Tadeusz Piech (bankowiec)

Tadeusz Piech
Ilustracja
Tadeusz Piech (1933)
Data i miejsce urodzenia

12 maja 1895
Posada Sanocka

Zawód, zajęcie

bankowiec

Narodowość

polska

Rodzice

Aleksander, Józefa

Małżeństwo

Zofia

Dzieci

Wanda

Krewni i powinowaci

Mieczysław, Jadwiga, Aleksandra, Kazimierz (rodzeństwo), Marian Szajna (zięć)

Tadeusz Adam Piech (ur. 12 maja 1895 w Posadzie Sanockiej, zm. ?) – polski specjalista w dziedzinie bankowości, porucznik rezerwy piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys

Tadeusz Adam Piech urodził się 12 maja 1895 w Posadzie Sanockiej[1][2][3]. Był synem Aleksandra (1851–1932, brązownik, działacz społeczny i polityczny) i Józefy z domu Stupnickiej (1852–1934)[1]. Miał rodzeństwo: Mieczysława (1877–1891[4][5]), Jadwigę (1881–1953, od 1900 żona Władysława Prus Ossowskiego[6]), Aleksandrę (ur. 1884[7], nauczycielka szkolna w Sanoku[8], żona Mariana Szajny[9]), Kazimierza (1893–1944, żołnierz, botanik).

W 1914 zdał egzamin dojrzałości w C. K. Gimnazjum Męskim w Sanoku (w jego klasie byli m.in. Wiktor Boczar, Mieczysław Jus, Aleksander Kolasiński, Stanisław Kosina, Stanisław Kurek, Franciszek Löwy, Edmund Słuszkiewicz)[10][2][11]. Był jednym z pierwszych członków ruchu skautowego w Sanoku, został członkiem tajnego „oddziału ćwiczebnego” im. Hetmana Stanisława Żółkiewskiego, założonego w listopadzie 1909 przez działaczy Organizacji Młodzieży Niepodległościowej „Zarzewie”, od 1911 działający jako jawna Drużyna Skautowa im. hetmana Stanisława Żółkiewskiego – Ex ossibus ultor[12][13] (innymi harcerzami byli wówczas m.in. Jan Bratro, Władysław Brzozowski, Włodzimierz Mozołowski, Tadeusz i Klemens Remerowie, Władysław Zaleski, Mieczysław Krygowski)[14]. Został drużynowym I Drużyny Skautowej im. Stanisława Żółkiewskiego w Sanoku[15] (jego poprzednikiem był m.in. Jan Bratro, a następcą Andrzej Kosina). Jako działacz skautowy w 1913 był w składzie polskiej delegacji skautowej na światowy zlot skautowy w angielskim Birmingham[16][17][18] (wraz z nim był Władysław Zaleski[19])[20]. Po maturze miał podjąć studia na akademii górniczej[2].

U kresu I wojny światowej po przejęciu władzy w Sanoku przez Polaków 1 listopada 1918 w stopniu podporucznika objął funkcję kierownika magazynu mundurów i wyekwipowania w mieście[21][22][23]. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Został awansowany do stopnia porucznika rezerwy w korpusie oficerów piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[24][25]. W 1923 był przydzielony jako oficer rezerwowy do 3 pułku piechoty Legionów[26][27]. W 1934 jako porucznik rezerwy administracji pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Łódź Miasto II[28].

Będąc słuchaczem akademii handlowej uchwałą Rady Miejskiej w Sanoku z 1923 został uznany przynależnym do gminy Sanok[3]. Ukończył studia ekonomiczne. W okresie międzywojennym był dyrektorem PKO w Łodzi[29]. Później był organizatorem bankowości i został dyrektorem oddziału Banku Polska Kasa Opieki SA w Tel Awiwie przy głównej ulicy miasta, Allenby 88[30][31][29][32][33]. W tym czasie zyskał sobie popularność i zaufanie kolonii polskiej w Palestynie[29]. Podczas II wojny światowej od 1940 do 1942 był delegatem Polskiego Czerwonego Krzyża na Palestynę[34]. Po wojnie był organizatorem w utworzonym w 1948 państwie Izrael[35].

Jego żoną była Zofia z domu Biały (ur. 15 maja 1895 w Sanoku, zamieszkująca w Holon, zm. 23 grudnia 1983)[36]. Ich córką była Wanda, po mężu Iwanowska (ur. 14 lutego 1922 w Krakowie, zm. 3 lipca 1981 w Holon)[37]. Obie zostały pochowane na polskim cmentarzu w Jafie[38].

