit of the Hungarian Rep (civil) 4class BAR.svg
Baretka: Krzyż Oficerski Orderu Zasługi Republiki Węgierskiej (Orderu Zasługi Węgier) – odmiana cywilna.