Tadeusz Pikus

Tadeusz Pikus

Tadeusz Pikus (2014)
(c) I, SajoR, CC BY-SA 2.5 Surrexit Dominus vere! Pan prawdziwie zmartwychwstał!
Kraj działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	1 września 1949 Zabiele
Biskup diecezjalny drohiczyński
Okres sprawowania	2014–2019
Biskup pomocniczy warszawski
Okres sprawowania	1999–2014
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Diakonat	4 maja 1980
Prezbiterat	7 czerwca 1981
Nominacja biskupia	24 kwietnia 1999
Sakra biskupia	8 maja 1999

Tadeusz Pikus (ur. 1 września 1949 w Zabielu) – polski duchowny rzymskokatolicki, profesor nauk teologicznych, biskup pomocniczy warszawski w latach 1999–2014, biskup diecezjalny drohiczyński w latach 2014–2019, od 2019 biskup senior diecezji drohiczyńskiej.

Życiorys

Urodził się 1 września 1949 w Zabielu^[1]. W latach 1975–1981^[2] studiował w Wyższym Metropolitalnym Seminarium Duchownym w Warszawie^[1]. Święcenia diakonatu otrzymał 4 maja 1980. Święceń prezbiteratu udzielił mu 7 czerwca 1981 w bazylice archikatedralnej św. Jana Chrzciciela w Warszawie biskup pomocniczy warszawski Jerzy Modzelewski^[3]. W Akademickim Studium Teologii Katolickiej w Warszawie uzyskał w 1981 magisterium, a w 1983 licencjat z patrologii. W latach 1983–1985 odbył studia w zakresie teologii fundamentalnej na Uniwersytecie Nawarry w Pampelunie, ukończone doktoratem na podstawie dysertacji La noción de Apologetica segun Gardeil. W 1999 po przedłożeniu na Papieskim Wydziale Teologicznym w Warszawie rozprawy Aksjologiczny wymiar religii w twórczości Aleksandra Mienia. Studium analityczno-krytyczne uzyskał stopień doktora habilitowanego nauk teologicznych w zakresie teologii fundamentalnej^[1]. W 2008 postanowieniem prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego otrzymał tytuł profesora nauk teologicznych^[4].

W latach 1981–1983 był wikariuszem w parafii św. Rodziny w Jaktorowie^[3]. W latach 1985–1988 pracował jako referent w Sekretariacie Prymasa Polski^[5]. W latach 1990–1992 przebywał w Moskwie, gdzie pełnił funkcje kapelana pracowników Pracowni Konserwacji Zabytków i duszpasterza Polaków w ZSRR^[1]. Od 1996 był duszpasterzem przedsiębiorców i organizatorów życia gospodarczego w Warszawie^[6]. W 1997 został rektorem kościoła Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w Warszawie^[5]. W tym samym roku wszedł w skład rady kapłańskiej i kolegium konsultorów archidiecezji warszawskiej. W 1998 został członkiem IV Synodu Archidiecezji Warszawskiej, na którym był wiceprzewodniczącym komisji ekumenicznej^[1].

Prowadził wykłady w Wyższym Metropolitalnym Seminarium Duchownym w Warszawie (1985–1999), Papieskim Wydziale Teologicznym w Warszawie (1989–1990 i 1993–1998), Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie i później na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego (1997–2009), w Wyższym Seminarium w Łowiczu (1994–1995, 1996–1998), w Wyższym Seminarium Duchownym w Grodnie (1997–1999), w Polskim Centrum Katechetycznym w Wilnie (1997–1999)^[1], a także w Wyższym Seminarium Duchownym w Drohiczynie^[7]. W latach 1988–1990 i 1992–1994 był prefektem warszawskiego seminarium^[5], a w 1994 został jego wicerektorem^[1]. W 1989 objął funkcję sekretarza Papieskiego Wydziału Teologicznego w Warszawie. W 1987 został adiunktem w Akademickim Studium Teologii Katolickiej w Warszawie, a w 2002 objął stanowisko profesora nadzwyczajnego na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie. W latach 2000–2008 pełnił funkcję kierownika Wyższych Zawodowych Studiów Katechetycznych oraz kierownika kursów doskonalenia zawodowego dla nauczycieli religii-katechetów Papieskiego Wydziału Teologicznego w Warszawie Sekcji św. Jana Chrzciciela. Zorganizował Kolegium Teologii Katolickiej św. Tomasza z Akwinu w Moskwie, a następnie w latach 1991–1992 był dziekanem i wykładowcą na tej uczelni. W 1997 został członkiem Warszawskiego Towarzystwa Teologicznego, w 2005 członkiem zwyczajnym Stowarzyszenia Teologów Fundamentalnych w Polsce, a w 2007 członkiem korespondentem Wydziału Teologicznego Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II^[1]. Autor publikacji opisujących chrześcijaństwo na terenie Rosji^[8].