Przypisy

  1. ↑ a b Księga chrztów 1892–1898. Parafia rzymskokatolicka w Sanoku, s. 98 (poz. 111).
  2. ↑ a b c XXXIII. Sprawozdanie Dyrekcyi c.k. Gimnazyum w Sanoku za rok szkolny 1913/14. Sanok: Fundusz Naukowy, 1914, s. 57.
  3. ↑ a b Księga przynależnych do gminy Królewskiego Wolnego Miasta Sanoka. s. 384 (poz. 115).
  4. ↑ CK Gimnazjum Państwowe Wyższe w Sanoku. Katalog główny, rok szkolny 1887/1888 (zespół 7, sygn. 6). AP Rzeszów – O/Sanok, s. 18.
  5. ↑ Sprawozdanie Dyrektora C.K. Gimnazyum w Sanoku za rok szkolny 1891. Sanok: Fundusz Naukowy, 1891, s. 44.
  6. ↑ Księga małżeństw 1888–1905 Sanok. Sanok: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 159.
  7. ↑ Księga chrztów 1882–1892. Parafia rzymskokatolicka w Sanoku, s. 43 (poz. 30).
  8. ↑ Seweryn Lehnert: Spis nauczycieli publicznych szkół powszechnych i państwowych seminariów nauczycielskich oraz spis szkół w okręgu szkolnym lwowskim obejmującym województwa lwowskie, stanisławowskie i tarnopolskie. Lwów: Wydawnictwo Książek Szkolnych w Kuratorium Okręgu Szkolnego Lwowskiego, 1924, s. 65.
  9. ↑ Paweł Sebastiański: Powstanie Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Sanoku i jego struktura organizacyjna. Członkowie „Sokoła”. Marian Szajna. W: 125 lat sanockiego „Sokoła” 1889–2014. Sanok: Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół” w Sanoku, 2014, s. 31. ISBN 978-83-939031-1-5.
  10. ↑ Kronika. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”. 25, s. 3, 14 czerwca 1914. 
  11. ↑ Absolwenci. 1losanok.pl. [dostęp 2014-07-05].
  12. ↑ Alojzy Zielecki. Polski ruch niepodległościowy w Sanoku i regionie na tle wydarzeń krajowych przełomu XIX i XX wieku. „Rocznik Sanocki”. IX, s. 199–200, 2006. Towarzystwo Przyjaciół Sanoka i Ziemi Sanockiej. ISSN 0557-2096. 
  13. ↑ Alojzy Zielecki, Rozwój ruchu niepodległościowego, W epoce autonomii galicyjskiej, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 474.
  14. ↑ Działalność sportowa Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Sanoku. sokolsanok.pl. [dostęp 2015-07-27].
  15. ↑ Czesław Mazurczak: Harcerstwo Sanockie 1910–1949. Kraków: Harcerska Oficyna Wydawnicza, 1990, s. 17.
  16. ↑ Czesław Mazurczak: Harcerstwo Sanockie 1910–1949. Kraków: Harcerska Oficyna Wydawnicza, 1990, s. 21.
  17. ↑ Edward Zając, Szkice z dziejów Sanoka, Sanok 1998, s. 81.
  18. ↑ Alojzy Zielecki, Rozwój ruchu niepodległościowego, W epoce autonomii galicyjskiej, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995 s. 474.
  19. ↑ Alojzy Zielecki. Polski ruch niepodległościowy w Sanoku i regionie na tle wydarzeń krajowych przełomu XIX i XX wieku. „Rocznik Sanocki”. IX, s. 200, 2006. Towarzystwo Przyjaciół Sanoka i Ziemi Sanockiej. ISSN 0557-2096. 
  20. ↑ Udział młodzieży gimnazjum sanockiego w ruchu niepodległościowym przed r. 1914 i w czasie ostatnich wojen. W: Edmund Słuszkiewicz: Sprawozdanie jubileuszowe z działalności Państwowego Gimnazjum w Sanoku w latach 1888–1938 wydane z okazji Wielkiego Zjazdu Wychowawców i Wychowanków Zakładu w 50 rocznicę pierwszego egzaminu dojrzałości. Lwów: Drukarnia Urzędnicza we Lwowie, 1938, s. 35–36.
  21. ↑ Juliusz Zaleski. Z dziejów III Baonu strzelców sanockich (garść wspomnień w rocznicę). „Ziemia Sanocka”. 30, s. 1, 7 grudnia 1919. 
  22. ↑ Wojciech Sołtys, Pierwsze miesiące wolności. Życie gospodarcze społeczne i polityczne, Pomiędzy wojnami światowymi 1918–1939, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 506.
  23. ↑ Edward Zając: Jak Sanok wybił się na niepodległość. Sanok: Miejska Biblioteka Publiczna im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 1995, s. 17. ISBN 83-901466-3-0.
  24. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 517.
  25. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 456.
  26. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 132.
  27. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 128.
  28. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 244.
  29. ↑ a b c Warszawa–Tel-Aviv–Warszawa. „Głos Poranny”. 193, s. 2, 16 lipca 1936. 
  30. ↑ Notice of incorporation of a foreign company under the companies ordinance, 1929. „The Palestine Gazette”. 437, s. 382, 3 maja 1934. 
  31. ↑ To i Owo. „Przegląd Palestyński”, s. 9, nr 12 z 11 sierpnia 1935. 
  32. ↑ Ziemia Święta. Przewodnik dla pielgrzymów turystów. Kraków: 1936, s. 11.
  33. ↑ Komunikaty Izby Handlowej Polsko-Palestyńskiej. Wizyty w Izbie. „Palestyna i Bliski Wschód”. 8–9, s. 330, 1937. 
  34. ↑ Patek. Polski cmentarz w Jafie 2016 ↓, s. 32.
  35. ↑ Edward Zając: Sanockie biografie. Sanok: Oficyna Wydawnicza Miejskiej Biblioteki Publicznej im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 2009, s. 86. ISBN 978-83-61043-09-6.
  36. ↑ Patek. Polski cmentarz w Jafie 2016 ↓, s. 209.
  37. ↑ Patek. Polski cmentarz w Jafie 2016 ↓, s. 208.
  38. ↑ Patek. Polski cmentarz w Jafie 2016 ↓, s. 110.

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

Tadeusz Piech (banker).JPG
Tadeusz Piech, dyrektor oddziału Banku Polska Kasa Opieki SA w Tel Awiwie