24 kwietnia 1999 papież Jan Paweł II mianował go biskupem pomocniczym archidiecezji warszawskiej ze stolicą tytularną Lisinia^[2][5]. Święcenia biskupie otrzymał 8 maja 1999 w bazylice archikatedralnej św. Jana Chrzciciela w Warszawie^[1]. Udzielił mu ich kardynał Józef Glemp, prymas Polski, któremu asystowali Kazimierz Romaniuk, biskup diecezjalny warszawsko-praski, i Bronisław Dembowski, biskup diecezjalny włocławski^[6]. Jako zawołanie biskupie przyjął słowa „Surrexit Dominus vere!” (Pan prawdziwie zmartwychwstał!)^[9]. W latach 1999–2014 sprawował urząd wikariusza generalnego archidiecezji, ponadto w latach 1999–2008 był przewodniczącym Wydziału Nauki Katolickiej^[3]. W 1999 został kanonikiem gremialnym Kapituły Metropolitalnej Warszawskiej^[1].

29 marca 2014 decyzją papieża Franciszka został przeniesiony na urząd biskupa diecezjalnego diecezji drohiczyńskiej^[10][11]. Diecezję objął kanonicznie 24 maja 2014^[12], a 25 maja 2014 odbył ingres do katedry Trójcy Przenajświętszej w Drohiczynie^[13]. 18 września 2018 ze względu na stan zdrowia złożył rezygnację ze sprawowanego urzędu, którą papież Franciszek przyjął 16 października 2018, zlecając mu dalsze sprawowanie urzędu do czasu mianowania następcy^[14]. Ostatecznie rezygnacja została przyjęta 17 czerwca 2019^[15][16]. Zarządzał diecezją jako administrator apostolski do momentu objęcia urzędu przez jego następcę Piotra Sawczuka^[17], co nastąpiło 19 lipca 2019^[18]. Został rezydentem archidiecezji warszawskiej^[3].

W ramach Konferencji Episkopatu Polski był przewodniczącym: Bilateralnego Zespołu Katolicko-Prawosławnego (2001–2011), Zespołu ds. Kontaktów z Polską Radą Ekumeniczną (2005–2010) i Rady ds. Ekumenizmu (2006–2011, członek od 1999). Pełnił funkcje delegata ds. dialogu katolików i muzułmanów (2000–2006) oraz delegata ds. Duszpasterstwa Polskich Przetwórców Żywności (2003–2013). Ponadto był członkiem: Komisji Wychowania Katolickiego (2000–2010), Rady ds. Dialogu Religijnego, jednocześnie przewodnicząc Komitetowi ds. Dialogu z Religiami Niechrześcijańskimi (2001–2006), Rady Programowej Zespołu Pomocy dla Kościoła Katolickiego na Wschodzie (2002–2012), Zespołu ds. Społecznych Aspektów Intronizacji Chrystusa Króla (2004–2013) i Zespołu do rozmów z Rosyjskim Kościołem Prawosławnym (2010–2012)^[3]. W 2017 został asystentem kościelnym Krajowej Rady Katolików Świeckich^[19].

W latach 1999–2010 jako członek Rady ds. Ekumenizmu był redaktorem „Biuletynu Ekumenicznego” i współredaktorem zeszytów „Tydzień powszechnej modlitwy o jedność Chrześcijan”. W latach 2000–2004 należał do Zarządu Głównego Rady Wspólnej Katolików i Muzułmanów w Polsce, w 2004 został członkiem tejże rady^[1].

Odznaczenia i wyróżnienia

W 2005 za szczególne zasługi dla oświaty i wychowania został odznaczony Medalem Komisji Edukacji Narodowej^[1].

W 2010 został laureatem Polskiej Honorowej Nagrody Jakości^[20].

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Nota biograficzna Tadeusza Pikusa na stronie diecezji drohiczyńskiej. [dostęp 2019-07-20].
• Nota biograficzna Tadeusza Pikusa na stronie archidiecezji warszawskiej (arch.). [dostęp 2016-02-13].
• Tadeusz Pikus na stronie Konferencji Episkopatu Polski [dostęp 2016-10-09]
• Tadeusz Pikus w bazie catholic-hierarchy.org (ang.) [dostęp 2010-11-24]
• Tadeusz Pikus, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [online] [dostęp 2010-11-24] .